Acta Benedicti Pp. XVI 995

menta, ei ipsi vitam esse daturam - nempe vitam aeternam. Spei enim

substantia fides est. Cooritur simul tamen quaestio: cupimusne revera hoc

- sempiternum vivere? Plures forsitan hodie idcirco fidem repudiant tan-

tummodo quia illis vita aeterna non videatur optabilis res. Aeternam re-

spuunt vitam sed praesentem accipiunt, et fides propterea de vita aeterna

hunc ad finem videtur potius impedimentum. Vivere enim in aeternum -

sine fine - pergere magis damnatio videtur quam donatio. Mortem certissi-

me cupiunt differre quam longissime. Atqui vivere sine termino - hoc, om-

nibus perpensis, videtur tantummodo taedio plenum ac tandem intolerabile

quiddam. Hoc ipsum, verbi gratia, omnino dicit Ecclesiae Pater Ambrosius

funebri in sermone pro fratre Satyro vita functo: « Et mors quidem in natura

non fuit, sed conversa est in naturam; non enim a principio Deus mortem

instituit, sed pro remedio dedit [...] Praevaricatione damnata in labore diu-

turno, gemituque intolerando vita hominum coepit esse miserabilis: debuit-

que dari finis malorum, ut mors restitueret, quod vita amiserat. Immortalitas

enim oneri potius quam usui est, nisi aspiret gratia ».6 Iam antea dixerat

Ambrosius: « Non igitur maerenda mors, quae causa salutis est publicae ».7

11. Quidquid his verbis ipsis sanctus Ambrosius dicere voluit - verum

quidem est mortis amotionem vel etiam dilationem sine fine reicere terram

ipsam hominumque genus in condicionem intolerabilem neque singulis ipsis

ullum adferre beneficium. Manifesto exsistit hic repugnantia quaedam in

nostris adfectionibus, quae ad interiorem quandam nostrae ipsius exsisten-

tiae contradictionem reicit. Ex altera enim parte mori nolumus; at praecipue

qui nos diligit mori nos non vult. Ex altera vero neque exsistere sine termino

optamus neque condita est terra hoc cum rerum prospectu. Quid igitur reapse

concupiscimus? Hoc velut paradoxum nostri ipsius animi altiorem excitat

interrogationem: re quidem vera quid est « vita »? Et quid sibi vere vult

vocabulum « aeternitatis »? Fit nonnumquam ut inopinato perspiciamus: ita

hoc proprie esset - « vita » vera - sicque esse deberet. Ex contrario id quod

cotidiana in actione « vitam » nuncupamus, reapse non id est. Sua in fusiore

epistula de oratione ad Probam, viduam nempe Romanam, prosperam trium-

que matrem consulum, scripsit quondam: Unum dumtaxat ad extremum

conquirimus - « beatam vitam », vitam quae simpliciter est vita, est simpli-

6 De excessu fratris sui Satyri, II, 47: CSEL 73, 274. 7 Ibid., II, 46: CSEL 73, 273.