COLLOQUIUM XX.

Afflictos et tentatos maximopere consolandos. magnumque sanctorum esse profectum tentationibus concuti.

Ad majorem meritorum cumulum permisit Deus beatum fratrem Rigerium, ex discipulis beati patris unum, inter varias et validas tentationes multoties fluctuare, ita ut aliquoties desperationis periculum subiret. Cum vero semel diutius et plus solito firmissime quateretur, secum ita cogitavit dicens: Surgam et ibo ad patrem meum, qui si familiariter et humane me receperit, Deum mihi fore propitium sperabo; sin aliter, me totaliter dereliquisse judicabo. Quibus dictis a Marchia Anconitana Assisium versus, ubi beatus pater in curia episcopali magno et ultimo morbo oppressus decubabat, iter aggreditur. Cujus fluctuantem animum, verba et itineris causam dum pius pater coelitus agnovit, duos ex sociis, Massaeum et Leonem, in occursum ejus misit, qui eum benigne reciperent. "Ite, " inquit, "obviam fratri Rigerio, qui huc me visum venit, et ex mea parte illum amplexantes, dulciter salutantes et osculantes dicite illi, quod ipsum prae omnibus fratribus, qui degunt in universo mundo, totis visceribus diligo. " Quod ut vere obedientes compleverunt, titubantis animus omnino firmatur in fide, et totus homo subito est liquefactus ex gaudio. Deo ergo gratias agit, quod prosperum fecerit iter suum ad locum, ubi infirmus et languidus pater jacebat. Qui accessit magis fervore charitatis incensus, quam corporis aut virium robore firmatus, in occursum ejus exiliit et ad collum ejus procidens paterno affectu ait: " Charissime fili Rigeri! inter omnes fratres, qui sunt in toto mundo, te ex toto corde intime diligo. " Et fronti ejus crucis imprimens signum et oscula eodem loco infigens ait: "Charissime fili, haec tentatio data est tibi ad maximum tuum profectum. Sed si non vis amplius hujusmodi lucrum, nulla tibi imposterum superveniet tentatio aut afflictio. " Mirabile dictui praesens slatim evanuit tentatio, nec ulla postea successit afflictio. Bon. c. XI. n. 9.