Acta Benedicti Pp. XVI 81

tempore non accepit - approbatio enim data est anno MDCCCLXXXVIII -

firmiore tamen spe de visitatione Romae nutrita est, praesertim ex tribus

colloquiis cum Beato Pio IX habitis. Beata Maria indefatigabili semper

navitate ad miserias egenorum sublevandas contulit. Potissimum erat ei

dictum: « Quoties necessitatis signum advertis, statim auxilium adfer ».

Pietas eius erga Sacratissimum Cor Iesu, Augustissimum Sacramentum

necnon Sanctum Ioseph eam impulit ad Evangelii consilia persequenda.

Attentio animi ad voluntatem Dei eam duxit ad amplectenda tam gaudia

quam angustias quae saepenumero eam afflixit.

Quam maximam observantiam habuit erga omnes homines, quorum

inopiis succurrit. Nihil eius referebat cuiusnam gentis vel religionis essent.

Totam per vitam adversa valetudine afflicta fuit ita ut gravibus necnon

debilitantibus capitis doloribus saepe lecto teneretur. Talibus autem

moribus utebatur ut ad Deum appropinquaret. Sexaginta aetatis annos

agens apoplexia cerebri correpta est; nihilominus fungi perrexit officio

Moderatoris Generalis, immo nonnullos conventus longinquos visitare potuit.

Sequentibus annis Maria MacKillop, etsi acerbis doloribus afflicta, Insti-

tuto, quoad potuit, sollicite operam dedit. Dolores re vera fortissimo et aequo

animo toleravit, iucundiore aspectu cuilibet rei prospexit et de Dei voluntate

semper est locuta. Anno MCMIX valetudo eius in peius ruit et eodem anno die

VIII mensis Augusti apud domum generalem Sydneii Septentrionalis mortem

placide subiit. Tres Pontifices, scilicet Paulus VI, Ioannes Paulus II, et

Benedictus XVI, ad eius sepulcrum accesserunt ut orarent, et innumeri

peregrini ex omnibus mundi partibus singulis annis illuc se conferunt.

Quotidiana eius vita nutrita est viva fide, actuosa spe, ardenti caritate

necnon apertura ad actionem gratiae divinae, quae omnia in exercitatione

virtutum manifeste fuerunt. Sed praestantissima inter has dotes fulsit

benignitas. Non benignitas illa quae exhibetur solum ex operibus factis,

nec illa personae absconditae aut absentis, sed illa de qua sanctus Paulus

in sua Epistula prima ad Corinthios scripsit: « Caritas patiens est, benigna est

caritas, non aemulatur, non agit superbe, non inflatur, non est ambitiosa,

non quaerit, quae sua sunt, non irritatur, non cogitat malum, ... congaudet

autem veritati; omnia suffert, omnia credit, omnia sperat, omnia sustinet »

(1 Cor 13, 4-7).