Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale998

habitam. Epistula ad Hebraeos ipsa de quadam urbe loquitur (cfr 11, 10.16;

12, 22; 13, 14) ideoque in commune de salute. Congruenter a Patribus intel-

legitur peccatum tamquam generis hominum unitatis eversio, veluti divisio

et ruptio. Turris Babelis locum confusionis linguarum atque partitionis se

demonstrat illius rei quae denique tamen in radice peccatum est. Sic enim

comparet « redemptio » omnino sicuti unitatis restauratio, ubi iterum simul

invenimur in coniunctione quae inter credentes totius orbis effingitur. Haud

necesse est de singulis his locis disceptemus, ubi indoles spei communitaria

elucet. Cum Epistula ad Probam restamus, ubi aliquantulum illuminare con-

tendit Augustinus hanc ignotam simul et cognitam veritatem quam ipsi con-

quirimus. Punctum unde progreditur ille est simpliciter locutio « beata vita ».

Deinde Psalmum 144 [143], 15 adfert: « Beatus populus cui Dominus est

Deus », et prosequitur: « In ipso populo ut simus, atque [...] cum eo sine fine

vivendum pervenire possimus, finis praecepti est caritas de corde puro, et

conscientia bona, et fide non ficta » (1 Tim 1, 5).11 Haec vera vita ad quam

studemus semper nos intendere semper cum vita iungitur in necessaria con-

iunctione alicuius « populi » dum se singulis pro hominibus complere potest

dumtaxat intra illud « nos ». Antea quidem poscit exitum de carcere ipsius

personae « ego », quoniam solummodo huic rei universali aperta recludit ocu-

los ad laetitiae fontem, ad amorem ipsum, - ad Deum.

15. Hic « vitae beatae » prospectus, quae ad communitatem dirigitur

spectat profecto ad aliquid ultra orbem praesentem, sed ita omnino agere

debet de mundi aedificatione - modis valde diversis, secundum historiae

adiuncta atque facultates inde vel oblatas vel exclusas. Sancti Augustini

tempore, cum novorum populorum invasio minaretur totius mundi cohaeren-

tiae, ubi certum dabatur iuris pignus atque vitae in communione quadam

iuridica, intererat fundamenta roborare reapse hanc vitae pacisque commu-

nitatem sustinentia, ut quis in orbis commutatione superstes esse posset.

Obtutum potius nostrum studeamus casu in momentum quoddam mediae

aetatis conicere certis rationibus proprium. Ad communem id est conscien-

tiam, videbantur coenobia veluti loca fugae ex mundo (« contemptus mundi »)

atque effugia officiorum erga mundum in privatae cuiusdam salutis conqui-

sitione. Bernardus Claravallensis, suo cum ordine reformato qui iuvenum

11 Ep. 130 Ad Probam 13, 24: CSEL 44, 67; cfr 1 Tim 1, 5.