24.

Centinomium Beatae Virginis.

Primae partis

Capitulum primum.

1. Quondam In cellula

noctis excubias
Persolvens Domino,

planxi miserias
Meas et animi

concupiscentias,
Sicque Ingressus

sum coeli delicias.

2. Cujusdam virginis

ibi Inspicio
Formam et schemate

ornatam vario,
An extra corpus sit

haec revelatio,
Utrum In corpore,

Deus scit, nescio.

3. Toga corpusculum

texit purpurea,
Quam et circumdedit

zona argentea
In fronte micuit

corona aurea
Quae plus resplenduit

quam fax aetherea.

4. Sed cum infigerem

acute lumina
In hanc coronulam,

quam tulit domina,
Inscripta reperi

ignota nomina
Tamquam In silice

vel plumbi lamina.

5. Sed et In pallii
extremitatibus
Latinis reperi In characteribus

Diversa nomina,
quae a veteribus

Huic Imposita
erant primoribus.

6. Haec cum Intuerer

mente attonitus,
In terram corrui

veluti mortuus,
Sed jussu virginis

accessit angelus
Meque de sabulo

levavit protinus.

7. Hera tunc placido

vultu me Intuens,
Et mei capitis

tegmen abjiciens
Ait: O presbyter,

sis aurem admovens,
Et quae dictura sum

ausculta diligens.

8. Ego cognominor

conciliabulum
Humani generis,

quod per diabolum
In casum cecidit,

in grave scandalum,
Cum Eva primitus

audivit pseudolum.

9. Nempe venefici

cum anguis formulam
Intrasset, callide

confinxit subdolam
Formam mendacii,

cum qua virgunculam
Heu stravit valide

ejusque copulam.

10. Ex quarum traduce

cuncti progeniti
Multis miseriis

mundi sunt dediti,
Et morte Insuper

carnis sunt debiti,
Quam nec eripuit

mors unigeniti.

11. Namque decretum est

inviolabile,
Quod numen condidit

inexplicabile,
Ut corpus hominis,

jumento simile
Factum per vitia,

sit dissolubile.

Caput secundum.
12. Recepta Igitur

mentis constantia
Hanc dicens adii:

ave plena gratia;
Non mihi reputes

pro pervicacia.
Quod pura animi

dicam fiducia.

13. Ex precedentibus

hisce conjicio.
Quod digna mater sis

aeterno filio,
Cujus redemit nos

amara passio,
Ab Ineffabili

inferni crucio.

14. Me quam existimas,

sum, nam a saeculo
Deus providerat,

ut In oppidulo
Portarem uteri

abs carnis scandalo
Hunc, qui peccaminum

vos solvit vinculo.

15. Sed Ille quoniam
mundi exsilium
Per me Intraverit
et per quod proelium

Ubi praebuerit
vitae auxilium.

Patet legentibus
per evangelium.

16. Restat nunc referam

enucleatius
Tibi, filiole,

de his nominibus,
Quae prius videras

in characteribus
Linguae Hebraicae,

cujus es inscius.

17. Latino igitur

in idiomate
Tecum nunc colloquar

hoc in poemate,
Ut in sequentibus

scias, quo dogmate
Deheas obsequi

mibi ac neumate.

18. Me olim creduli

misericordiae
Matrem confessi sunt,

pacis et gratiae,
A quihus pepuli

nubes moestitiae,
Praestans in filio

dona laetitiae.

19. Sum sponsa etenim

aeterni spiritus.
Qui obiimbramine

suo me cuelitus.
Messiam parere

fecit humanitus,
Qui Dei meusque

est unigenitus.

20. Unde et vocitor

a priscis patribus
Sacra theotocos,

nam dei filius
Nasci dignitates est

meis visceribus.
Ut tibi retuli

paulo superius.

21. Sed quo cummuniter

vocor vocabulo,
Mihi Impositum

fuit a saeculo,
Tandem parentibus

latum ab angelo,
Eo quod succurrerim

mundi periculo.

22. Nempe quod dicitur

Maria, denotat
Stellam praeluciclam,

quae coelo rutilat,
Cujus ducamine

nauclerus remigat,
Donec ad litus

laetus perveniat.

23. Hic ergo gratiae

diffundens radium
Periclitantibus

praesto remigium,
Per quod evadere

possunt naufragium,
Quod Ipsis Intulit

mentis contagium.

