COLLOQUIUM XXVI.

In religione non proprio, sed praelati judicio acquiescendum.

Duos juvenes ad ordinem recipi obnixe orantes de obedientia et facilitate ad propriam abnegandam voluntatem experiri volens secum duxit in hortum dicens: " Venite mecum et pro religiosorum victu caules plantate eo modo, quo me facere videritis. " Et plantulis acceptis radices sursum agebat, folia vero terrae mandabat. Quem plantandi modum unus ex juvenibus, vere obediens, per omnia observabat; alter vero, pro humano captu aliquantisper sciolus, tanquam hortorum cultoribus insuetum redarguebat, et vice versa caules plantandos asserebat. Cui beatus pater: "Fili, " inquit, " me imitare et, quod ego facio, fac tu similiter. " Quo nolente, quia fatuum sibi videbatur, quod fiebat, ait vir Dei: "Frater, video quod magnus es magister, vade viam tuam; simplicem et humilem ordinem non decent similes magistri, sed simplices et fatui, sicut iste socius tiliis. Hic nobiscum remanebit, te recipere non expedit; vade viam tuam. "