Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale1010

erat ut moveret - per aliquod tempus - omnes hominis vires; magnum

propositum dignum videbatur omnis studii. Sed temporis decursu clare pa-

tuit hanc spem semper longius usque fugere. Ante omnia intellectum est hanc

fortasse spem fuisse hominibus qui post proximum tempus erunt, sed non

spem mihi. Et quamvis illud « pro omnibus » partem habeat magnae spei -

non possum, revera, adversus alios et sine iisdem felix fieri - verum manet

spem, quae ad me directe non pertinet, ne veram quidem esse spem. Et

perspicuum factum est hanc spem fuisse contra libertatem, quia condicio

rerum humanarum in singulis generationibus rursus pendet a libera hominum

deliberatione qui ad eam pertinent. Si haec libertas, ob condiciones et struc-

turas, esset eis adempta, mundus, definitive, bonus non esset, quia mundus

sine libertate nullo modo est mundus bonus. Ita quamvis necessarium sit

continuum ad mundum meliorem reddendum studium, melior futuri tempo-

ris mundus argumentum esse non potest proprium et nostrae spei sufficiens.

Semper hac de re quaestio ponitur: Quando mundus « melior » est? Quid eum

bonum reddit? Qua norma iudicari potest illud « esse bonum »? Quibus viis ad

hanc pervenitur « bonitatem »?

31. Iterum: opus sunt nobis spes - minores maioresque - quae in

itinere nos in dies sustineant. Quae tamen non sufficiunt sine illa magna

spe, quae cetera omnia superare debet. Haec magna spes Deus tantum esse

potest, qui universum amplectitur et nobis offerre et largiri potest quod nos

soli assequi non valemus. Utique dono gratificari ad spem pertinet. Deus spei

est fundamentum - non quilibet deus, sed ille Deus qui humanum possidet

vultum quique nos in « finem dilexit » (Io 13, 1): singulos scilicet omnes ac

totum humanum genus. Eius regnum non est aliquid ultra realitatem fictum,

in futuro tempore positum quod numquam adveniet; regnum eius adest ubi

Ipse amatur et ubi amor eius nos attingit. Tantummodo amor eius nobis

tribuit facultatem cotidie in omni sobrietate perseverandi, quin ammittamus

spei impulsum hoc in mundo qui suapte natura est imperfectus. Eodem qui-

dem tempore eius amor nobis offert certitudinem exsistentiae huius quod

solum obscuro animi intuitu cernimus et tamen in interioribus praestolamur:

illius scilicet vitae quae « vere » vita est. In extrema parte hoc amplius expla-

nandum curabimus, dum mentem Nostram ad quaedam « loca » convertimus

ubi spes reapse discitur et exercetur.