24. Haec In coronula

conscripta videras
Lingua Judaica,

quam tu nesciveras,
Sed quae In fimbriis

togae relegeras
Latinis litteris,

ipse edisseras.

Capitulum tertium.
25. O quam decora es
et delectabilis
Credentis visui,

cordi amabilis,
Vultu venustior

quam Rachel sterilis,
A cunctis jugiter
laudanda populis.

26. O si coloribus

essem rhetoricis
Comptus, ut debite
dictis schematicis

Tua praeoonia,

mater opificis,
Possem concinere

figuris typicis.

27. Nam es qua multiplex

defectibilitas
Juvatur hominis,

Quem ponderositas
Premit facinorum

et fertibilitas,
Hinc odis efferat

te universitas.

28. Coelum cum Incolis,

sol atque sidera
Terra et accolae,

pontus et aethera.
Sed et quaecunque sunt

creata cetera,
Quorum per filium

sanasti vulnera.

29. Demum homuncio

te singularibus
Cordis tripudio

extollat laudibus.
Qui beneficiis

tuis frequentibus
Solamen recipit,

tollit virtutibus.

30. Sed quidquid hominis

mente concipitur
Vel antiquariis

in charta scribitur
Aut per facundiam

lingua exprimitur,
Tuis praeconiis

nunquam aequabitur.

31. Unde veraciter

me tuis laudibus
Agnosco Imparem,

sed nihilominus
Paro Insistere

eis studiosius,
Ut semper perfruar

tuis amplexibus.

32. Ergo ditissima

largitrix gratiae,
Corruscans oculis

ac pulchra facie,
A nato Impetra
mihi scientiae
Donum, quo efferam
te hymno satie.

Capitulum quartum.

33. Nunc ergo, domina,

quae gloriosior
Prae cunctis sanctis es

ac laudabilior,
Notare nomina

Laetus subordior,
Quae togae continet

ora anterior.

34. Hac primum reperi

nomen exordium,
Quod locum congiuum

tenet primarium,
Eo quod salutis sis

nostrae Initium,
Per quam consequimur

primum principiam.

35. Nam es veraciter

id consistorium,
In quo completum est

illud consilium,
Quo pater statuit,

mittendum filium
Humano generi

in adjutorium.

36. O domus aurea,

quam pictor coelitus
Cunctis subtiliter

pinxit virtutibus,
Ut nec In angelis

nec In hominibus
Tibi sit similis

in mundi partibus.

37. O Dei civitas

carens putredine,
Qua celebratae sunt
coelestes nundinae,

Mox quarum animas
replet dulcedine,

Conserva credulos
a mundi turbine.

38. Tu Id castellum es

sumens In hospitem
Christum In Infimis

propter nos exsulem,
Me pressum vitiis

et bonis Inopem
Redde per omnia

inconfuscabileni.

39. O aula coelico

regno gratissima,
Quam designaverant

coelica exordia,
Te venerantibus

fer adjutoria,
Quos hostis decipit

fraus plurifaria.

40. Tu Illud nobile

reclinatorium,
Quo Christus spatio

ter trium mensium
Pausavit hominis

ob adjutorium,
Ut hunc rejungeret

choris coelestium.

41. Sicque conclave es

illud et thalamus,
Quo celebratae sunt

nuptiae coelitus,
Quibus ecclesiae

decus altissimus
Nupsit, cum voluit

nasci humanitus.

42. Tu tabernaculum

divini foederis,
In quo describitur

humani generis
Vivendi normula,

qua jungi superis
Potest solemniis

completis funeris.

43. O arca continens

legem et gratiam,
Virtutum credulis

dans abundantiam,
Reforma regeque

per sapientiam
Petulci animi

mei lasciviam.

44. O urna aurea,

coeleste continens
Manna, fidelium

mentes reficiens,
Nos ejus esui

coapta refovens,
Cuncta obstacula

procul abjiciens.

45. Tu gratiarum es

gazophylacium,
In quibus possides

coelorum spatium,
Da, ne decipiar

fraude solatium,
Sed hanc exsuperem

more sagacium.

46. Tu habitaculum

es sanctimoniae,
Qua consecuta es

coronam gloriae,
Succurre precibus

sanctae ecclesiae,
Quam hostis graviter

vastant nequitiac.

