580 APPENDIX V.

sepultura, prout ex doctrina nuper exposita, et ex decreto (1) huius

Supremae Congregationis clarissime eruitur.

Quamvis vero ex his quae hactenus dicta sunt ultro profluat so-

lutio ad ea quae Sacramentorum participationem respiciunt, atque in

primis num liberi muratores ceterique huius generis sectarii ad abso-

lutionem in Sacramento Poenitentiae, atque ad S. Synaxim admitti pos-

sint, nihilominus utilitatis expers non erit aliqua pressius adiungere.

Ut autem silentio praetereantur ea quae a sacris canonibus generali

regula praescribuntur, Romani Pontifices qui Christi vices gerunt in

terris, in memoratis constitutionibus, quarum iam notitia ubilibet pro-

pagata est, conceptis verbis docent et crebro declarant eos beneficium

absolutionis a lata censura obtinere haud posse, nisi vel in articulo

mortis vel ex Apostolicae Sedis benignitate, atque in utroque casu cau-

tum est, ne confessarius absolutionem conferat, nisi prius retractationem

emiserint, ac certa dederint resipiscentiae signa ( 2 ) . Accedit gravissima

ratio ex iuramento a massonibus praestito deprompta, quod nedum ec-

clesiastica lege, sed divina prorsus ac naturali damnatur; «Quid enim?

inquit Leo XII (3 ) , nonne nefas -est iusiurandum, quod in iustitia pro-

nunciandum e s t , veluti vinculum habere quo quis se ad iniustam

caedem obl iget , et ad eorum contemnendam auctoritatem, qui, cum

vel Ecclesiam, vel legitimam civilem societatem moderentur, ius ha-

bent ea cognoscendi, quibus illarum salus continetur? Nonne nequis-

simum et indignissimum est, Deum ipsum veluti scelerum testem et

fideiussorem appellare ? Rectissime Patres Concilii Lateran. III. in-

quiunt Can. 3 : Non enim dicenda sunt iuramenta, vel potius per- iuria, quae contra utilitatem ecclesiasticam et Sanctorum Patrum veniunt instituta. Et intoleranda est eorum ex his hominibus impu-

dentia sive amentia , qui cum non modo in corde s u o , sed etiam

palam, et publicis scriptis dicant : Non est Deus, audeant tamen ius-

iurandum exigere ab iis omnibus, quos suas in sectas diligunt ».

Quamobrem ubi primum confessariis Hiberniae et Angliae ex Apo-

stolica indulgentia per Episcopos facta fuit potestas absolvendi poeni-

tentes qui damnatis societatibus adhaeserant, haec tria sapienter prae-

scripta fuere : 1. Ut confessarii serio monerent suos poenitentes ne

clandestinis aggregationibus nomen dare, earum conventícula adire aut

favere praesumerent ; - 2. Ut pertinacibus sacramentalem absolutionem

denegarent ; - 3. Ut vere resipiscentes ab incursa excommunicatione

(1) Decretum fer. IV. 2 Decembr. 1840.

(2) Constit. Apost, ei decreta.

(3) Quo graviora.