Acta Benedicti Pp. XVI 1007

tudine vi cuius ille dicere potest: « Neque mors neque vita neque angeli neque

principatus neque instantia neque futura neque virtutes neque altitudo ne-

que profundum neque alia quaelibet creatura poterit nos separare a caritate

Dei, quae est in Christo Iesu Domino nostro » (Rom 8, 38-39). Si hic exsistit

absolutus amor sua cum absoluta certitudine, tunc - solummodo tunc -

homo « redemptus » est, quodcumque ei peculiari in casu obveniat. Id intel-

legitur cum dicimus: Iesus Christus nos « redemit ». Per Ipsum facti sumus

certi de Deo - de Deo qui remotam quandam non constituit mundi « primam

causam », quoniam eius Filius unigenitus homo factus est, de quo unusquis-

que dicere potest: « In fide vivo Filii Dei, qui dilexit me et tradidit seipsum

pro me » (Gal 2, 20).

27. Hoc sensu verum est illum qui Deum ignorat, quamvis multiplicem

spem habeat, in intimo sine spe esse, sine illa magna spe quae totam sustinet

vitam (cfr Eph 2, 12). Vera, magna hominis spes, quae omnes praeter decep-

tiones perstat, potest esse solummodo Deus - Deus qui nos dilexit et nos

usque diligit « in finem », « usque ad plenam consummationem » (cfr Io 13, 1 et

19, 30). Qui amore tangitur, percipere incipit quid proprie « vita » sit. Perci-

pere incipit quid sit vox spei quam in ritu Baptismatis reperimus: ex fide

« aeternam vitam » exspecto - veram vitam quae, totaliter et sine minatio-

nibus, tota in sua plenitudine omnino est vita. Iesus qui de se ipso dixit se

venisse ut vitam nos haberemus et abundantius haberemus (cfr Io 10, 10),

explanavit etiam nobis quid sibi vult « vita »: « Haec est autem vita aeterna,

ut cognoscant te solum verum Deum et, quem misisti, Iesum Christum »

(Io 17, 3). Vero verbi sensu vita non invenitur in se tantum neque solummodo

ex se: quaedam ipsa est necessitudo. Et vita sua in universitate necessitudo

est cum Illo qui fons est vitae. Si necessitudine fruimur cum Illo qui non

moritur, qui ipsa est Vita ipseque Amor, tunc sumus in vita. Tunc « vivi-

mus ».

28. Nunc interrogatio oritur: nonne hoc modo fortasse incidimus iterum

in salutis individualismum, ut dicunt? In spe scilicet tantummodo pro me

quae deinde, reapse, non est spes vera, quia alios obliviscitur et neglegit?

Non. Necessitudo cum Deo per communionem cum Iesu instituitur - nos

soli atque tantum cum nostris facultatibus illuc non pervenimus. Necessitudo

tamen cum Iesu necessitudo est cum Illo, qui dedit in redemptionem semetip-