Caput quintum.
47. Tu imperatrix es
perpetualiter,
Regnans In superis

imperialiter,
Peccati pondere

me pressum viliter
Per dona gratiae
leva hilariter.

48. Mundi quae diceris
totius domina,
Cui deserviunt
coelorum agmina,

Coelestis gratiae
pabulo sagina

Me, qui effectus sum
macer per crimina.

49. O clemens pauperum

praesidiaria,
Per quam propellitur

omnis penuria,
Precantis famuli

audi suspiria,
Quem mundi multiplex

premit miseria.

50. Tu veri gaudii

spes et fiducia,
Cujus Intuitu

divina gratia
Justis mollificat

carnis supplicia,
Quae Infert trifidi

hostis malitia.

51. O exsultatio

sanctorum omnium
In aula coelica

cohabitantium
Exaudi supplices

voces clamantium
Ac purgatorias

poenas mentium.

52. Tu vas honoris es

ac sapientiae,
Decus et regula

omnis justitiae,
Me irae vasculum

et contumeliae
Clementer repara

per dona gratiae.

53. Tu stola reginae

qua vitae sanctitas
His Instituitur,

quorum stoliditas
Leges contempserat

priscis exhibitas,
Quis tua nobilis

venit posteritas.

54. Es nam filiula

regum nobilium,
Parentum genita

carne sterilium,
Nobis propitia

dilectum filium,
Qui nunquam despicit

preces humilium.

55. Es quoque normula

obedientiae,
Humilitatisque

ac continentiae,
Me subde, supplico,

legi justitiae,
Foedum per scelera

impudicitiae.

56. Tu via hominem

reddens principio,
A quo defluxerat

parentum vitio.
Me, qui te veneror

hoc famulitio,
Praeserva precibus

a Stygis crucio.

57. Tu quoque semita.

quae nos compendio
Ducis ad patriam

precis stipendio,
Leva dulcissimo

tuo praesidio
Me pressum graviter

cordis fastidio.

58. Tu es stellifera

dux, tuis precibus
Ad coeli patriam

Christo credentibus
Sis mihi, deprecor,

et contribulibus
Redux per devia

itinerantibus.

59. Tu regis linea,

qua regi cupiunt
Justi, qui strenue
Deo obediunt,

Privati gratia
a te diffugiunt,

Sed nadi fidei
ad te confugiunt.

60. Tu non Incongrue

Vocaris stadium,
Per evangelii

Legem currentium,
Per quam perveniunt

ad coeli bravium,
Omnes, qui retinent

amoris basium.

61. Tu felix portus es.

ad quem navigium
Fideles dirigunt

passi naufragium,
Petentes jugiter

tuum suffragium,
Donec effugiant

mortis exitium.

62. Tu, virgo, scala es,

qua coelum scanditur,
Ab hoc praecipue,

qui hic despicitur,
Nam tibi strenue

si quis Innititur,
In fundum tartari

nunquam Immergitur.

Caput sextum.
63. Tu stella coelitus

abundans mercibus,
Qua et reconditur

thesaurus maximus,

Per quem redimitur

a mentis nexibus.

Quibus constringitur

a tribus hostibus.

64. Tu turris Davidis,

qua mille clippei
Pendent, qui credulis

dant robur fidei,
Quo possint frangere

hostis tartarei
Omne obsidium

et sursum provehi.

65. Es nam armarium,

in quo reconditur
Lorica fidei,

sub qua defenditur
Justus, et gladius

verbi, quo pungitur
Hostis, qui credulos

frequens Insequitur,

66. Tu scutum reprimens

ejus missilia,
Quibus prosternere

nati ovilia
Conatur callide,

O dei filia,
Mitte de superis

nobis auxilia

67. Tu quoque vallum es

atque munitio
Exsistens credulis

firma tuitio,
Jam Instat proelium

et expeditio,
Tua nunc Igitur

adsit protectio.

68. Dulce praesidium,

hostilis acies
Per quod comprimitur

atque barbaries,
Defunctis omnibus

natum propities.
Ut eis coelica

praestetur requies.

69. Nam es coelestium

castrorum acies,
Cujus potentia

fugatur facies
Larvarum, daemonum,

horumque complices,
Qui justis laqueos

ponunt multiplices.

