1322 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

tentum, altum et providum spirituale discrimen, ut omnis homo, nemine

dempto, in qualibet condicione vivat, se a Deo revera acceptum sentire

possit, actuose communitatis vitam participare et includi in Dei Populum

qui indefesse progreditur versus regni Dei plenitudinem, regni iustitiae,

amoris, veniae et misericordiae.

15. Singulare pondus habet hora mortis. Ecclesia semper vixit hunc luc-

tuosum transitum sub lumine Iesu Christi resurrectionis, quae viam aperuit

certitudini futurae vitae. Magna est nobis provocatio suscipienda, praecipue

apud cultum huius temporis qui saepe nititur mortem ad nugas redigere,

adeo ut mera fictio consideretur, vel eam abscondere. Mors e contra accipia-

tur oportet atque praeparetur tamquam transitus dolorosus et inevitabilis,

sed sensu onustus: videlicet extremo actu dilectionis erga personas quae

relinquuntur et erga Deum cui occurritur. Cunctis in religionibus horam

mortis, sicut horam nativitatis, praesentia religiosa comitatur. Nos exsequias

experimur ut spei plenam orationem pro defuncti anima et ad consolationem

praebendam iis qui a dilecta persona separationem patiuntur.

Persuasum habemus in cura pastorali viva fide animata nos indigere

revera ostendere quo pacto signa liturgica ac nostrae preces Domini mise-

ricordiam exprimant. Nam Ipse spei verba offert, quoniam nihil ac nemo

umquam separare poterunt ab eius caritate (cfr Rom 8, 35). Cum hanc rem

communicat sacerdos, is magnopere opitulatur, quoniam christianae com-

munitatis proximitatem suppeditari sinit tempore infirmitatis, solitudinis,

incertitudinis et fletus.

16. Concluditur Iubilaeum et clauditur Porta Sancta. Sed misericordiae

porta nostri cordis semper patet. Didicimus Deum ad nos inclinare (cfr

Os 11, 4), ut nos quoque Eum imitari valeamus ad fratres nos inclinantes.

Tot hominum desiderium in Patris domum revertendi, qui eorum adven-

tum praestolatur, etiam a divinae suavitatis testibus sinceris et magnani-

mis incitatur. Porta Sancta quam hoc Anno Iubilari sumus ingressi nos in

viam caritatis induxit quam cotidie fideliter ac laetanter sequi debemus.

Misericordiae via est quae sinit ut occurramus tot fratribus sororibusque

qui manum tendunt ut eam quis arripere possit ad simul progrediendum.

Qui Christo proximi esse cupiunt, debent fratribus proximi fieri, quia

nihil est magis acceptum Patri quam signum verum misericordiae. Suapte

natura misericordia efficitur visibilis et manifesta in actione vera et vehe-

menti. Qui semel eam expertus est eius in veritate, retro non revertitur: