Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale618

Sollemnia psalmistae verba, seu iusti inique persecutione afflicti, vita

operibusque Venerabilis Servi Dei Stephani Douayhy mira cum singularitate

personant, qui exemplo suae conversationis testimonium Domino perhibuit,

summam pro populo operam etiam persecutionis tribulationisque tempore

impendens.

Servus Dei in vico Ehden in Libano septemtrionali die 2 mensis Augusti

anno 1630 natus est e familia christiana traditione ferventer informata. Vix

trium annorum puerculus iam patre orbatus, optimam institutionem atque

eruditionem congruam Stephanus recepit. Iam inde ab infantia, enim, insig-

nes indolis et intellectus ostenderat dotes, quibus praeter oculos proximorum

et omnium qui eum convenirent adeo conspiciendus sincere aestimabatur, ut

honestissimum Episcopo et Patriarchae videretur consilium Romam mittere

eum, qui modo undecimum annum aetatis explebat, ut apud Collegium Ma-

ronitarum in studia incumberet.

Pietatis disciplinaeque spiritus ingens, necnon reverentiae erga superiores

et modestiae in socios studiorum, totam eius iuventutem imbuit atque etiam

in dies eminens fidei ratio, intima et genuina humilitas ac propositum vitae

iugiter fratrum servitio vacantis in animo eius confirmabantur.

Eius optimi studiorum exitus vero periclitabantur maxime, cum caecitas

fere integralis iuvenem corripuit, cuius sanatio, per intercessionem Beatae

Mariae Virginis patrata, valuit, ut Stephanus iter institutionis persequeretur.

Cum anno 1655 in Libanum rediisset, sedulam navitatem pastoralem

praesertim pro pueris eius vici natalis explevit, ubi insequenti anno presby-

teratu auctus est. Munus iuvenum institutionis curandae suscepit, quorum

aliqui postea presbyteri facti sunt. Magisterium hoc ministerium Servi Dei

apprime informabit, qui instanter veram et efficacem virtutem paedagogi-

cam in eo ostendit.

Hos ad spiritualitatis eruditionisque labores totum se conferens, Pater

Stephanus multa de re philologica scripsit, acuto cum intellectu praesertim

in plurimorum manuscriptorum liturgicorum Maroniticae communitatis stu-

dium incumbens, quod vocem tantae traditionis ecclesialis reficere valuit:

liturgiam, enim, non modo uti magnam orationem Ecclesiae et culmen su-

premum spiritualitatis habuit, sed tamquam fontem et speculum agnitionis

ipsius populi atque humani provectus matricem.

Alacritas insuper Evangelii praeconis ei haud defuit: persecutione Turco-

rum autem in Libano septemtrionali grassante, coactus est, ut in vicum

Hauqam se reciperet, ubi vero magisterio functus est.