PANORMITANA 465

Acta, Tom. XXVII. fase. CCCXX. 30

quidem ullum verbum protulit. Nesciebat tempus, in quo contrahendum erat matrimonium, assensus hinc habitualiter perseverabat. Verum si Nympha repugnantiam habebat con- trahendi cum Evaristo, et a matre eam visitante nimiis ob- secrationibus erat coacta ; si respuebat Evaristum qui a suo patre ob infamiam delendam proponebatur, poterat facillime cor suum aperire sacerdotibus, qui recessum illum frequen- tabant, qui causam suam patrocinarent ; saltem protesta- tiones suas accepissent et tempore opportuno eas revelarent ecclesiasticae auctoritati.

Nec valet adducere fictionem relate ad Evaristum quippe qui, ut ipsa Nympha et testes in parvissimo numero appa- rentes in processu deposuerunt, sub pressura Iosephi patris Nymphae minantis ei mortem, et sub tot amicorum familiae Spina redarguitiones consensum dedit. Nam ipse nunquam quaestus est de pressuris imo uxorem in sua domo semper tenuit, nec eam expulit a suo tecto. Ipse prius a sua uxore fuit derelictus, et postea contumax fuit dum de nullitate matrimonii ageretur. Si Nympha eum deserit et in paterna domo hospitium recepit, ferque ad eum rediit, et maritus eam accepit. Si flete subscriptionem procuratoriae scripturae dedisset ; quando Nympha eum relinquebat, tunc poterat eum in iudicio convenire. Sed hoc nunquam egit. Quando deni- que ipsa Nympha non solum dereliquit Evaristum, sed etiam contra eum iudicium instituit ; non contumacem se fecisset Evaristus. Hinc nequit suspicari aliquis de vero consensu procuratori dato, nec de aliqua retractatione consensus. Si igitur perseveravit verus consensus utriusque, oportet con- cludatur non extitisse alterum dirimens matrimonium a re- clamante Nympha Spina in sua appellatione adductum, ut definiatur matrimonium ab ea contractum cum Evaristo Bran- ciforte nullum et irritum. Nos e contra opinamur fuisse va- lidum. Sed aliud argumentum superest ad confirmationem voti nostri et ad arguendam Nympham mendacio, quod in sequenti capite referemus.