I. Activum.

d. Infinitivus.

-n

«Annotatio 1.—De mutationibus, quas plurimorum fortium verborum radix ante 2 personae sing. ind. praes. terminationem patiuntur, vid. § 52, 4, a.

«Annotatio 2.—Deest quandoque, sed tantummode librarii negligentia, d participii act., ex. gr.: unagans Cor. I, XVI, 10 (cod. A), ogans Gal. II, 12 (cod. B), galeiþans Tim. I, I, 3 (cod. B), vid. ad h. l., andhafjans Mc. XII, 24 vid. ad h. l.

«Annotatio 3.—Formarum dualis non nisi raro occurrentium plures ex analogia tantum magis minusve tuto deducuntur. Hoc tamen animadvertes.

« a) Quod persona praes. ind. in sequentibus exemplis reperiatur, nempe: α) e verbis fortibus galeiþos Joan. XIV, 23, bidjos Mc. X, 37; β) e verbis debilibus taujos Joan. XIV, 23 habos Cor. I, IX, 6;

« b) Quod 1 persona praes. conj. non nisi per formam fortem sitaiva Mc. X, 37 innotescat; hinc, conjunctivis utriusque conjugationis aliunde collatis, concludere est hanc in debili forma ut sokjaiva, habaiva, spillova exstitisse;

« c) Quod 1 persona praet. inf. equidem non occurrat, sed 1 persona praes. ind. quibusdam anomalis verbis, quorum praesens formam praeteriti fortis prae se fert (§ 134) , ex. gr.: siju Joan. X, 30; 17, 22, magu, Mc. X, 30; hinc tuto verba fortia affirmari possunt qeþu, bundu, galiþu, etc., et verba debilia sokidedu, habaidedu, spillodedu;

« d) Quod 1 persona praet. conj. etiam nusquam occurrat; ad analogiam vero praesentis conj., in quo cum 2 persona in -aits, 1 pers. in -aiva desinit, hic etiam cum 2 persona in -eits, 1 pers. in eiva finivisse probabile est;

« e) Quod 2 persona praes. ind. est α) in verbis fortibus: bigitats Mc. XI 2; Luc. XIX, 30, drigkats Mc. X, 0983 39, andbindats Luc. XIX, 33, bidjats Mc. X, 38; β) in verbis debilibus: taujats Mc. XI, 3, 5, galaubjats Mth. IX, 28;

« f) Quod 2 persona praes. conj. nonnisi ex forma forti qiþaits Mc. XI, 3; XIV, 14; Luc. XIX, 31 concludi potest, sed ex collatis conjunctivis praes. fortis debilisque conjugationum legitime asseritur, hoc habaits, sokjaits, spillots etiam exstitisse. Animadvertes praeterea

« g) 2 personam imper. α) verborum fortium: gateihats Luc. VII, 22, saiwats Math. IX, 30, gaggats Mc. XI, 2; XIV, 13; Luc. XIX, 30; hinc pro attiuhits Mc. XI, 2 attiuhats vel attiuhaits legendum est; β) verborum autem debilium solum exemplum hirjats Mc. I, 17 invenitur;

« h) 2 personam praet. ind. α) verborum fortium: gasewuts Luc. VII, 22, coll. vituts et maguts Mc. X, 38; β) verborum debilium: gahausideduts Luc. VII, 22.

« i) 2 persona praet. conj. non equidem reperitur, sed ex forma vileits concludenda est. De conjugatione tertia desunt argumenta; haec tamen regula statui potest quod in praesenti fortiter, in praeterito autem debiliter flectatur.

0984 «Annotatio 4.—Forma 1 personae plur. imper. ex sequentibus exemplis confirmatur: a) verborum fortium: drigkam Cor. I, XV, 32, usvairpam Rom. XIII, 12, usqimam Mc. XII, 7, usleiþam Mc. IV, 35, galeiþam Luc. VIII, 22, aflaham Luc. XX, 14, gaggam Mc. I, 38; XIV, 42; Joan. XI, 16; XIV, 31, visam Luc. XV, 23; b) verborum debilium: vaurkjam Gal. VI, 10, coll. Mc. 9, 5, hrainjam Cor. II, VII, 1, gavasjam Rom. XIII, 12, dulþjam Cor. I, V, 8, matjam XV, 32.»