Congregatio de Causis Sanctorum 653

Die 10 mensis Decembris anno 1874 religiosam vestem induit; post

biennium vota professa est. Anno 1894 simul cum tota monialium

communitate sedem transtulit in monasterium Sanctae Mariae Magdalenae

apud locum Serra de' Conti, ubi, sequentibus annis, vicaria et magistra

noviciarum electa est; haec munera summa cum diligentia, prudentia et

humilitate semper gessit, optimum praebens exemplum sapientiae et

magnae aptitudinis ad iuvenes instituendas. Anno 1910, omnium consensu,

Abbatissa monasterii electa est et in eo munere iterum ad triennium

confirmata. Ab anno 1916 usque ad mortem praecipue ianitrix fuit: in hoc

officio multos homines feminasque contigit, qui eam laudaverunt et proba-

verunt propter non communem religiosam virtutem. Oculorum infirmitate

affecta, molestas curationes sustinuit sed et in aegritudine serenitatem suam

non amisit. In fide et spe Serva Dei praesidium, vim et beatitudinem invenit.

Illa ardenter cupiebat participare Christi amicitiam non solum cum omnibus

qui monasterium frequentabant, sed etiam cum incolis suae regionis natalis,

scilicet Sudaniae. Hoc desiderium in oratione comprehensum et probatum

fecit eam animam ad fidem praedicandam admodum aptam, ita ut vocatio

monachalis et contemplativa ab ea viveretur in plenitudine oblationis sine

limitibus in apostolicis actionibus.

Servae Dei religiositatis pars peculiaris fuit amor erga Eucharistiam

necnon singularis Ecclesiae et Summo Pontifici adhaesio. Fidelis discipula

Sancti Francisci Assisiensis, ferventer dedita fuit contemplationi Passionis

Domini Nostri Iesu Christi, cuius dolores cotidie non sine lacrimis medita-

batur. Virgo Maria ei semper consolatio, dux et exemplum exstitit. Maria

Iosephina sine intermissione habuit eam veram matrem, quae, secundum

ipsius sententiam, a nigritarum emptoribus et venditoribus liberavit eam,

ad monasterium conduxit, in vera fide moderata est et ad vitam consecratam

bene instituit.

Serva Dei, acceptis sacramentis christianae initiationis, statim percepit

Dei magnitudinem, quem tam copiose et plene dilexit ut eius sponsa fieret.

Hoc in itinere, annorum progressu et vitae interioris pervestigatione, ad

absolutam Deo oblationem et suavem deditionem necnon ad perpetuam

cum eo communicationem pervenit. Hac usitata pietate semper ad Dei vo-

luntatem exsequendam est perducta. Erga proximum Serva Dei vitam gessit

cum illa caritate, iucunda franciscalium familiaritate exornata. Haec omnia

leni ac officioso ministerio usque adimplevit et in constanti animi humilitate

pro liberali largitione erga Deum et sorores monasterii.