Acta Benedicti Pp. XVI 1023

Numne omnes sordes quae per vitae cursum sunt coacervatae extemplo nul-

lius momenti erunt? Aut quid aliud eveniet? Sanctus Paulus in Epistula

Prima ad Corinthios aliquid affert quod ad dispar Dei iudicium de hominibus

pro cuiusque condicionibus attinet. Per figuras hoc efficit, quae illud invisi-

bile quodammodo significare nituntur, quasque nos in notiones convertere

non possumus - quod orbem ultra mortem inspicere utique nequimus, neque

de eo ullam rem sumus experti. Illo in loco asseverat Paulus in primis chris-

tianam exsistentiam in communi fundamento inniti: in Iesu Christo. Funda-

mentum hoc perstat. Si hoc in fundamento firmiter constitimus atque in eo

vitam nostram aedificavimus, ne in morte quidem hoc fundamentum nobis

tolli posse scimus. Paulus exinde pergit: « Si quis autem superaedificat supra

fundamentum aurum, argentum, lapides pretiosos, ligna, faenum, stipulam,

uniuscuiusque opus manifestum erit; dies enim declarabit: quia in igne reve-

latur, et uniuscuiusque opus quale sit ignis probabit. Si cuius opus manserit,

quod superaedificavit, mercedem accipiet; si cuius opus arserit, detrimentum

patietur, ipse autem salvus erit, sic tamen quasi per ignem » (3, 12-15). Cete-

rum hoc in scripto prorsus liquet hominum salutem dissimiles formas obti-

nere; quasdam aedificatas res penitus ardere posse; ut quis salvetur, per

« ignem » transeat ipse oportere, ut capax tandem fiat Dei et ad aeternum

nuptiarum convivium accedat.

47. Nonnulli theologi recentiores urentem ignem eundemque salvantem

ipsum esse Christum, Iudicem et Salvatorem, putant. Occursus cum Eo actus

est decretorius Iudicii. Eius coram intuitu omnia mendacia dissipantur.

Quem cum convenimus, urens nos Is commutat atque liberat, ut nos ipsi

revera fiamus. Res, per vitae cursum fabricatae, aridae stipulae, vana gloria-

tio, evadere atque corruere possunt. At in huius occursus maerore, in quo

illud nostrae personae sordidum et insanum nobis patet, est salus. Eius in-

tuitus, Eius cordis tactus per commutationem procul dubio dolentem « tam-

quam per ignem » nos sanat. Dolor tamen est beatus, in quo sancta eius

amoris vis ita nos pervadit veluti flamma, ut nos ad nos prorsus tandem

pertineamus ideoque ad Deum. Sic iustitiae pacisque commixtio manifesta-

tur: nostra vivendi ratio haud est nullius momenti, sed nostrae sordes non in

sempiternum nos maculant, si saltem ad Christum, ad veritatem amoremque

usque tendimus. Ceterum sordes hae in Christi passione sunt iam perustae.

Exstante Iudicio eius amoris magnum pondus pro omni malo, quod in mundo