BREVE 77

in via spiritualis perfectionis fidelium animae dirimerentur con- suluit. Idcirco solitus erat aegrotos invisere; animam agentibus usque ad extremum spiritum assidere; egenis familiis nec re- quirentibus opem ferre; solari calamitosos; consilio et opera prout res postularet, proximos quotidie iuvare. Conscientiae onus ponentibus, benignas in piaculari exedra aures praebebat; ac modo eruditis commentariis Sacras Scripturas ex cathedra illustrabat, modo pueris ac villicis pedestri sermone Catechesim tradebat; et mira in epistolis quas scripsit, sanctimoniae ac sa- pientiae suae extant documenta. Quum vero aliorum saluti cu- randae tam sedulo deditus esset, nihil siquidem praetermisit ut perfectionem absolutionemque virtutum quas complexus erat assequeretur, recte iudicans seipsum abundare oportere iis omni- bus laudibus ad quas excitaret alios, et plus valere sermonem si confirmaret exemplo. Quamobrem tantam de se famam ex- citavit, ut Romani Pontifices Decessores Nostri amplissima illi munera commiserint, ac viri eminenter Sancti, quos iamdiu in Caelitum ordinem adscriptos veneratur Ecclesia, eius consiliis se regi voluerint, Magistrumque appel laver i t . Venerabilis enim Dei Servus de Avila, ad honestam primum vitae rationem tra- ductum Sanctum Ioannem de Deo, ad perfectionis et sanctimo- niae semitam decurrendam verbo et exemplo excitavit; Sancto Ignatio Loyolaeo usus est familiariter, et in Hispania nascentem Societatem Iesu fovit peramanter. Sanctum Franciscum Borgia ut imperatoris aula relicta illecebris mundi valediceret, hortatus est denique Sancto Petro ab Alcantara et Sanctae Theres iaea Iesu sapientibus monitis ac consiliis praeluxit. Verum dum stola decoris tam splendida indutum illum Hispania universa tamquam divinae voluntatis oraculum mirabatur, annum agens aetatis suae septuagesimum Venerabilis Dei famulus Ioannes de Avila apostolicis laboribus, ac diutino morbo confectus, Montiliae die decima Maii mensis anno M D L X I X , placidissimo exitu, cum suavissima Iesu et Mariae nomina intermortuis labiis insiderent, obdormivit in Domino. Cum morte tamen haud periit Venera- bilis Servi Dei memoria, corpus quidem conditum sepulchro est, virtutum vero notitiam consequentes etiam aetates acceperunt. Itaque sanctimoniae fama quam et vivus praeclaram habuerat, maior post eius funera facta est, succrevitque in dies innume- ris probata portentis quae Sancti viri patrocinium gratum Deo acceptumque ostendebant. Quare de eiusdem Venerabilis Dei