Caput septimum.
70. Tu purgatorium

squalentis animi,
Qui eum conamine
amoris Intimi

Tibi obsequitur
nec sinis supprimi,

Huic placans faciem
nati dulcissimi.

71. Tu mons fortissimus,

emittens lapidem,
Cum quo construitur

celsa Jerasalem,
Me tuis precibus,

quaeso, fac stabilem,
Quem morum levitas

praebet versatilem.

72. Tu gemma, coelicum

spirans Igniculum,
Qui suo radio

vincit carbunculum,
Hic tuis precibus,

me tuum famulum
Illustret gratia

tecum per vitium.

73. Tu margarita es

splendens mirifice,
Coronam coelici

regis magnifice
Ornans, benigniter

turbatos respice
Ac tribulamiiia

eorum abjice.

74. Te bene dixerim

catenam auream,
Quae mentem alligas

a se extraneam,
Meam per vitia

effectam carneam
Tuis precatibus

redde eburneam.

Capitulum octavum.
75. Tu Salomonicum

templum, quo Dominus
Complecti voluit

novem mensibus,
Fulcitum aureis

virtutum basibus,
Fusis per gratiam
aeterni spiritus.

76. Ejusdem dignus es

thronus eburneus,
Quem castimoniae

perornat titulus,
Grandis In gratia

atque virtutibus,
Auro praecipue

amoris praeditus.

77. Vere columna es.

cui supponitur
Tota ecclesia,

quae tuam sequitur
Vitam laudabilem,

cui sic Innititur.
Quod nec ab Ignibus

nec ferro frangitur.

78. Tu splendens lectulus

veri pacifici,
Quem fortes ambiunt

regni hierarchici,
Turbae credentium

et apostolici
Viri, cum corpore

coepisti dejici.

79. Ejusdem ferculum,

quod sibi statuit
De lignis Libani,

in quo recubuit
Novem mensibus,

cum carnem Induit,
In eucharistia,

quam nobis praebuit.

80. O Dei scrinium,

multis virtutibus
Comptum Insigniter,

Quo Dei filius
In mundum veniens

quievit dulcius,
Da, rogo, gratiam

stanti prae foribus.

81. O virgo nobilis

et prudentissima,
In turmis virginum
speciosissima,

Post Deum vere es

amabilissima,
Assiste servulo

in die ultima.

82. Mihi, te deprecor,

o mater tenera,
Regnantem perpetim

in prolis dextera,
Per sodalitii,

conjunctos foedera,
Post vitae terminum

perduc ad aethera.

83. Patri potentia

sit Innascibili,
Laus atque gloria

proli nascibili,
Summa sit bonitas

Deo spirabili,
Quo fiuens jubilas

in saeelum saeculi.

Capitulum nonum.
84. Haec cum plausidice

curvis cervicibus
Macteque solide

flexis poplitibus
Verbis exprimerem,

meis laboribus
Virgo compatiens

dixit benignius:

85. Sacerdos melite,

respira paululum,
Ne onus opprimat

tuum corpusculum,
Dans ei requiem

intra cubiculum,
Quo facto denuo

adi opusculum.

86. O clementissima,

quam bene diceris
Misericordiae

mater ac scribens,
Meae inertiae,

quae sic compateris,
Quod laudes proprias

suspendi pateris.

87. Dehinc humiliter

curvavi genua,
Sic deprecatus sum

hanc voce cernua:
Benedic famulum,

mater praecipua,
Uti cras redeat

mente Innocua.

88. Quae tribus digitis

expansis dexterac
Coepit hilariter

me benedicere,
Signans pectusculum

crucis charactere.
Dicens: Cum Deo sis

et cras revertere.

Secunda Pars.

Capitulum primum.

89. Resumptis Igitur

paulisper viribus
Atque officiis

matutinalibus
Completis redii

in cellam protinus,
Heramque reperi

stantem prae foribus.
90. Quam cum susciperem

obstipo capite
Dixi humiliter :

me benedicite ;
Tunc manum dexteram

extendit concite
Dicens: o presbyter,

nunc fare licite.

91. O beatissima,

qua nihil dulcius
Post Deum reperi

in rebus omnibus,
Si non meminero

tui frequentius,
Lingua adhaereat

pollutis faucibus.

92. Creatis cunctis es

Deo conjunctior,
Nam es In anima

carneque purior,
Resolve compedes,

quibus irretior,
Ut tuis laudibus

insistam promptior.

