Acta Benedicti Pp. XVI 1009

amandi ».22 « Evangelium me terret » 23 - illa salutaris terrificatio quae nobis

impedit ne pro nobis ipsis vivamus quaeque nos ad transmittendam nostram

communem spem incitat. Revera hoc fuit Augustini consilium: difficili in

condicione imperii Romani quae etiam Africae Romanae minabatur et, in

fine Augustini vita, immo eam delevit, spem transmittendi - spem scilicet

quae ei a fide manabat quaeque, indoli ipsius introversae omnino obsistens,

eum idoneum reddidit qui firmiter omnibusque viribus aedificandae urbi

operam daret. Eodem in Confessionum capite, in quo paulo ante praecipuam

rationem sui studii vidimus « pro omnibus », ille ait: Christus « interpellat

pro nobis; alioquin desperarem. Multi enim et magni sunt idem languores,

multi sunt et magni; sed amplior est medicina tua. Potuimus putare Ver-

bum tuum remotum a coniunctione hominis et desperare de nobis, nisi

caro fieret et habitaret in nobis ».24 Vi suae spei, Augustinus in simplicem

plebem suamque urbem multum contulit - propriam posthabuit spirita-

lem nobilitatem atque simplici modo pro simplici populo praedicavit et est

operatus.

30. Summatim tractemus ea quae ex nostris cogitationibus emersa sunt.

Homini, succedentibus diebus, multae sunt spes - minores maioresque -

variae variis in aetatibus propriae vitae. Nonnumquam videri potest unum

ex his spei generibus plene ei satisfacere eumque aliis spei generibus non

egere. In iuventute spes magni et satiantis amoris esse potest; spes cuiusdam

in professione altioris ordinis, alius aliusve exitus pro reliquo vitae tempore

decretorius. Cum tamen haec spei specimina ad effectum adducuntur, clare

liquet id non fuisse revera totum. Palam etiam animadvertitur hominem spe

indigere, quae ultra progrediatur. Hic manifeste patet ei quiddam solum

infinitum sufficere posse, aliquid nempe quod semper plus erit quam id quod

ille consequi aliquando valet. Hoc sensu recenti aetate spes aucta est instau-

rationis cuiusdam mundi perfecti qui, ob progressionem scientiae et ob poli-

ticam scientifice solidatam, digna videbatur ut ad rem deduceretur. Hoc

modo spes biblica regni Dei spe regni hominis est substituta, spe cuiusdam

mundi melioris, qui credebatur verum esse « regnum Dei ». Haec videbatur

tandem magna spes et cum realitate congruens, qua homo indiget. Ea apta

22 Sermo 340, 3: PL 38, 1484; cfr F. Van der Meer, Augustinus der Seelsorger (1951), 318. 23 Sermo 339, 4: PL 38, 1481. 24 Conf. X, 43, 69: CSEL 33, 279.