COLLOQUIUM XLI. Quam pretiosus paupertatis thesaurus.

In quodam templo orare institit comite fratre Massaeo, ut sibi et suis sanctis paupertatis amorem inspiraret, idque tanto fervore, ut ex facie ignis emicare videretur. Itaque hoc divino ardore incitatus movit se versus fratrem Massaeum brachiis apertis eumque magna voce ad se advocans. Qui cum admirans ac stupens in sancti patris brachia se immisisset, tantus fuit Francisci aestus interior, ut anhelitu solo per oris hiatum erumpente multis illum cubitis in sublime ejaculatus sit. In quo ascensu is postea saepius narravit tanta se dulcedine delibutum, quantum antea nunquam in vita sua gustasset. Tum Franciscus:,, Eamus, " inquit, Romam ad sanctos apostolos Petrum et Paulum exorandos, ut nos doceant tam praeclarum paupertatis thesaurum recte ac fructuose possidere; is enim ita praestans itaque divinus est, nos autem ita viles et abjecti, ut indigni simus, qui eum talibus vasis teneamus. Haec enim est virtus de coelo in nos influens, quae nos ita instituit et informat, ut terrena cuncta ultro conculcemus, quaeque obices omnes e medio tollit, quo humana mens cum Domino Deo suo liberrime atque expeditissime conjungatur. "