Acta Benedicti Pp. XVI 1013

christiano sensu semper est etiam spes pro aliis. Agitur enim de spe actuosa,

in qua certamus, ne res ad « perversum exitum » dirigantur. Agitur de spe

actuosa hoc quoque sensu ut nos mundum Deo apertum teneamus. Solum ita

ea quoque uti spes vere humana permanet.

II. Agere et pati tamquam loca ad spem discendam

35. Omnis sincera rectaque hominis actio spes est in actu. Ita est in

primis eo sensu quod nostras spes - minores maioresque - provehere inten-

dimus: hoc vel illud munus solvere quod pro ulteriore vitae nostrae itinere

magni est momenti; nostro studio conferre ad mundum paulo clariorem hu-

manioremque reddendum, et ad ianuas quoque ad futura tempora aperien-

das. Studium tamen cotidianum ad propriam vitam prosequendam adque

universorum futurum nos lassat vel vertitur in fanatismum, nisi illustremur

lumine maioris spei quae nec iacturis in parvis adversitatibus nec historiae

rerum turbatione deleri possit. Si nobis sperare non licet ultra ea quae singu-

lis momentis re obtineri possunt atque politicae et oeconomicae potestates

sperandum nobis offerunt, vita nostra eo reducitur ut mox spe careat. Scire

interest: adhuc sperare possum, licet pro vita mea aut in hoc historico mo-

mento appareat me nihil habere exspectandum. Tantum magna spei certitu-

do nempe quod, praeter improsperos exitus, mea vita personalis et integra

historia custodiuntur sub indelebili Amoris potestate et huius gratia, pro ipso

sensum habent ac pondus; talis tantum spes animum adhuc addere potest ad

operandum et prosequendum. Certe, regnum Dei propriis viribus « construe-

re » soli non valemus - quod construimus, semper regnum hominis omnibus

circumscriptum remanet limitibus naturae humanae propriis. Regnum Dei

donum est, idcirco magnum ac pulchrum est et responsum ad spem consti-

tuit. Nec valemus - ut tradita utamur loquela - caelum nostris operibus

« mereri ». Illud superat ea quae nos meremur, sicut amari numquam « meri-

tum », sed semper donum est. Attamen, cum omni nostra conscientia « maioris

valoris » caeli, patet quoque actiones nostras coram Deo inertes non esse

ideoque nec inertes pro historiae progressu. Aperire possumus nosmet ipsos

et mundum ingressui Dei: veritatis, amoris, boni. Quod sancti fecerunt, qui

veluti « adiutores Dei » in mundum salvandum suam operam contulerunt (cfr

1 Cor 3, 9; 1 Thess 3, 2). Possumus vitam nostram et mundum a venenis

eripere et a sordibus quae praesens et futurum tempus destruere possent.