COLLOQUIUM XI. Dei servos quo sanctiores, eo humiliores.

Beatus frater Pacificus, cum in comitatu viri Dei esset et una cum ipso in ecclesia s. Petri de Bonario prope Trevium ferventi oraret affectu, in ecstasi factus vidit inter multas in coelo sedes unam caeteris digniorem, pretiosis ornatam lapidibus et omni gloria refulgentem. Miratus intra se praecelsi throni refulgentiam anxia coepit cogitatione perquirere, quis ad illum deberet assumi? Ita stupefactus audivit vocem dicentem sibi: Sedes ista unius de ruentibus fuit et nunc humili servatur Francisco. Reversus demum frater ad se ab orationis excessu virum beatum ex ecclesia exeuntem solito fuit more secutus. Cumque incedentes per viam de Deo invicem colloquerentur, frater ille, visionis suae non immemor, solerter ab eo quaesivit, quid de seipso sentiret? Ad quem humiliter Christi servus: " Videor, " ait, " mihi maximus peccatorum. " Cui cum frater dixisset ex adverso: Hoc non potes, pater, sana conscientia dicere nec sentire, subjunxit:,, Si quantumcunque sceleratum hominem tanta fuisset Christus misericordia prosecutus, arbitror sane, quod multo, quam ego, " Deo gratior esset. " Bon. c. VI. n. 7.