COLLOQUIUM XIII.

Queritur, quod quidam ex sua religione praelati aliena vestigia imitentur.

Postquam b. pater generalatus officio renuntiavit, frater quidam devotus et simplex, moerens et sentiens se aliosque patres a tanti patris cura absolvi et protectione destitui, lugubri voce illum affatus est dicens: Quantum mihi et confratribus meis insit moeroris et tristitiae, tu bone pater, si patrem fas sit vocare, qui filios a sua cura repulerit, ipse judicare poteris. Unde hoc, oro te, ut, quos Deo solicito amore pepereris, modo tanquam alienos alteri nutriendos commiseris? Tuorum iterum suscipe curam natorum et perfice in eis sanctae religionis studium, ne sub aliorum remissione tepescat, quod sub tua solicitudine tantopere fervebat. Cui b. pater respondit: "Fili mi, ego fratres meos, quantum possum, diligo, quos ut meos proprios natos in dies magis diligerem, si illi patris, non aliena sibi proponerent imitanda vestigia, nec alienos potero judicare, dum illis placuerit me pro patre suo reputare. Sed sunt quidam de numero praelatorum, qui, dum antiquorum eis exempla proponunt, alia consulunt et alio ducunt et trahunt, mea praecepta flocci pendunt et salutaria monita contemnunt. Quae vero modo faciunt, si bene, si perperam consulant, ipsarum rerum exitus et temporis decursus comprobabunt. Vae tamen illis praelatis, qui mihi sunt contrarii, quos Dei voluntati repugnare liquido mihi constat, licet invitus quibusdam condescendam. Dolor mihi est et afflictio magna, frater, quod ea, quae per magnum orationis et meditationis laborem a Domino per suam misericordiam obtinui, et quae in magnam totius religionis et fratrum praesentium et futurorum utilitatem redundant, quidam ex superioribus auctoritate sua et mundanae scientiae providentia evertere conantur dicentes: Ista sunt tenenda, quae ego contemnenda puto, et quae servare jubeo, tanquam inania et negligenda despiciunt. "