Acta Benedicti Pp. XVI 1021

primis terrifica non est imago, sed spei imago; nobis fortasse ipsa spei decre-

toria imago. An terroris quoque est imago? Dixerimus: imago est quae officii

conscientiam complectitur. Imago igitur est illius terroris de quo sanctus

Hilarius loquitur, omnem scilicet nostrum metum in amore locari.35 Deus

iustitia est et iustitiam creat. Haec nostra solatio atque nostra spes. At sua

in iustitia simul est gratia. Hoc scimus, Christum cruci affixum et resuscita-

tum contuentes. Ambae - iustitia et gratia - suo in interiore iustoque

vinculo perspici debent. Gratia iustitiam non repellit. Iniustitiam in ius

non mutat. Non veluti spongia est quaedam quae omnia delet ita ut quod

factum sit in terra eandem tandem habeat vim. Adversus id genus caelum

gratiamque merito clamat, exempli gratia, Dostoievskij sua in commenticia

fabula, quae est Fratres Karamazov. Improbi tandem, in aeterno convivio,

permixte ad mensam prope victimas non sedebunt, proinde quasi nihil acci-

derit. Hoc in loco Platonis scriptum afferre volumus, quod aliquam iusti

iudicii praesensionem ostendit, quod partim christiano verum est ac salutare.

Licet fabulares imagines adhibuerit, quae alioquin perquam clare veritatem

manifestant, ipse asseverat nudas tandem ante iudicem astare animas. Nunc

nihil id valet quod in historia quondam fuerunt, sed quod in veritate sunt.

« Tunc ipse [iudex] ante se fortasse [...] alicuius regis vel dominatoris habet

animam et nihil in ea videt sani. Eam reperit percussam et cicatricum refer-

tam, quae ex peieratione et iniustitia oriuntur [...] atque omnia sunt detorta

et mendaciis insolentiaque plena, et nihil est rectum, quandoquidem illa sine

veritate adolevit. Atque ipse videt quemadmodum anima, propter arbitrium,

vehementiam, elationem et in agendo impudentiam, immanitate infamiaque

oneretur. Coram hoc spectaculo, eam ipse in carcerem conicit, ubi merito

punietur [...] Nonnumquam autem dissimilem animam videt, quae piam sin-

ceramque vitam exegit [...], in qua complacuit eamque ad beatorum insulas

mox amandat ».36 In divitis epulonis pauperisque Lazari parabola (cfr Lc

16, 19-31) Iesus ad nostram monitionem quandam animae imaginem osten-

dit, quae adrogantia opibusque vastatur, quaeque inter se et pauperem fo-

veam insuperabilem ipsa fodit, quae fovea inclusionis est intra corporis deli-

cias; fovea quidem alterius oblivionis, imperitiae amandi, quae nunc in

igneam sitim et iam insanabilem commutatur. Effari hic debemus Iesum

35 Cfr Tractatus super Psalmos, Ps. 127, 1-3: CSEL 22, 628-630. 36 Gorgias 525a-526c.