Articulus IV.

Quid Cecilius senserit de Petri Romam adventu, de tempore, quo eadem in urbe supremum pontificatum tenuit, de miraculis ibidem ab illo editis, ejusque 0880B et Pauli Apostoli interitu.

Jam a nobis demonstratum est vix quidquam in tota Ecclesiastica historia certius stabilitum reperiri, quam ipse, qui a Cecilio nostro recte asseritur, Petri Romam in urbem adventus. Mirum itaque inveniri adhuc aliquem, qui cum illum penitus negare non ausus sit, nunc asserat quemdam adhuc esse de eo dubitandi locum. Quibusnam enim, obsecro te, dubitandi locus esse potest? Non aliis profecto hominibus, quam iis, qui invicta penitus obstinatione excaecati, certissimae veterum, et recentiorum Scriptorum, atque ipsorummet etiam, ut alibi ostendemus, novis heterodoxorum sectis pertinaciter addictorum, auctoritati cedere numquam voluerunt.

0880C Contra vero plures, ac potissimum iidem heterodoxi homines, ambabus ulnis illud exceperunt, quod Cecilius noster ibidem adjecit: Cum jam Nero imperaret, Petrus Romam advenit. Ab inveterato enim, aiunt illi, de Romano Petri per 25 annos pontificatu errore his tandem aliquando verbis liberamur. Sed haec vetus sententia, quam nunc errorem appellant, paulo enodatius exponenda est.

Testatum autem Eusebius (Euseb. lib. II Eccles. Histor., cap. 15) facit Petrum Claudii Augusti temporibus Romam venisse, ut Simonem Magum expugnaret. Hieronymus vero scribit (Hieronym. Catal. Script. Eccles. cap. 1) id contigisse secundo ejusdem imperatoris anno, Christi autem 43 (Euseb. Chron. ad ann., 43) , vel sicut aliis placet, 42, aut 44, atque ibi 0880D Petrum per viginti quinque annos sacerdotalem tenuisse cathedram. Neque tamen opinantur apostolorum principem per totum illud tempus Romae mansisse; sed eum postea rediisse Hierosolymam, atque inde anno Christi 68, aut 69, Romam reversum, ubi cum Paulo apostolo Neronis jussu occisus fuit.

At plura ab eruditis observata sunt, quae contra hanc opinionem repugnare et resistere videntur. Anno quippe Christi 44, uti Eusebius innuit (Euseb. lib. II Hist. Eccles., cap. 10) , Herodes Agrippa, paulo antequam ex hac vita migraret, Petrum apostolum, quemadmodum in Actis Apostolorum legimus (Act. cap. XII, 4) , misit in carcerem. Eodem quoque anno, uti in Eusebiano chronico legitur (Euseb. Chron. ad 0881A ann. 45) , oborta est fames, ab Agabo in Apostolorum quoque Actibus praedicta (Act. cap. XI, 28) , eaque post ejusdem Herodis obitum, sicuti ex Josepho colligere est (Josephi lib. XIX Antiq. Judaic., cap. 7, et lib. XX, c. 3) , adhuc perseverabat. Atqui tunc Paulus, sicuti adhuc ex Actibus Apostolorum colligitur (Act. c. II, 30; et cap. XII, 25) eleemosynas, a discipulis collectas, Hierosolymam attulit. Praeterea idem Josephus hanc famem et Herodis mortem anno 4 Claudii Augusti contigisse testificatur. Denique Apollonius apud Eusebium (Euseb. lib. II Hist. Eccles., cap. 18) ex veterum traditione retulit Christum Apostolis suis praecepisse, ne intra duodecim post suum in coelos ascensum annos Hierosolymis excederent. Verum alii ab omnibus hisce difficultatibus sese expedivisse 0881B opinantur variis Petri Hierosolyma Romam, et Roma Hierosolymam designatis itineribus.

