Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale992

sensu subiectivo intellexit, uti manifestationem cuiusdam interioris habitu-

dinis et ideo congruenter intellegere debuit quoque vocem argumentum uti

habitudinem subiecti. Haec interpretatio XX saeculo solidata est - saltem in

Germania - in exegesi quoque catholica, ita ut oecumenica versio ad lin-

guam Germanicam Novi Testamenti, ab Episcopis approbata, sic proferatur:

«Glaube aber ist: Feststehen in dem, was man erhofft, Überzeugtsein von dem,

was man nicht sieht » (fides est: fortes esse in rebus sperandis, persuasos esse in

rebus quae videri nequeunt). Hic effatus per se non est erroneus: attamen a

textus significatione est alienus, quandoquidem Graecana vox (e> kecvo|) sub-

iectiva « persuasionis » vi caret, sed obiectivam « probationis » vim retinet.

Itaque recens exegesis protestantica diversam iure obtinuit persuasionem:

« In praesens tamen minime dubitandum est hanc iam traditam protestanti-

cam interpretationem sustineri non posse ».5 Fides non est solum personalis

inclinatio ad ea quae ventura sunt sed adhuc omnino absunt; ipsa nobis

quiddam largitur. Nobis iam nunc tribuit aliquid realitatis exspectatae, et

haec praesens realitas « probationem » quandam nobis constituit rerum quae

nondum conspiciuntur. Ipsa attrahit futurum intra tempus praesens, eo ut

hoc extremum tempus non sit amplius solum illud « nondum ». Exsistentia

huius futuri mutat praesens; praesens futura realitate attingitur, et ita res

futurae in praesentes vertuntur et praesentes in futuras.

8. Haec dilucidatio ulterius confirmatur et ad vitam realem transfertur,

si rationem habemus de versu 34o capitis decimi Epistulae ad Hebraeos, qui,

quatenus ad linguam et materiam attinet, cum hac definitione fidei spe ple-

nae nectitur eamque praeparat. Auctor hoc in loco credentes alloquitur qui

persecutionem experti sunt et dicit illis; « Vinctis compassi estis et rapinam

bonorum (t< paqvo* msxm - Vg: bonorum) vestrorum cum gaudio suscepistis,

cognoscentes vos habere meliorem substantiam (t% paqnim - Vg: substantiam)

et manentem ». Hyparchonta illae sunt proprietates, ea videlicet quae in ter-

restri exsistentia victum constituunt, nempe fundamentum, « substantiam »

vitae qua fulcitur. Christiani, saevientibus persecutionibus, de hac « substan-

tia », naturali vitae securitate, sunt detracti. Pertulerunt eam quoniam omni

modo censebant hanc materialem substantiam neglegi posse. Poterant eam

relinquere, quia invenerant aliud « fundamentum » aptius ad eorum exsisten-

tiam, fundamentum permanens, quod nemo auferre valet. Nihil fieri potest

5 H. Köster: ThWNT, VIII (1969) 585.