Capitulum secundum.
93. Nunc, stella, rutilans
prae omni sidere

Glisco praeconia

tua perstringei-e,
Quae signant nomina

in partis posterae
Coneripta fimbria

laevae et dexterae.
94. Tu, virgo, praecluis

cum summa gloria,
Laudet In superis

turma aetherea,
Teque glorificet

tellus et maria,
Quae clade protegis

a multifaria.
95. Es nam triclinium,

quod summa deitas
Semper Inhabitat

et omnis bonitas,
Laudes suscipiat

tua benignitas,
Quas mea nititur

offerre parvitas.
96. Te mirabiliter

arrhavit trinitas,
Cum carnem sumeret

in te divinitas,
Qua sordes abstulit

nobis inolitas,
Unde te merito

laudat humanitas.

97. Nam es verbifera
tuis visceribus

Verbum suscipiens
a coeli sedibus,

Quod vitam tribuit
suis haeredibus,

Qui tractant jugiter
id sacris aedibus.

98. Sic porta clausa es

in domo Domini,
Solum stans pervia

eidem numini,
Quando se subdidit

carnis discrimini,
In qua consuluit

dejecto homini.
99. Es quoque janua,

praebens credentibus
Vitae introitum,

in qua perennibus
Fruuntur gaudiis

cum coeli civibus,
Quibus conjungito

me tuis precibus.

100. Sed nec incongrue

patagiaria
Coelorum diceris,

nam pandis ostia
Christi fidelibus,

qui exercitia
Virtutum induunt

et spernunt vitia.

Caput tertium.

101. Tu sol dans radium

mirae fulgentiae,
Umbrantem cordibus

intelligentiac,
Lumen, quo pellitur

chaos inscititiae,
Peccati tenebrae

atque tristitiae.
102. O luna pulchrior

cunctis sideribus,
Splendore rutilo

coelo micantibus,
Infunde gratiae,

exoro, imbribus,
Cor meum torridum

culparum aestibus.
103. Tu sidus fulgidum

pellens caliginem,

Hostis qua primitus
caecavit hominem,

Paradisicolam
atque propaginem

Persuadens subdole
porri dulcedinem.

104. O astrum coelicum

inconfuscabile.
Dans justis gaudium

inaestimabile,
Nobis tranantibus

per mare flabile,
Nauta sis revehens

ad litus stabile.
105. O stella praeferens,

serena fulgida.
Justis natantibus

per mundi fluida
Corda exhilara

peccatis turbida
Atque virtutibus

fac esse florida.

106. Tua praesentia

suda temperies,
Vernat velocitas

orbes septemplices
Vincit et callidum,

purgat rubigines,
Sed luminositas

demonstrat tramites.

107. Stella rosifera,

da stillicidium
Coelestis gratiae,

per quod Incendium
Spurcae libidinis

vincam et taedium
Mentis, Instantiam

irae et odium.

10S. Tu matutina es

lux Indeficiens,
Qua carne coelitus

progressus oriens,
Ex cujus jubare

homo caecutiens
Lustratur aquilo,

auster et occidens.

109. O splendor coelice,

lucens prae I)elio,
In mente creduli

adstans auxilio,
Supernae gratiae

me lustra radio,
In hostem triplicem

stantem In proelio.
110. Tu quoque diceris

aurora rutilans,
Ostendens phospliorum,

qui atras ventilans
Peccati tenebras,

torpentes excitans
Ad bonum stimulat,

donis concomitans.
111. Tu es meridies

per sanctum spiritum
Resplendens fervensque,

in quam accubitum
Fecit rex gloriae,

pulsurus Impetum
Hostis, atrocium

ejus satellitum.

112. Coeli fenestra es,

per quam resplenduit
Mundo justitiae

sol, qui absorbuit,
Delicti tenebras,

quibus delituit
A primo tempore,

quo Adam corruit.
113. Tu quoque nubes es,

qua Idem splenduit
Sol Pelusiaco,

quando rex acuit
Ensem In puerum,

quem regem timuit
Futurum Israel,

cui Ipse praefuit.
114. Lampas virginea,

quae mirabilibus
In mundi machina

micas fulgoribus,
Circumda animam

meam splendoribus

Tuis hanc exuens
distortis moribus.