At recentiores quidam statim atque liber Cecilii nostri divulgatus est, illius testimonium Hieronymi aliorumque omnium auctoritati praeponi voluerunt, palamque asseveraverunt tam fictitia esse illa Petri ante Neronis imperium itinera, quam parum verisimilis est illius per annos viginti quinque Romanus pontificatus. Neque tamen id putant quidquam officere Romanae Ecclesiae primatui, qui non certo quodam numero annorum, quibus eidem Ecclesiae Petrus praefuit, sed fundata ibi Episcopali sede, ac fuso sanguine suo confirmata, institutus, stabilitusque est. Quapropter Papebrochius palam aperteque docuit (Papebr. Conat. Chron. hist.) quinquagesimo tantum 0881C Christi anno, et Claudii imperatoris decimo collocatam a Petro Romani et summi pontificii cathedram. Sed hoc ille aliunde, quam Cecilii nostri auctoritate probare conatur.

Utrum vero is ipse auctor noster secundae huic opinioni, quae Romano Petri apostoli per 25 annos pontificatui adversatur, reipsa faveat, jam si lubet, examinemus. Primum itaque asserit apostolos, ab ipso Christi in coelos ascensu usque ad Neroniani imperii principium, in varias provincias per viginti quinque annorum spatium dispersos, Ecclesiae posuisse fundamenta. Secundo Petrum advenisse Romam, cum jam ibi Nero imperaret. At ibi ille non dixit an tum primum, nec antea umquam illuc venerit. Cum autem passim ubique, atque hoc potissimum 0881D loco, summae brevitati studeat, nullus dubitandi locus esse videtur, quin Petrum aliis apostolis annumeret, qui diversis in provinciis Evangelium praedicarunt. Atqui si id subaudiri voluit, cur non aliquod etiam ab eodem Petro peregrinante habitum antea in urbem Romam iter? Nonne dici potest priorem illius hanc in urbem accessum idcirco ab Cecilio praetermitti; quia necem jussu Neronis illi illatam, ac quas, tantum ob scelus, nefarius ille imperator poenas luerit, annuntiare properabat? Caeterum tametsi apertissime dixisset Petrum semel tantum, nec ante Neronis imperium Romam adventasse, numquid illius testimonium, si solus ille, nec verus sit Lactantius, Eusebii, Hieronymi, et aliorum veterum scriptorum 0882A auctoritati tanta acclamatione anteponi debuit?

Caeterum quam vera certaque est Petri in urbe Roma commoratio, tam ratum fixumque illud esse debet, quod Cecilius noster addidit (Cecil., cap. 2) quaedam divina virtute ab eo edita fuisse miracula. Sed haec ille, nec plura de hisce Petri miraculis verba fecit. At nonnulli suis in hunc locum longioribus notis inquirunt an Cecilius de veris, aut factitiis quibusdam Petri miraculis loquatur. Quodnam ergo insanabile notas scribendi cacoethes adeo transversos egit horum animos? Nonne Cecilius ibidem declarat de his miraculis se loqui, quae Petrus data sibi ab eo, id est, Deo, potestate faciebat? Nonne ea miracula aperte designat, quibus Petrus convertit multos ad justitiam, Deoque templum fidele ac stabile collocavit, id est, Romanam 0882B Ecclesiam, his collectam hominibus, quos ad christianam religionem converterat? Quis autem in dubium umquam vocare potuit utrum vera sint ea miracula, quae divina potestate fiunt, et quibus multi convertuntur ad justitiam? Numquid Christi Ecclesia potest aliis miraculis, nisi veris, et divina virtute editis, fundari, ac stabiliri?

Denique Nero, pergit Cecilius (cap. 2) , Petrum cruci affixit, et Paulum interfecit. Baudrius autem ibi ante verbum interfecit in textu additum vellet gladio, idque variis rationibus probare nititur. Sed hujusmodi additamenta sine codicis alicujus auctoritate fieri non debent. Origenes enim apud Eusebium (Euseb. lib. III Hist. Eccles., cap. 1) , simpliciter quoque de Paulo dixit: ἐν τῇ Ρώμῃ ἐπὶ Νέρωνος μεμαρτυρηκότος, Romae 0882C sub Nerone martyrio, perfunctus est. Prius tamen Petrum cruci ibidem affixum fuisse dixerat (Idem lib. II, cap. 25) . At porro eum crucis supplicio et Paulum gladio necatos idem Eusebius, Tertullianus (Tertul lib. de Praescrip., cap. 36; Apologet. cap. 5; et Scorp. cap. 15) , aliique complures haud obscure testificati sunt.