Caput III.

5. Una mors et resurrectio corporis Christi, duplici nostrae morti ac resurrectioni corporis et animae concinit ad salutem. Duplae morti nostrae quomodo simpla mors Christi impensa. Verum quod instat in praesentia , quantum donat Deus, edisserendum est quemadmodum simplum Domini et Salvatoris nostri Jesu Christi duplo nostro congruat, et quodam 0890 modo concinat ad salutem. Nos certe, quod nemo christianus ambigit, et anima et corpore mortui sumus: anima, propter peccatum; corpore, propter poenam peccati, ac per hoc et corpore propter peccatum. Utrique autem rei nostrae, id est, et animae et corpori, medicina et resurrectione opus erat, ut in melius renovaretur quod erat in deterius commutatum. Mors autem animae impietas est; et mors corporis, corruptibilitas, per quam fit et animae a corpore abscessus. Sicut enim anima Deo deserente, sic corpus anima deserente moritur: unde illa fit insipiens; hoc, exanime. Resuscitatur enim anima per poenitentiam, et in corpore adhuc mortali renovatio vitae inchoatur a fide; qua creditur in cum qui justificat impium (Rom. IV, 5) , bonisque moribus augetur et roboratur de die in diem, cum magis magisque renovatur interior homo (II Cor. IV, 16) . Corpus vero tanquam homo exterior, quanto est haec vita diuturnior, tanto magis magisque corrumpitur, vel aetate, vel morbo, vel variis afflictionibus, donec veniat ad ultimam quae ab omnibus mors vocatur. Ejus autem resurrectio differtur in finem; cum et ipsa justificatio nostra perficietur ineffabiliter. Tunc enim similes ei erimus, quoniam videbimus cum sicuti est (I Joan. III, 2) . Nunc vero quamdiu corpus quod corrumpitur aggravat animam (Sap. IX, 15) , et vita humana super terram tota tentatio est (Job VII, 1) , non justificabitur in conspectu ejus omnis vivens (Psal. CXLII, 2) , in comparatione justitiae qua aequabimur Angelis, et gloriae quae revelabitur in nobis. De morte autem animae a morte corporis distinguenda, quid plura documenta commemorem; cum Dominus in una sententia evangelica utramque mortem cuivis facile discernendam posuerit, ubi ait: Sine mortuos sepelire mortuos suos (Matth. VIII, 22) ? Sepeliendum quippe corpus mortuum erat: sepultores autem ejus per infidelitatis impietatem in anima mortuos intelligi voluit, quales excitantur cum dicitur, Surge, qui dormis, et exsurge a mortuis, et illuminabit te Christus (Ephes. V, 14) . Detestatur autem quamdam mortem Apostolus, dicens de vidua: Quae autem in deliciis agit, vivens mortua est (I Tim. V, 6) . Anima igitur jam pia, quae fuit impia, propter justitiam fidei dicitur ex morte revixisse atque vivere. Corpus autem non tantum moriturum propter animae abscessum qui futurus est, sed propter tantam infirmitatem carnis et sanguinis, quodam in loco in Scripturis etiam mortuum dicitur, loquente Apostolo: Corpus quidem, inquit mortuum est propter peccatum, spiritus autem vita est propter justitiam. Haec vita ex fide facta est; quoniam justus ex fide vivit (Rom. I, 17) . Sed quid sequitur? Si autem Spiritus ejus qui suscitavit Jesum 0891 a mortuis, habitat in vobis; qui suscitavit Christum Jesum o mortuis, vivificabit et mortalia corpora vestra per inhabitantem Spiritum ejus in vobis (Rom. VIII, 10, 11) .

