Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale652

SENOGALLIENSIS

Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Mariae Iosephinae Benvenuti (in

saec.: Zeinab Alif), Monialis professae Ordinis S. Clarae (1845/46-1926)

DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS

«Diligamus nos invicem: quia caritas ex Deo est. Et omnis, qui diligit,

ex Deo natus est, et cognoscit Deum » (1 Gv 4, 7).

Serva Dei Maria Iosephina Benvenuti, in saeculo Zeinab, inter annos

1845-1846 nata est quodam in pago regionis dictae Kordofan in Sudania, filia

cuiusdam Alif, qui illius pagi princeps esse videbatur. Adhuc infans a vena-

liciis bis rapta est. Alia occasione, octavum fere annum aetatis agens, una

cum fratre et sorore, quorum curae cuidam famulae erant demandatae, a

nigritarum emptorum et venditorum coetu rapta, in servitute ab iisdem Cairi

in Aegypto vendita est.

Servus Dei Nicolaus Olivieri, sacerdos fundator Operae Redemptionis

Puellarum Aethiopum, anno 1855, apud mercatum servorum septentrionalis

Aegypti, liberavit eam eiusque nomen Italico sermone Zenobiae expressit.

Una cum suo salvatore et aliis puellis ab eodem sacerdote liberatis in Galliam

pervenit ac denique in Italiam, ubi Zenobia die 2 mensis Aprilis anno 1856

recepta est in monasterium monialium Sanctae Clarae iuxta locum Belvedere

Ostrense in Senogalliensi dioecesi.

A monialibus educata est, iugiter se ostendens puellulam ingenio acutam

ac singulariter alacrem. Die 24 mensis Septembris anno 1856 baptisma rece-

pit, Mariae Iosephinae nomen suscipiens, una cum sacra confirmatione et

eucharistica communione. Inde, cum a nobili familia Benvenuti sit adoptata,

eius assumpsit cognomen. Gratia Dei statim sese manifestavit in actionibus

nigellae, vulgo dicta moretta, quae sedulitate Regulae observandae commota

ac virtutum amore accensa, vitam suam omnino Deo devovere expetivit.

Eius fides in dies firmior, vivior, iucundior et efficacior facta est. Serva Dei

constantem se gessit in oratione et in sacramentorum participatione. In sa-

crorum librorum studium incubuit adeo ut summa viveret serenitate et pace

secundum consuetudinem, quae propria illi exstitit inter angustiora quoque

et acerbiora tempora. Semper parata inveniebatur ad commune officium

adimplendum et ad divinam voluntatem exsequendam.