Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale996

citer « felicitas ». Omnibus quidem ponderatis nihil aliud est quod precantes

petimus. Ad nihil aliud progredimur - de hac una re agitur. Sed etiam

postmodum Augustinus addit: melius quidem intuentes, minime novimus

quid tandem exoptemus quid vere velimus. Etenim hanc rem ignoramus

nos; tunc etiam, cum attingere id nos arbitramur, revera non tangimus.

« Nam quid oremus, sicut oportet, nescimus », ipse verbis sancti Pauli confi-

tetur (Rom 8, 26). Id quod scimus non id solum est quod quaerimus. Nescien-

tes tamen scimus hoc revera exsistere debere. « Est ergo in nobis quaedam, ut

ita dicam, docta ignorantia », scribit ille. Revera nescimus quid vere velimus;

non hanc « veram vitam » cognoscimus; et tamen comprehendimus exsistere

aliquid debere quod nos non noverimus et ad quod impelli nos sentimus.8

12. Augustinum ibi describere exsistimamus ratione valde acuta sem-

perque valida necessariam hominis condicionem, statum enim unde omnes

eius repugnantiae proveniant eiusque simul spes. Eandem ipsam aliquo modo

concupiscimus vitam, illam veram quae deinceps neque morte afficiatur, sed

eodem tempore ignoramus quo nos impelli sentiamus. Haud valemus non

protendere ad id nos, verumtamen id omne quod experiri possumus vel effi-

cere scimus non id esse quod cupiamus. Haec « res » ignota est vera « spes » nos

quae instigat et quod ignota est, eodem tempore causa est omnium despera-

tionum sicut etiam omnium verarum vel exitialium impulsionum erga orbem

verum et hominem germanum. Ipsum « vita aeterna » vocabulum contendit

nomen huic rei ignoratae et tamen cognitae addere. Non quidem sufficit illud

verbum quod potius turbationem generat. « Aeterna » in nobis namque notio-

nem gignit alicuius rei interminabilis et hoc ingerit nobis timorem; « vita »

autem cogit nos aliquam a nobis iam cognitam vitam cogitare, quam profecto

diligimus neque amittere volumus et quae tamen saepius eodem tempore

nobis fatigatio est quam recreatio, ita ut dum hinc eam cupiamus illinc

respuamus. Nostra solummodo cogitatione exire possumus ex temporali re-

rum cognitione cuius sumus veluti captivi et aliquo modo praesentire aeter-

num tempus non esse dierum Kalendarii consecutionem sed summum retri-

butionis tempus, quo universitas rerum nos amplectitur nosque amplectimur

universitatem. Tempus scilicet id est ut in mare amoris infiniti mergamur,

ubi tempus ipsum - anterius et posterius - iam non exsistit. Studere tan-

8 Cfr Ep. 130 Ad Probam 14, 25 - 15, 28: CSEL 44, 68-73.