Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale1006

b) Cum homo semper liber maneat atque cum eius libertas semper fragilis

sit, numquam hoc in mundo regnum boni vigebit definitive consolidatum.

Qui meliorem promittit mundum, certo usque mansurum, falsum pollicetur;

hic enim humanam ignorat libertatem. Libertas semper denuo est pro bono

acquirenda. Libera bono adhaesio numquam simpliciter per se exsistit. Si

structurae adessent quae irrevocabili modo quandam determinatam - bo-

nam - mundi condicionem inducerent, praecideretur hominis libertas, et

hanc ob rem denique nullo modo bonae essent structurae.

25. Ex dictis sententiis eruitur usque novum onerosum opus explorandi

rectum humanarum rerum ordinem ad singulas generationes pertinere; num-

quam est opus omnino conclusum. Attamen quaeque generatio propriam

etiam ferre debet opem ad persuasibiles libertatis bonique ordines statuen-

dos, qui sequentem iuvent generationem veluti indices ad rectum humanae

libertatis usum atque hoc modo praestent, semper humanos intra limites,

firmam etiam futurum in tempus fidem. Aliis verbis: bonae structurae iu-

vant, sed solae non sufficiunt. Homo numquam simpliciter extrinsecus redimi

potest. Franciscus Bacone et asseclae cogitationi recentioris aetatis adhae-

rentes ab eo inspiratae, cum censerent per scientiam redimi hominem, erra-

bant omnino. Eiusmodi exspectatione nimis postulatur a scientia: haec spei

species fallax est. Scientia multum conferre potest ad humaniores mundum et

hominem reddendos. Ea tamen mundum et hominem etiam delere potest, si

viribus non temperatur quae extra eam inveniuntur. Ceterum animadverten-

dum etiam est christianismum recentis aetatis, prae rebus faustis scientiae in

progrediente mundi constitutione, se potissimum ad singulam tantummodo

personam convertisse eiusque salutem. Hoc modo confinia spei suae coartavit

ac ne magnitudinem quidem suae missionis recognovit - licet magnum sit id

quod facere in homine instituendo perrexit atque in curandis infirmis et

patientibus.

26. Non est scientia quae hominem redimit. Homo per caritatem redi-

mitur. Id valet iam in ambitu mere mundiali. Cum quis sua in vita magnum

amorem experitur, illud est « redemptionis » tempus, quod novam eius vitae

offert significationem. Sed cito ille intelleget quoque amorem sibi donatum,

per se ipsum, suae vitae quaestionem non absolvere. Est amor qui fragilis

manet. Potest morte deleri. Homo absoluto indiget amore. Indiget hac certi-