115. O claram speculum

omni putredine
Carens et macula

turpis infamiae,
Compone animam

meam Imagine
Tuo multimodo

foedatum crimine.
116. Nam sola crederis

inaccessibilem
Lucent attingere

per mentis aciem,
Hanc mihi misero

praeoe visibilem,
Cum mundum deseram

hunc miserabilem.

Capitulum quartum.

117. Tu signum velleris,

quo vicit Gedeon,
Scutumque Josue,

tutoris Gabaon,
Tonsoris lavacrum

piscinae Hesebon,
Te laudans cantica

cecinit Salomon.
118. Ut Idem retulit

hortus conclusus es,
Diversas proferens

herbarum species,
Quibus conficitur

pulchra materies,
Per quam repellitur

mentis proluvies.

119. Ex qua materia

Christus contexuit
Sibi corpusculum,
quo nos eripuit
Ab Orci faucibus,

qui nos ahsorhuit,
Parens falsiloquo
cum aurem praebuit.
120. Summus agricola
te sevit gratia,

Rigavit literis

et sapientia,
Castri angelici

cinxit custodia,
Beavit Insuper

sua praesentio.

121. Nam sapientia

vincis Majugenam
Philosophiamque

Aristotelicam,
Maronem, Tullium,

mentem Platonicam,
Plautum, Macrobium,

moralem Senecam.

122. In te recipiunt

serta laurigera,
Qui carnis mundique

devincunt scelera,
Tu me a cespite

peccati rudera,
Ut coronarier

possim vel hedera.
123. Tu es aureola

aroma continens,
Mira dulcedine

mentes reficiens.
Cujus fraglamine

fugatur saeviens
Anguis, fidelium

mentes Inficiens.
124. O pigmentarii

coelestis species,
Quae medicamine

nunquam deficies,
Precantem servulum,

pia, laetifices,
Ipsius medicans

morbos multiplices.
125. Nam medicina es,

tuo acumine
Animas reparans

privatas lumine
Divinae gratiae,

me coeli culmine
Dignum efficias

tuo precamine.

126. O flos, aromatum

spirans fraglantiam
Prae cunctis possidens

virtutum gratiam,
Tuo spiramine

pelle astutiam
Serpentis subdoli

atque malitiam.

127. Tu myrrha diceris

mortificaminis,
Atquc assidui

thus deprecaminis,
Quod VI consumitur

superni flaminis,
Quando eligeris

in matrem numinis.

128. Tu quoque scribens

pudoris Ulium,
Flagransque viola,

forma humilium,
Quibus a superis

aeterni filium
Patris attraxeras

nobis auxilium.

129. O frutex balsami,

tu pretiosior
Omni aromate

atque fraglantior,
Thesauris omnibus

tu Inibi carior,
Nam creaturis es

cunctis praestantior.
130. Tu cinnamomum es

spirans mirifici
Odoris nebulam,

quo cives coelici
Pascuntur omnesque

ecclesiastici,
Cujus participem

me posco effici.
131. O rosa redolens

spiramen flammeum,
Quo summe diliges

Deum et proximum,
Hoc meum recrea

exoro animum,

Ut te sinceriter
amet In saeculum.

132. Tu Ille flosculus

immarcessibilis,
Qui odorantia

es Indicibilis,
Tuo fraglamine

mens mea debilis
Medelam capiat,

soletur flebilis.
133. Nam apotheca es,

quam summus medicus
Replevit animae

medicaminibus,
Quibus propellitur

peccati dedecus
A nobis deforis

atque Intrinsecus.

Capitulum quintum.

134. O terra pluviis

compluta gratiae,
Ex qua ortus est

flos sapientiae,
Cujus virtutibus

da odorantiae,
Insonter semitas

pergam justitiae.

135. Tu scaturigo es

fontis clementiae,
Per quem abluitur

faex conscientiae,
Rivo me Impleas

coelestis gratiae,
Mundans a sordibus

omnis nequitiae.

136. O fons, qui animae

facis Irriguum
Hortum, ut faciat

augmentum fructuum,
Meorum dilue

squalorem scelerum,
Uti efficiar

lignum fructiferum.

137. Tu es puteolus,

ex quo efferbuit

Rivus, qui Stygea
siti nos eruit,

Sed cruce pendulus
prae siti aruit,

Cum lictor lancea
latus aperuit.

