COLLOQUIUM XXI. Magnam decere minores in adversis patientiam.

Quodam ex sociis quaerente, quae et qualia minoribus sint pacienda aut toleranda, et beatum patrem in patientia probatissimum dicente, ait: "Non me judicarem fratrem nisi in statu, quem tibi depinxero. Ecce pro mei officii ratione et, ut praelatorum mos est, vado ad capitulum convenio fratres ibidem congregatos, propono eis Dei verbum, commoneo de defectibus quibuscunque. Quibus expletis insurgunt contra me fratres et dicunt: Non convenis nobis, nec satis es idoneus generalis aut superioris officio; quid enim nobis recte praecipere, quomodo bene gubernare poterit homo illitteratus, elinguis, idiota et simplex? Unde de caetero non praesumas te nostrum nominare praelatum. Tandem ejicior cum opprobrio, irrisus et vilipensus ab omnibus. Dico tibi, nisi eodem vultu, eadem mentis laetitia et eodem sanctitatis proposito haec verba audiero ac alia quaecunque placentia vel, quae in honorem meum proferuntur, me fratrem minorem nequaquam judicabo. Nam si gaudeo et exulto, cum me honorant propter profectum, virtutem et devotionem ipsorum, ubi tamen animae meae periculum esse potest, multo magis debeo jucundari et delectari de profectu et salute animae meae, cum vituperant me; nam in hoc certum est mihi lucrum. Nam in praelatione casus, in laude praecipitium, in humilitate subditi animae lucrum est. " Bon. c. VI. n. 5.