Acta Francisci Pp. 1313

cor in spem vitae novae erigitur. Inenarrabile est gaudium remissionis, quod

vero in nobis fulget quotiescumque eam experimur. In capite eius caritas

est, qua Deus nobis venit obviam, nimii amoris nostri infringens circulum,

qui nos convolvit, ut nos vicissim misericordiae efficiat instrumenta.

Quam significantia et nobis sunt vetera verba, quae primos christia-

nos dirigebant: « Indue igitur hilaritatem, quae Deo semper grata est et

accepta et laetare in ea. Omnis enim vir hilaris bona operatur et bona

sentit et contemnit tristitiam […] et omnes vivent Deo, quotquot proiecerint

a se tristitiam et induerint omnem hilaritatem »!2 Misericordiam experiri

comparat laetitiam. Ne sinamus multos maerores et curas eandem nobis

subdcere. Cordi nostro haereat valde, ut aequo animo vitam cotidianam

iugiter intueamur.

In humanitatis cultu saepius technicis rationibus subiecto genera maesti-

tiae et solitudinis multiplicari videntur, in quae incidunt personae, et multi

etiam iuvenes. Futurum enim obses videtur incertorum, quae non patiuntur

stabilitatem. Sensus sic maestitiae maerorisque et taedii solent exoriri, qui

paulatim usque in desperationem adducunt. Spei et veri gaudii testium

opus est, ut vanae imagines deiciantur, quae falsae speciei amoenitatis ope

facilem promittunt felicitatem. Alta inanitas multorum repleri potest spe,

quam gestamus in corde, ac laetitia, quae eam sequitur. Summopere opus

est discernere laetitiam revelatam in corde, quod misericordia attigit. Ver-

ba ergo Apostoli cumulemus: « Gaudete in Domino semper » ( Phil 4, 4; cfr

1Thess 5, 16).

4. Annum magni oneris celebravimus, quo misericordiae gratia nobis

abunde suppeditata est. Benignitas et misericordia Domini, tamquam vehe-

mens ventus ac salutaris, effusae sunt in universum mundum. Et hoc coram

suavi Dei intuitu, qui tamdiu in unumquemque nostrum oculos convertit,

nullo modo inertes possumus perseverare, quia vitam ille immutat.

Incitamur ante omnia gratias agere Domino eidemque dicere: « Com-

placuisti tibi, Domine, in terra tua […]. Remisisti iniquitatem plebis tuae »

( Ps 85, 2-3). Revera ita est: Deus calcavit iniquitates nostras et proiecit in

profundum maris omnia peccata nostra (cfr Mi 7, 19); oblitus est eorum

et proiecit post tergum suum ea (cfr Is 38, 17); quantum distat ortus ab

occidente, longe fecit a se iniquitates nostras (cfr Ps 103, 12).

2 hermas, Pastor, XLII, 1-4.