S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE GRATIA CHRISTI ET DE PECCATO ORIGINALI CONTRA PELAGIUM ET COELESTIUM Libri duo .

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 4. Nam cum tria constituat atque distinguat, quibus divina mandata dicit impleri, possibilitatem, 0362 voluntatem, actionem possibilitatem scilicet,

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 8. Hanc autem naturalem possibilitatem quod adjuvari Dei gratia confitetur, non est hic apertum vel quam dicat gratiam, vel quatenus ea naturam sentia

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 CAPUT XVIII.

 CAPUT XIX.

 CAPUT XX.

 CAPUT XXI.

 CAPUT XXII.

 24. Sed ne forte respondeat, ita se hic dixisse, «Dei faciendo voluntatem, divinam mereamur gratiam,» sicut fidelibus et pie viventibus additur gratia

 CAPUT XXIII.

 CAPUT XXIV.

 CAPUT XXV.

 CAPUT XXVI.

 CAPUT XXVII.

 CAPUT XXVIII.

 CAPUT XXIX.

 CAPUT XXX.

 32. Nam ut de Coelestii opusculis interim taceam, vel libellis ejus, quos judiciis ecclesiasticis allegavit , quae vobis omnia, cum aliis quas necessa

 CAPUT XXXI.

 34. Deinde quamlibet sentiat gratiam, ipsis Christianis secundum merita dari dicit: cum eos qui hoc dicunt, jam in Palaestina, sicut supra commemoravi

 CAPUT XXXII.

 CAPUT XXXIII.

 CAPUT XXXIV.

 CAPUT XXXV.

 CAPUT XXXVI.

 CAPUT XXXVII.

 41. Item in eodem opere alio loco: «Quod si etiam sine Deo,» inquit, «homines ostendunt, quales a Deo facti sunt vide quid Christiani facere possint,

 CAPUT XXXVIII.

 CAPUT XXXIX.

 CAPUT XL.

 CAPUT XLI.

 CAPUT XLII.

 CAPUT XLIII.

 CAPUT XLIV.

 CAPUT XLV.

 50. Item in eodem libro idem sanctus Ambrosius: «Nam si Petrus,» inquit (Lib. 10, n. 91, ad Luc. XXII), «lapsus est, qui dixit, Etsi alii scandalizati

 CAPUT XLVI.

 CAPUT XLVII.

 CAPUT XLVIII.

 CAPUT XLIX.

 CAPUT L.

 LIBER SECUNDUS. DE PECCATO ORIGINALI.

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 4. Nempe cernitis sic Coelestium concessisse parvulis Baptismum, ut in eos transire primi hominis peccatum, quod lavacro regenerationis abluitur, nolu

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 7. Sed multum misericors memoratae Sedis antistes, ubi eum vidit ferri tanta praesumptione praecipitem, tanquam furentem, donec si posset fieri resipi

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 19. Quomodo autem Pelagius obrepere tentaverit ad fallendum etiam Apostolicae Sedis episcopale judicium in hac ipsa quaestione de Baptismate parvuloru

 CAPUT XVIII.

 20. Denique quomodo respondeat advertite, et videte latebras ambiguitatis falsitati praeparare refugia. offundendo caliginem veritati ita ut etiam no

 CAPUT XIX.

 CAPUT XX.

 CAPUT XXI.

 24. Jam vero in libro Fidei suae , quem Romam cum ipsis litteris misit ad eumdem papam Innocentium, ad quem etiam epistolam scripserat, multo evidenti

 CAPUT XXII.

 CAPUT XXIII.

 27. Sed multum eum ista fallit opinio. Longe aliter se habent quaestiones istae, quas esse praeter fidem 0398 arbitratur, quam sunt illae in quibus sa

 CAPUT XXIV.

 29. Quamvis ergo mors regnaverit ab Adam usque ad Moysen (Rom. V, 14), quia non eam potuit vincere nec lex data per Moysen non enim data est quae pos

 CAPUT XXV.

 CAPUT XXVI.

 31. Haec disputantes, a gratia mediatoris justos excludere conantur antiquos, tanquam Dei et illorum hominum non fuerit mediator homo Christus Jesus

 CAPUT XXVII.

 CAPUT XXVIII.

 CAPUT XXIX.

 CAPUT XXX.

 CAPUT XXXI.

 CAPUT XXXII.

 CAPUT XXXIII.

 CAPUT XXXIV.

 CAPUT XXXV.

 CAPUT XXXVI.

 CAPUT XXXVII.

 CAPUT XXXVIII.

 CAPUT XXXIX.

 CAPUT XL.

 45. Reatus itaque vitii ejus de quo loquimur, in regeneratorum prole carnali tamdiu manebit, donec et illic lavacro regenerationis abluatur. Regenerat

 46. Nec quisquam miretur, et dicat, «Cur hoc creat bonitas Dei, quod possideat malignitas diaboli?» Hoc enim suae creaturae seminibus ex illa bonitate

 CAPUT XLI.

 48. His tamen verbis hominis Dei, quem tanto praeconio ipse laudavit Pelagius, contradicit, et dicit, «sicut sine virtute, ita nos sine vitio procrear

26. [XXV.]—The Pelagian Grace of “Capacity” Exploded. The Scripture Teaches the Need of God’s Help in Doing, Speaking, and Thinking, Alike.

