Acta Benedicti Pp. XVI 993

quin nexus videatur inter hanc duplicem speciem « substantiae », inter victum

seu fundamentum materiale intercedere et affirmationem fidei uti « fulcrum »,

uti manentem « substantiam ». Fides novum fulcrum confert vitae, novum

fundamentum quo homo fulciri potest, quamobrem consuetum fundamen-

tum, commendatio proventus materialis, relativum redditur. Nova exsurgit

libertas prae hoc vitae fundamento, quod tantum potest eam simulate sus-

tentare, quamvis hac de causa congruens eius sensus negari nequeat. Haec

nova libertas, conscientia novae « substantiae » quae data est nobis, est reve-

lata non tantum in martyrio, quo homines protervae ideologiae eiusque po-

liticis instrumentis obstiterunt, et, per eorum mortem, mundum renovarunt.

Ipsa monstrata est praesertim per extremas renuntiationes inde a monachis

veteris temporis ad Franciscum Assisiensem et ad homines nostrae aetatis,

qui apud recentia Instituta et Motus religiosos, Christi amore compulsi, om-

nia reliquerunt ut hominibus fidem et amorem Christi traderent, ut corpore

et mente dolentibus auxilium ferrent. Ibi enim nova « substantia » comproba-

ta est uti vera « substantia »; ex spe horum hominum, Christo ducente, exorta

est spes pro aliis qui vitam in tenebris gerebant et sine spe. Ibi declaratum est

hanc vitam novam possidere vere « substantiam », quae pro ceteris vitam

promovet. Nobis, qui has figuras conspicimus, haec eorum actio et vita

reapse « probatio » est quod res futurae, promissio nempe Christi non solum

est realitas speranda, sed vera praesentia: Ipse est vere « philosophus » et

« pastor » qui docet nos quidnam sit vita et ubinam ipsa inveniatur.

9. Ad hanc considerationem penitius perficiendam de duplici genere

substantiarum - hypostasis et hyparchonta - ac de duplici genere vitae

cum iisdem expresso, breviter cogitemus de duobus verbis quae ad rem per-

tinent, quaeque inveniuntur in capite decimo Epistulae ad Hebraeos. Agitur

de verbis t< polomg* (10, 36) et t< porsokg* (10, 39). Hypomone recte vertitur in

vocem « patientiam » - perseverantiam, constantiam. Facultas exspectandi,

dum patienter probationes tolerantur, necessaria est credenti qui promissio-

nem reportare possit (cfr 10, 36). In religiosa vita veteris Iudaismi hoc

verbum consulto adhibebatur ad ostendendam exspectationem Dei, proprie-

tatem populi Israelis: quamobrem perseverandum est in fidelitate erga Deum

sub fulcimine certitudinis Foederis, in hac societate quae Deum impugnat.

Ita enim hoc verbo significatur spes vitaliter gesta, vita quae spei certitudine

nititur. Novo in Testamento haec Dei exspectatio, haec confirmatio a Dei