Acta Benedicti Pp. XVI 1001

similiter politicus aspectus. Exspectatur namque rationis regnum sicuti sta-

tus novus hominum generis usquequaque liberati. Talis autem rationis liber-

tatisque regni condiciones politicae primo tamen tempore haud bene defini-

tae videntur. Ex se quidem ratio et libertas praestare videntur, suam propter

intrinsecam bonitatem, novam hominum communitatem perfectam. Utroque

in praecipuo illo conceptu « rationis » et « libertatis » cogitatio tamen tacito

modo semper etiam tendit in repugnantiam vinculorum fidei et Ecclesiae,

quemadmodum etiam vinculorum tunc temporis legum status. Bini itaque illi

conceptus in se potestatem eversivam continent alicuius ingentis explosivae

potentiae.

19. Breviter mentem conicere debemus duo in stadia essentialia politi-

cae effectionis huius ipsius spei, quoniam magni sunt momenti christianae in

spei itinere, ut bene comprehendatur atque etiam permaneat. Imprimis ex-

stat Gallica eversio tamquam conatus restituendi dominatus rationis liberta-

tisque tunc vero etiam modo politica via solido. Illuminismi Europa primis

temporibus stupescens hos eventus respexit, attamen propter eorum progres-

sionem debuit aliter iam ponderare rationem ac libertatem. His in duobus

gradibus quibus omne id quod in Gallia evenerat recipiebatur, plurimum

significant scriptiones binae Emmanuelis Kant ubi eosdem perpendit even-

tus. Anno MDCCXCII opus scripsit: Der Sieg des guten Prinzips über das Böse und

die Gründung eines Reiches Gottes auf Erden (Victoria principii boni de malo et

cuiusdam Regni Dei in terris constitutio). Ibi ipse asseverat: « Lentior trans-

itus ab ecclesiastica fide ad dominationem totam purae fidei religiosae efficit

Regni Dei adventum ».17 Dicit enim rerum eversiones accellerare posse hunc

transitum ab ecclesiastica fide ad fidem rationalem. « Regnum Dei », super

quo erat Iesus locutus novam hic induit definitionem novamque sumit prae-

sentiam; ut ita dicamus exsistit nova « exspectatio subita »: «Regnum Dei » eo

pervenit ubi « ecclesiastica fides » vincitur ac substituitur « religiosa fide », hoc

est simplici fide rationali. Anno autem MDCCXCV in scriptione illius Das Ende

aller Dinge (Omnium rerum finis) mutata quaedam emergit imago. Fieri enim

posse arbitratur Kant ut iuxta naturalem omnium rerum terminum, alius

etiam deprehendatur contra naturam, id est perversus. Hac de re scribit: « Si

res christiana olim aliquando iam non digna fuerit amore [...] tunc dominans

hominum cogitatio fieri debebit de aliqua repudiatione et repugnantia contra

17 In: Werke, IV, curante W. Weischedel (1956), 777.