Acta Francisci Pp. 1317

« Omnis Scriptura divinitus inspirata est et utilis ad docendum, ad arguen-

dum, ad corrigendum, ad erudiendum in iustitia » ( 2 Tm 3, 16).

Omnem communitatem oporteret, quadam die dominica Anni liturgici,

renovare posse munus Sacrae Scripturae diffundendae, docendae ac perdis-

cendae: die videlicet dominica Verbo Dei omnino consecrata, ut indesinens

perspiciatur thesaurus, qui de constanti hoc dialogo Dei cum populo eius

redundat. Ne desit quidem ingenium tempus istud locupletans inceptis, quae

credentes concitent, ut instrumenta sint viva Verbi tradendi. Inter haec

profecto exstat lectionis divinae amplificatio, ut de sacri textus oranti lec-

tione vita spiritualis fulciatur atque augeatur. Lectio divina de propositis

misericordiae concedet, ut manibus astringatur copia ubertatis quae e sacro

textu exoritur, ad lumen universae traditionis spiritualis Ecclesiae perspecto,

quae gestus et actuosae caritatis opera necessario affert.13

8. Misericordiae celebratio peculiari prorsus modo per Sacramentum

Reconciliationis fit. Hoc tempus est quo sentimus amplexum Patris qui

obviam procedit ad gratiam nobis restituendam ut iterum eius filii simus.

Nos peccatores sumus et nobiscum pondus contradictionis ferimus inter

ea quae agere velimus et ea quae re facimus (cfr Rom 7, 14-21); gratia

tamen semper nos praecedit vultumque prae se fert misericordiae quae

in reconciliatione et venia efficaciam demonstrat. Immensus suus amor ut

intellegatur, dat Deus utique coram nostra peccatorum condicione. Gratia

fortior est cunctamque superat resistentiam, si qua adest, quoniam caritas

omnia vincit (cfr 1 Cor 13, 7).

In Remissionis Sacramento Deus viam conversionis ad Se ostendit atque

invitat ut eius proximitatem denuo experiamur. Venia est quae recipi potest

ante omnia cum quis incipiat vivere caritatem. Memorat hoc etiam Petrus

apostolus scribens « quia caritas operit multitudinem peccatorum » ( 1 Pe

4, 8). Solus Deus dimittit peccata, sed petit etiam a nobis ut parati simus

ad aliis ignoscendum, sicut et Ipse nostra remittit: « Dimitte nobis debita

nostra, sicut et nos dimittimus debitoribus nostris » ( Mt 6,12). Quam triste

est intra nos concludi, haud ad ignoscendum paratos! Praevalent rancor,

furor, ultio, vitam infelicem efficientes et ad nihilum iucundum misericor-

diae studium redigentes.

13 Cfr beneDictus XVI, Adhort. ap. post-syn. Verbum Domini, 86-87.