COLLOQUIUM XXVIII. Tentationes ad majorem permitti profectum.

Quemdam ex fratribus prae nimia et molesta tentatione novit quasi desperatum iri et timuisse, ne, si pater fluctuantem illius animum detegeret, minus sic tentatum diligeret, quem daemon quasi vacillare coegerat. Afflictum charus pater natum accersivit et paterna consolatus est voce: " Ne timeas nec contristeris, fili mi. Crede mihi, quod nunc plus solito te Dei servum judico, et quo magis tentatum te senseris, magis mihi te noveris esse dilectum. Nullus, fili, se Dei servum reputare debet, quousque per tentationem et tribulationem non transierit. Annullus est quodammodo victa tentatio, quo Dominus servi sui animam sibi desponsat. Plures sibi de annosis meritis blandiuntur et nulla sustinuisse tormenta aut tentationes laetantur. Sed quoniam ante congressum solus eos terror elideret, sciant spiritus sui debilitatem a Domino consideratam et ideo non probari tentatione; vix enim objiciuntur certamina fortia, nisi ubi fuerit virtus perfecta. Signum est amplioris gratiae, nihil in servo suo impune relinquere in hoc mundo. "