Anomala Conjugationis

§ 134. 1 Duodecim verba formam praeteriti fortis ut praesens adhibent, ex cujus plurali, debilis praeteriti terminatione immediate affixa, praeteritum et participium pass. efformant. Quoad infinitivum ex plurali praesentis etiam deducitur. Jam vero haec omnia verba, si magan excipias, ad quasdam absonantiae classes pertinentia in conjugationem fortem incidunt sequentique modo ordinari possunt:

De caetero regulariter flectuntur, praesens scilicet ut praeteritum primae, praeteritum vero ut praeteritum syncopatum secundae conjugationis (§ 128, annot. 4) , ex. gr.:

«Annotatio 1.—Ab ogan tantum imperativus sing occurrit et sonat ogs Luc. I, 13, 30; Joan. XII, 15, Rom. XIII, 4; hinc definiri non potest quaenam forma caeterorum verborum fuerit, fortasse mags, kanns, mans, minus autem probabiliter kuns, muns. Nec melius constat imperativus plur., cum formae ogeiþ Mth. X, 26, kunneiþ Mc. XIII, 29; Joan. XV, 18, gamuneiþ Joan. XV, 20 etiam ad conjunctivum pari jure referri possunt, coll. § 186.

«Annotatio 2.—Infinitivis, quae passim occurrunt, ut kunnan Mc. IV, 11, daursan Phil. I, 14 (coll. part. act. þaurbands Eph. IV, 28) , eamdem atque praesens plur. absonantiam patientibus, nahan igitur glossarii in nauhan emendandum est.

«Annotatio 3.— Munan, vitan et kunnan in compositis gakunnan, ufkunnan significatione paululum mutata, regulariter juxta conj. II, 2 flectuntur: muna, munais, munaiþ, etc.»

2) Ad verba supra memorata et equidem ad quartam 0999 absonantiae classem refertur etiam viljan velle, praet. vilda, eam tamen particularitatem habens, quod indicativo praesenti indigeat, cujus locum conjunctivus supplet:

3) Briggan afferre, praesens equidem juxta primam conjugationem regulariter efformat, in praeterito autem brahta absonantiam cum syncopata forma secundae conjugationis commiscet (§ 128, annot. 4) .

4) Gaggan ire, praesens et participium pass. gaggans habet juxta primam conjugationem formatum, sed praeteritum ïddja ex radice aliunde deperdita mutuatur, quod ad normam conjugationis secundae flectitur.

Semel tantum reperitur praeteritum gaggida Luc. XIX, 12; participium pass. gaggids Mth. III, 11 in participium act. gaggands emendandum est.

5) Conjugatio verbi auxiliarii visan esse ex tribus 1000 radicibus efficitur, quarum una in sing. praes. ind., altera in caeteris formis praesentis, tertia tandem in praet. inf. et part. innotescit. Praesens etiam in duali et plurali ind. praeteriti formam exhibet:

Participium

Act. visands.

«Annotatio. Quando autem, significatione paululum deflexa, significat esse, id est remanere, regulariter juxta conj. I, 3 flectitur.»

C. Inflexibilia.

1. Adverbia.

§135. a) Temporis: sunsaiv brevi, air mane, anaks subito, þan, þanuh tunc, ju, juþan jam, nauh, nauhþan, nauhþanuh adhuc, nu nunc, biþe in illo tempore, simle olim, ufta saepe, seiþu sero, sinteino semper, suman aliquando, suns brevi, aftra iterum, wan quando, wanhun unquam, weilohun longo tempore;

b) Loci: her hic, þaruh illic, þarei ubi, þadei quo, þaþroei unde, sundro seorsim, bisunjane circumquaque, et alia in § 164 laudata;

c) Modi, abundantiae, etc.: sva, svah sic, alja praeter, tantummodo, ni non, ne non, niu, nei nonne? ja utique, jai profecto, sunja vere, svare frustra, weh solummodo, þatainei id., halisaiv vix, þishun seorsim, vaila bene, filu magis, maxime, vaitei fortasse, we forsan, duwe cur, duþe quia, vainei utinam, et alia in § 163 memorata;

d) Interrogationis: -u; an, nuh ergo? ïbai μή? jau forsitan? þau id.

2. Praepositiones.

a) Cum dativo: alja praeter, af ab, miþ cum, us ex, faura ante, fram ab;

b) Cum accusativo: and per, þairh per, ïnuh sine, undar inter, viþra adversus, contra, faur, pro;

c) Cum dativo et accusativo: ana in, at apud, ad, afar post, bi secundum, du ad hindar retro und usque ad, uf sub, ufar super.

1000 d) Cum genitivo, dativo et accusativo: ïn in, propter, de.

3. Conjunctiones.

a) Copulativae: jah et, etiam, -hu -que, nih neque;

b) Disjunctivae: aiþþau vel, andizuh—aiþþau aut—aut, jaþþe sive—sive;

c) Adversativae: ïþ, þan, aþþan, akei sed, verum, autem, ak tamen, attamen;

d) Causales: allis, auk, unte, raihtis nam;

e) Conclusivae: þanuh, þaruh, eiþan, nu (nuh) þannu, nunu igitur, ergo, sic;

f) Conditionales: jabai si, niba nisi;

g) Concessivae: þau si tamen, þauhjabai si tamen, sveþauh quidem, equidem;

h) Finales: ei, þatei, þeei, þei ut, quod, quia, svaei, svasve ita ut;

i) Comparativae: waiva quemadmodum, sicut? sve sicut, svasve ut;

k) Temporales: sve cum, quando, þan, þande, quando, quandiu, biþe cum, miþþanei dum, sunsei statim atque, cum primum, faurþizei antequam.

4. Interjectiones.

O oh! vai vae! sai ecce! hiri, hirjats, hirjiþ age, agedum!