138. Vere cisterna es

Bethlehemitica,
Propinans laticem,

quo plebs catholica
Sitim refrigerat,

quo diabolica
Fraude caluerat

currens per lubrica.

Capitulum sextum.

139. Ut paradisus es

Dei, quae contines
Lignum fructiferam

vitae, esuries
Per quod repellitur

et datur saties
Justis et postmodum

aeterna requies.
140. Nam virtualiter

omnis miseriae
Pellit obstacula

dans vitam gratiae
Atque In medio

coelestis patriae
Conservat credulis

coronam gloriae.

141. Deliciarum es

ager, quem Dominus
Condens circumdedit

virtutum floribus,
Quorum fraglantia

sentitur eminus,
Et longe positos

attrahit cominus.

142. Tu arbor nobilis,

tenens In culmine

Virtutum ramulos,
quorum dulcedine

Mente reficimur
et obumbramine

Ab hoste tegimur

ac mundi turbine.
143. Tu quoque rubus es

sine VI flaminica
Ardens In eremo,

ut lex Mosaica
Docens, quo scribens

voce prophetica
Absque amplexibus

mater deifica.
144. Tu sicca Aaron

fuisti virgula,
Quam rore gratiae

summus agricola
Sparsit, amygdalum

ferens, quod scandala
Auferret hostium

atque pericula.
145. Tu stirps Jesseica

producens flosculum,
Cujus viriditas

durat In saeculum,
Ejus fraglamine

per adminiculum
Tuum me libera

tollens periculum.
146. Cujus fraglantia

pellit diabolum,
Virtutes Inserit

tollitque scandalum,
Sic sibi statuit

fidelem populum,
Qui Deum jugiter

laudet In saeculum.
147. Oliva fertilis,

qua fluit oleum
Misericordiae

et omne gaudium,
De cujus unguine

a morbis mentium
Credentes medica
praestans remedium,
148. Despuma Tenerem,

in qua contabui,
Quaque, ut aestimo,

prae cunctis squalui,

Ut sic Abrahae

coapter sinui,
Qui locus creditur

regni perpetui.

149. O ficus fertilis,

fructum suavissimum
Ferens, quae recreat

coetum credentium,
Ejus dulcedine

cor meum acidum
Dulcora, deprecor,

propellens vitium.

150. De tuis foliis

das perizomata,
Quae mundi contegunt

immundi debita,
Mentis rubiginem

precatu rasita,
Fantis humiliter

melodiamata.

151. Tu cedrus Libani,

in coeli culmine
Praecellens angelos

beatitudine,
Abundans aeterno

virtutum germine
Carensque vitii

amaritudine.

152. Tu malum punicum,

tenens Intrinsecus
Miram dulcedinem,

quam das amantibus,
Lates sub cortice

te nescientibus
Et dona gratiae

fastidientibus.

Caput septimum.

153. Tu campus, proferens

germen mirificum,
Es quo conficimus

panem salvificum,
Qui mire satie

replet famelicum,
Confectum macie

gregem catholicum.

154. Esque panifica,

per quam conficitur
Hic panis, anima

quo credens alitur,
Quando Inopia

virtutum premitur,
Vel cum a perfido

hoste persequitur.
155. Tu Sorech vinea

es fertilissima,
Qua vitis orta est

benedictissima,
Fundens fidelibus

vina suavissima,
Quibus Inebrias

eorum Intima.
156. Tu, virgo, requies

es laborantium
Et consolatio

corde moerentium,
Ab aestu carneo

sis refrigerium
Atque superbiae

esto repudium.

157. Tu turris In Sion,

cum propugnaculis
Munita fortibus,

hosti terribilis,
Cujus fortissima

resistis spiculis,
Cum tuis precibus

succurris credulis.

158. Tu cancellum es,

per quod resplenduit
Verus justitiae

sol, cum Innotuit
In mundi partibus

cum carnem Induit,
In qua hominibus

solamen praebuit.

159. Tu prophetarum es
canorum organum,
Apostolorum

registrum Inclitum
Et rosa martyrum,
credentum speculum,

Ac primiceria

sanctarum virginum.

160. Sanctorum omnium

honor et gloria,
Qui Deo jubilant

in coeli patria,
Mea, te deprecor,

peccata pallia,
In vitae termino

sis mihi propia.

Capitulum octavum.

