166. De sancto Bernhardo.

la. Gaude caelum, terra plaude,
Extra velum digna laude
Revelata facie,

1b. Christo psalle, qui dilexit
Et in valle nos respexit
Luctus et miseriae.

2 a. Patrem illum nobis dando,
Qui vexillum praedicando
Suae crucis extulit,

2b. Verbo suavi, pio gestu,
De conclavi multo quaestu
Mundo palam retulit,

3 a. Quam sit bonus requirenti,
Carnis onus contemnenti.
Pius Jesus animae.

3 b. Bonam nardum longe sparsit,
Per Bernhardum qui exarsit
Vere dulcis flamine.

4 a. Ob virtutis incrementa
Surdis, mutis fulcimenta
Sanitatum praestitit,

4 b. Ab obsessis daemon cedit,
Morbo pressis salus redit,
Sibi par non exstitit,

5 a. In aefate successiva
Qui tam late frequentiva
Horum luce fulserit,

5 b. Quaevis Scylla tempestatis
Fit tranquilla valde satis,
Ubi praesens aderit.

6 a. In amoenum locum cellae
Vino plenum mixto melle
Regis introducitur.

6 b. Quo paratus bene mero
Et armatus zelo vero
In lucem progreditur.

7 a. Foris, intus margaritis

Fit distinctus, blandus, mitis
Gravisque precatibus,

7 b. Castus, prudens et pudicus,
Paci studens, inimicus
Solum fuit sordibus.

8 a. O Bernharde, pastor bone,
Nos jam tarde in agone
Confligentes respice,

8 b. Tua prece solve molem
Et de faece duc ad solem
Claritatis coelicae.