Let Pelagius, therefore, cease at last to deceive both himself and others by his disputations against the grace of God. It is not on account of only one of these three65    See above, ch. 4.—that is to say, of the “capacity” of a good will and work—that the grace of God towards us ought to be proclaimed; but also on account of the good “will” and “work” themselves. This “capacity,” indeed, according to his definition, avails for both directions; and yet our sins must not also be attributed to God in consequence, as our good actions, according to his view, are attributed to Him owing to the same capacity. It is not only, therefore, on this account that the help of God’s grace is maintained, because it assists our natural capacity. He must cease to say, “That we are able to do, say, think any good, is from Him who has given us this ability, and who also assists this ability; whereas that we really do a good thing, or speak a good word, or think a good thought, proceeds from our own selves.” He must, I repeat, cease to say this. For God has not only given us the ability and aids it, but He further works in us “to will and to do.” 66    Phil. ii. 13. It is not because we do not will, or do not do, that we will and do nothing good, but because we are without His help. How can he say, “That we are able to do good is of God, but that we actually do it is of ourselves,” when the apostle tells us that he “prays to God” in behalf of those to whom he was writing, “that they should do no evil, but that they should do that which is good?”67    See 2 Cor. xiii. 7. His words are not, “We pray that ye be able to do nothing evil;” but, “that ye do no evil.” Neither does he say, “that ye be able to do good;” but, “that ye do good.” Forasmuch as it is written, “As many as are led by the Spirit of God, they are the sons of God,”68    Rom. viii. 14. it follows that, in order that they may do that which is good, they must be led by Him who is good. How can Pelagius say, “That we are able to make a good use of speech comes from God; but that we do actually make this good use of speech proceeds from ourselves,” when the Lord declares, “It is the Spirit of your Father which speaketh in you”?69    Matt. x. 20. He does not say, “It is not you who have given to yourselves the power of speaking well;” but His words are, “It is not ye that speak.”70    Matt. x. 20. Nor does He say, “It is the Spirit of your Father which giveth, or hath given, you the power to speak well;” but He says, “which speaketh in you.” He does not allude to the motion71    See ch. 15 at the end. of “the capacity,” but He asserts the effect of the co-operation. How can this arrogant asserter of free will say, “That we are able to think a good thought comes from God, but that we actually think a good thought proceeds from ourselves”? He has his answer from the humble preacher of grace, who says, “Not that we are sufficient of ourselves to think anything as of ourselves, but our sufficiency is of God.”72    2 Cor. iii. 5. Observe he does not say, “to be able to think anything;” but, “to think anything.”

CAPUT XXV.

26. Desinat itaque jam Pelagius, et se ipsum et alios fallere, contra Dei gratiam disputando. Non propter illorum trium unum, id est, propter possibilitatem bonae voluntatis atque operis, sed etiam propter voluntatem et operationem bonam erga nos gratia Dei praedicanda est. Nam illam possibilitatem ad utrumque valere definit: et tamen non ideo tribuenda sunt Deo etiam nostra peccata, sicut et propter eamdem possibilitatem vult tribuere bona opera nostra. Non ideo tantum adjutorium divinae gratiae commendetur, quia possibilitatem adjuvat naturalem. Desinat dicere, «Quod possumus omne bonum facere, dicere, cogitare, illius est qui hoc posse donavit, qui hoc posse adjuvat: quod vero bene vel agimus, vel loquimur, vel cogitamus, nostrum est.» Desinat, inquam, ista dicere. Non solum enim Deus posse nostrum donavit atque adjuvat, sed etiam velle et operari operatur in nobis (Philipp. II, 13). Non quia nos non volumus, aut nos non agimus: sed quia sine ipsius adjutorio nec volumus aliquid boni, nec agimus. Quomodo enim dicitur, «Quod possumus bene agere, Dei est; quod autem agimus, nostrum est;» cum dicat Apostolus, orare se ad Deum pro eis, ad quos scribebat, ne quid mali faciant, et ut quod bonum est faciant? Non enim ait, Oramus ut possitis nihil mali facere; sed, ne quid faciatis mali: nec, Ut possitis bonum facere; sed, ut bonum faciatis (II Cor. XIII, 7). Quoniam de quibus scriptum est, Quotquot enim Spiritu Dei aguntur, hi filii sunt Dei (Rom. VIII, 14); profecto ut agant quod bonum est, ab illo aguntur qui bonus est. Quomodo dicit Pelagius, «Quod bene loqui possumus, Dei est: quod bene loquimur, nostrum est;» cum dicat Dominus, Spiritus Patris vestri est qui loquitur in vobis? Neque enim ait, Non vos estis qui dedistis vobis bene posse loqui: sed ait, Non vos estis qui loquimini (Matth. X, 20). Nec ait, Spiritus Patris vestri est qui vobis dat, vel dedit posse bene loqui; sed ait, qui loquitur in vobis: non significans possibilitatis profectum , sed exprimens cooperationis effectum. Quomodo dicit liberi arbitrii elatus assertor, «Quod possumus bene cogitare, Dei est; quod autem bene cogitamus nostrum 0374 est?» Cui respondet humilis gratiae praedicator: Non quia idonei sumus cogitare alicuid a nobis, quasi ex nobismetipsis; sed sufficientia nostra ex Deo est (II Cor. III, 5). Non enim ait, Posse cogitare; sed, cogitare.