Acta Benedicti Pp. XVI 1003

accuratas investigationes perspicuamque instrumentorum significationem ad

radicitus effectam mutationem, allexit et usque semper denuo allicit. Rerum

deinde conversio extremo maxime modo in Russia etiam evenit.

21. Sed cum eius victoria clare etiam animadversus est praecipuus Marx

error. Ipse perdiligenter significavit quomodo conversio efficienda sit. Nobis

autem non dixit quomodo res postea procedere debuerint. Pro certo plane

habebat, ordine civium dominante suis rebus spoliatis, auctoritateque poli-

tica eversa et instrumentis productionis socialem ad rationem eversis Novam

Ierusalem effectum iri. Tunc enim omnes contradictiones abiissent; homo

eiusque mundus denique in se clarum vidissent. Tum cuncta procedere recta

via suis viribus potuissent, quoniam omnia ad omnes pertinerent et omnes res

optimas alter alteri cupivissent. Sic, post eversionem feliciter factam, debuit

intellegere Lenin in magistri scriptis nullum repertum esse indicium quomodo

esset procedendum. Ipse enim de intervallo quodam erat locutus dictaturae

proletariatus veluti necessitate quae tamen deinceps ex se demonstratura se

erat inutilem. Hanc « intermediam aetatem » optime novimus et scimus quo-

modo deinde etiam ea augesceret, sanum ad lucem mundum non adferens,

sed a tergo devastantem relinquens deletionem. Marx non solum necessaria

novi mundi excogitare elementa et instituta omisit - his enim ipsis iam opus

esse non debebat. Quod de hoc ipse nihil docet, clare ex sua rerum disposi-

tione oritur. Altius inhaeret error eius. Ipse oblitus est hominem manere

semper hominem. Hominem oblitus est atque eius oblitus est libertatem.

Oblitus est libertatem manere semper libertatem, etiam pro malo. Censebat,

semel ordinata oeconomia, omnia ordinata esse futura. Eius verus error est

materialismus: homo, revera, non est tantummodo condicionum oecono-

micarum fructus eumque resanare non possumus solummodo ex externo pro-

lixas creantes condiciones oeconomicas.

22. Ita iterum aliud quiddam interrogatur: quid sperare possumus? Ne-

cesse quidem est ut moderna aetas se ipsa iudicet, dialogum instituens cum

christianismo eiusque spei notione. In eiusmodi dialogo etiam christiani, in

circumstantiis suarum cognitionum suarumque peritiarum, discernere iterum

debent in quo vere propria constet spes, quid habeant ut mundo offerant et

quid autem offerre non possint. Oportet ad sui ipsius iudicium modernae

aetatis etiam sui ipsius iudicium confluat christianismi moderni, cui semper