Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale988

sanctam Communionem e manibus Patriarchae Venetiarum. Die VIII mensis

Decembris anno MDCCCXCVI Veronae vota nuncupavit apud Congregationem

Sororum Canossianarum, ex quo tempore - praeter munera aedituae et

ostiariae coenobii - variis in suis itineribus intra Italiae fines, contendit

praesertim stimulos ad missionem suscitare: liberationem enim illam, quam

conveniens Deum Christi Iesu obtinuerat, etiam ad alios, ad quam maximum

hominum numerum, extendere cupiebat. Spem, quae pro ea nascebatur eam-

que redemerat, sibi reservare non poterat; haec enim spes plurimos continge-

re, omnes contingere debebat.

Notio spei quae fide nititur apud Novum Testamentum primaevamque Ecclesiam

4. Antequam rem aggrediamur utrum occursus cum illo Deo, qui in

Christo nobis ostendit Vultum suum et aperuit Cor suum, possit quoque nobis

esse non solum « informativus », verum etiam « performativus », id est utrum

vitam nostram ita transformare valeat ut nos redemptos sentiamus per spem

quae illud secum fert, ad primaevam Ecclesiam iterum redeamus. Haud

difficile est percipere parvae servae Africae Bakhitae experientiam eandem

fuisse ac tot hominum qui tempore nascentis christianismi vexati sunt et

servitute damnati. Christianismus non proclamaverat socialem et turbulen-

tum nuntium, sicut fuerat nuntius quo Spartacus, cruentis certationibus,

fefellerat. Iesus non erat Spartacus, nec proeliabatur pro politica liberatione,

uti Barabbas vel Bar-Kochba. Quod Iesus, Ipse in cruce mortuus, pertulerat,

aliquid erat omnino diversum: occursus nempe cum Domino omnium domi-

norum, occursus cum Deo viventi, itaque occursus cum spe quae tribulatio-

nibus servitutis fortior erat, quapropter vitam et mundum ab intra transfor-

mabat. Quod iterum evenerat, in sancti Pauli Epistula ad Philemonem

evidentissime patet. Agitur quidem de epistula admodum personali, quam

Paulus in carcere scribit et fugitivo servo Onesimo committit ut eam tradat

domino suo - nempe Philemoni. Paulus enim rursus mittit servum ad eius

dominum a quo fugerat; et hoc facit non imperans, sed adprecans: « Obsecro

te de meo filio, quem genui in vinculis [...] quem remisi tibi: eum, hoc est

viscera mea [...] Forsitan enim ideo discessit ad horam, ut aeternum illum

reciperes, iam non ut servum sed plus servo, carissimum fratrem » (Philm 10-

16). Homines qui, secundum civilem condicionem, inter se conveniunt veluti

domini et servi, quatenus membra unius Ecclesiae facti sunt invicem fratres