93. (15. ) Solil oquium venerabilis Bedae presbyteri de Psalmo XLI.

Cervus ut ad fontes sitiens festinat aquarum, Sic mea mens ardet te, conditor alme, requirens Viventemque sitit te cernere libera lucem. 0 quando optati veniat mihi tempus amoris, 5 Quando tuam liceat faciem speciemque tueri?

Namque diu lacrimis pascor, noctemque diemque Consociat gemitus, tolero dum dicta ridentum, Me tibi qui vacuis spebus servisse ferebant. Hinc et ego laetis maesta inter gaudia votis

10 Afficior totusque anima exsultante resolvor, Spe certus, quoniam venerandi limina templi Ingrediar genitorque tui sub nominis aula Carmina laetitiae laudisque sonare perennis Iam liceat fulvoque lyram percurrere plectro.

15 Quare ergo maestas, mens o gemebunda, querelas Volvis et anxiferis turbaris saucia curis? Quin magis a Domino vitam sperare memento. Credo, pius genitor lacrimarum flumina siccet, Induat et placidum dulcis confessio vultum.

20 Nam mens interno exundat de pectore luctus; Meme quippe tui memorem facit, alme creator, Ipse situs patriae, quae collibus undique laetis Cincta nitet, mediam Iordanis et alluit unda Fecundans patrios vitreo de gurgite campos.

25 Ecce, tuis tumidi iussis fremit aequoris aestus, Spumeus inque vicem fervor concurrit abyssi, Me coniurato certans me perdere fluctu, Sed tua mandatur pietas, quae luce diei Clarior e summis atra sub nocte refulget.

30 Haec labiis clausis, sed cordis voce frequenti Deprecor implorans tete, spes unica vitae, Qui me, inquam, solus sueras defendere ab hoste Solarique pius maestum. Nunc quare repente Oblitus miseri vultus avertis egenti,

35 Solivagusque gemo, dirus dum praevalet, bostis? Qui mea decrucians vinclis et verbere membra, Insuper ipsa fero bacchatur in ossa furore Exprobratque, tui cunctas lascivus in horas Relligio quod cassa fiat, frustraque perenni

40 Sedulus obsequium arderem deferre tonanti.

Sed rogo, quid tristes, anima o tremebunda, loquelas Versas et stupido variaris in anxia quaestu? Desipiant caeci, tibi sit spes unica Christus, Terget ab ille oculis luctum vultuque ruborem.

45 Qui mihi perpes erit Deus, illi usque per aevum Dona canam memori semper replicanda relatu.