6. Huic ergo duplae morti nostrae Salvator noster impendit simplam suam: et ad faciendam utramque resuscitationem nostram, in sacramento et exemplo praeposuit et proposuit unam suam. Neque enim fuit peccator aut impius, ut ei tanquam spiritu mortuo in interiore homine renovari opus esset, et tanquam resipiscendo ad vitam justitiae revocari: sed indutus carne mortali, et sola moriens, sola resurgens, ea sola nobis ad utrumque concinuit, cum in ea fieret interioris hominis sacramentum, exterioris exemplum. Interioris enim hominis nostri sacramento data est illa vox, pertinens ad mortem animae nostrae significandam, non solum in Psalmo, verum etiam in cruce: Deus meus, Deus meus, utquid me dereliquisti (Psal. XXI, 1, et Matth. XXVII, 46) ? Cui voci congruit Apostolus dicens: Scientes quia vetus homo noster simul crucifixus est, ut evacuetur corpus peccati, ut ultra non serviamus peccato. Crucifixio quippe interioris hominis poenitentiae dolores intelliguntur, et continentiae quidam salubris cruciatus, per quam mortem mors impietatis perimitur, in qua nos reliquit Deus . Et ideo per talem crucem evacuatur corpus peccati, ut jam non exhibeamus membra nostra arma iniquitatis peccato (Rom. VI, 6, 13) . Quia et interior homo si utique renovatur de die in diem (II Cor. IV, 16) , profecto vetus est antequam renovetur. Intus namque agitur quod idem apostolus dicit: Exuite vos veterem hominem, et induite novum. Quod ita consequenter exponit: Quapropter deponentes mendacium, loquimini veritatem (Ephes. IV, 22-25) . Ubi autem deponitur mendacium, nisi intus, ut inhabitet in monte sancto Dei qui loquitur veritatem in corde suo (Psal. XIV, 1, 3) ? Resurrectio vero corporis Domini ad sacramentum interioris resurrectionis nostrae pertinere ostenditur, ubi postquam resurrexit, ait mulieri: Noli me tangere; nondum enim ascendi ad Patrem meum (Joan. XX, 17) . Cui mysterio congruit Apostolus dicens: Si autem consurrexistis cum Christo, quae sursum sunt quaerite, ubi Christus est ad dexteram Dei sedens; quae sursum sunt, sapite (Coloss. III, 1, 2) . Hoc est enim Christum non tangere, nisi cum ascenderit ad Patrem, non de Christo sapere carnaliter. Jam vero ad exemplum mortis exterioris hominis nostri Dominicae carnis mors pertinet, quia per talem passionem maxime hortatus est servos suos, ut non timeant eos qui corpus occidunt, animam autem non possunt occidere (Matth. X, 28) . Propter quod dicit Apostolus: Ut suppleam quae desunt pressurarum Christi in carne mea (Coloss. I, 24) . Et ad exemplum resurrectionis exterioris hominis nostri pertinere invenitur resurrectio corporis Domini, quia discipulis ait: Palpate, et videte, quia spiritus carnem et ossa 0892 non habet, sicut me videtis habere (Luc. XXIV, 39) . Et unus ex discipulis etiam cicatrices ejus contrectans, exclamavit dicens, Dominus meus, et Deus meus (Joan. XX, 28) ! Et cum illius carnis tota integritas appareret, demonstratum est in ea quod suos exhortans dixerat: Capillus capitis vestri non peribit (Luc. XXI, 18) . Unde enim primo, Noli me tangere, nondum enim ascendi ad Patrem meum; et unde antequam ascendat ad Patrem a discipulis tangitur, nisi quia illic insinuabatur interioris hominis sacramentum, hic praebebatur exterioris exemplum? An forte quisquam ita est absurdus atque aversus a vero, ut audeat dicere a viris eum tactum antequam ascenderet; a mulieribus autem, cum ascendisset? Propter hoc exemplum futurae nostrae resurrectionis in corpore, quod praecessit in Domino, dicit Apostolus: Initium Christus, deinde qui sunt Christi (I Cor. XV, 23) . De corporis enim resurrectione illo loco agebatur, propter quam etiam dicit: Transfiguravit corpus humilitatis nostrae conforme corpori gloriae suae (Philipp. III, 21) . Una ergo mors nostri Salvatoris duabus mortibus nostris saluti fuit. Et una ejus resurrectio duas nobis resurrectiones praestitit, cum corpus ejus in utraque re, id est, et in morte et in resurrectione, et sacramento interioris hominis nostri, et exemplo exterioris, medicinali quadam convenientia ministratum est.