161. Fili, ne metuas

te nunquam deseram,
Tuoque operi

mercedem afferam,
Ergo de cetero,

me agas perperam,
Nam cito deseres

hanc vitam miseram.
162. Nunc me respiciens,

scintillans oculis,
Me benedicere

coepit digitulis,
Dicens: Tu liber sis

cunctis periculis,
Donec regrediar

cum sanctis angelis.

163. Quo dicto citius

superna agmina
Conducunt virginem

ad coeli culmina,
Ast ego anxius

erexi lumina,
Dicens flebiliter:

O dulcis domina!
164. Cur me pauperculum

tam cito deseris,
In hoc exsilio

linquens cum miseris?
Me precor vinculo

solutum corporis
Tecum recipias

connectens superis.
165. Heu me miserrimum,

cur tantum tepui,

Quod unquam laudibus

a tuis silui,
Cum tu hilariter

meo precatui
Aures praebueris,

pedes amplexui.

166. O amor virginis,

amor Impatiens,
O amor crucians,

amor reficiens,
Tuis cum jaculis

mentes confodiens,
Cor meum refice

pro te deficiens.

Capitulum nonum.

167. Haec plorabiliter

cum sic depromerem,
Advenit angelus

jussus per virginem,
A quo solamina

tristis acciperem,
Ne In Insaniam

mentis Inciderem.

168. Cui cum assurgerem

cum reverentia,
Detergens lumina

fletu madentia,
Ait: O presbyter,

depelle tristia,
Nam possessurus es

cito coelestia.
169. Ego sum nuntius

coelorum dominae,
Cui hoc obsequeris

opico carmine,
Quae tuo mota est

gravi ploramine,
Me ad te dirigit

de coeli culmine.

170. Tuae nunc Igitur
dispone domui,

Ac necessaria
de mundo itui,

Munderis unguine
sacrati olei,

Sumens viaticum
cibi perpetui.

171. Die tricesimo

regina veniet
Et tuum transitum

a carne muniet,
Assumens animam

ad summa provehet,
Ubi cum angelis

semper tripudiet.
172. Antecedentibus

saepe a saeculis
Suis similia

ostendit famulis,
Quos et a gravibus

solvit periculis,
Adscripsit Insuper

sanctorum titulis.

173. Tu quoque, presbyter,

si non dissimulas,
Potes perpendere

ipsius gratias,
Scis namque quoties

mente excideras,
Et te justitiae

duxit ad semitas.

Capitulum decimum.

174. O lumen coelicum,

quod dicis, fateor,
Nam meis meritis

cum malis Implicor,
Mentis fiducia

ipsum aggredior
Et velocissime

salutem consequor.
175. Tot fecit liberam

me a periculis,
Quae centum scriberem

vix In capitulis,
Sed pauca retuli

in psalteriolis
Ejusdem dominae,

quae scripsi titulis.
176. Non modo liberat

me malis miserum,

Sed mihi largiter
suorum munerum

Dat abundantiam,
quis vias scelerum

Declinem cautius
jam et In posterum.

177. Hinc non Immerito

justo frequentius
Mentis conamine

ipsius laudibus
Nitens me jungere

Christi fidelibus,
Qui hanc cum jubilo

salutant crebrius.

178. Nam, crede certius,

o coeli lilium,
Si Dei aderit

mihi auxilium,
Laudabo virginem

ejusque filium,
Donec relinquero

ejus exsilium.

Capitulum undecimum.

179. Eja Id strenue

age, o presbyter,
Nam virgo veniet

ad te velociter
Ac te ad aethera

ducet feliciter,
Ubi, quod dixeras,

ages perenniter.

180. Ejus vestigiis

semper inhaereas,
Quae a te pepulit

penas sulphureas,
Quas tuis vitiis

olim merueras,
providit Insuper

sedes aethereas.

181. Ipsius Igitur

det mihi meritum
E carnis carcere

felicem exitum,
Ut ejus filium,

patrem, paraclitum,
Cum Ipsa jugiter

laudem In saeculum.
182. Commendo paginam

hanc sapientibus
Limandam virginis

ob laudem aptius,
Quibus et gloriam

auctoris rectius
Praebendam assero

cum coeli civibus.
183. Nam tempus properat,

in quo de medio
Tollar et opus est

uti remedio
Me poenitudinis,

qua purger vitio,
Ut non Indignus sim

coeli confinio.