Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale1018

cogitatio parvos labores cotidianos « offerendi », qui nos iterum iterumque

veluti acuti ictus percutiunt, ita eis sensum conferentes. In hac pietate haud

dubie exaggeratae vel forsitan etiam insanae res inerant, sed interrogare

oportet an etiam in iis non contineretur aliquid essentiale quod nos iuvare

posset. Quid sibi vult « offerre »? Hi homines pro comperto habebant se exi-

guos suos labores in magnam Christi com-passionem includere posse, qui ita

quodammodo participes fierent thesauri compassionis, qua humanum genus

indiget. Hoc modo parvae angustiae vitae cotidianae possent sensum acqui-

rere et ad bonitatis et amoris oeconomiam apud homines conferre. Forsitan

nobis quaerendum est an talis agendi modus etiam pro nobis prospectus

sapiens rursus fieri possit.

III. Iudicium tamquam locus ad spem discendam et exercendam

41. In magno Credo Ecclesiae media pars, quae tractat de mysterio

Christi initium sumens ab aeterno ortu ex Patre atque a temporali nativitate

ex Maria Virgine ut, per crucem et resurrectionem, ad eius alterum adventum

redeatur, hisce concluditur verbis: « ... iterum venturus est cum gloria, iudi-

care vivos et mortuos ». Prospectus Iudicii iam a primordiis animos christia-

norum in eorum vita cotidiana permovit tamquam regula ad vitam praesen-

tem temperandam, tamquam monitum ad eorum conscientiam simulque

tamquam spes de divina iustitia. Fides in Christum numquam solum retro

respexit nec solum in altum, sed semper etiam in futurum, in horam iustitiae

quam Dominus saepe praenuntiaverat. Hic contuitus in futurum tempus

christianismum in praesentia dignitate ditavit. In christianis sacris aedibus

exstruendis, quae visibilem reddere volebant historicam et cosmicam ampli-

tudinem fidei in Christum, consuetudo vigebat in latere orientali Dominum

veluti regem redeuntem - spei imaginem - effingendi, in latere vero occi-

dentali Iudicium finale tamquam responsalitatis pro nostra vita imaginem,

speciem quae fideles ita in eorum cotidiano itinere aspiciebat et comitabatur.

Attamen in evolutione iconographica fortiter praevaluit minax et horribilis

Iudicii aspectus, qui evidenter artifices alliciebat, potius quam splendor spei

quae saepe minacibus signis obscurabatur.

42. Nova aetate mens de Iudicio finali obsolescit: fides christiana ad

individuum reducitur et praesertim ad personalem animae salutem vertitur;

consideratio de historia universali autem magna ex parte progressionis cogi-