LITTERAE ENCYCLICAE 171

(1) I. Thess. I, 5. (2) Hebr. IV, 12. (3) De Doctr. christ. IV. 6, 7. (4) Litt . enc. de studiis Script. S. 18 Nov. 1893.

vosam victricemque tribuit elo-

quentiam. Quisquis enim divini

verbi spiritum et robur eloquen-

do refert, ille non loquitur in

sermone tantum, sed et in vir- tute, et Spiritu Sancto et in ple- nitudine multa (1 ) . Quamobrem ii dicendi sunt praepostere im-

provideque facere, qui ita con-

ciones de religione habent, et

praecepta divina enunciant, nihil

ut fere afferant nisi humanae

scientiae et prudentiae verba,

suis magis argumentis quam di-

vinis innixi. Istorum scilicet ora-

tionem, quantumvis nitentem lu-

minibus, languescere et frigere

necesse est utpote quae igne ca-

reat sermonis Dei, eamdemque

longe abesse ab illa qua divinus

sermo pollet virtute: Visus est

enim sermo Dei et efficax, et pe- netrabilior omni gladio ancipiti, et pertingens usque ad divisionem animae ac spiritus. (2) Quam- quam hoc etiam prudentioribus

assentiendum est, inesse in sacris

Litteris mire variam et uberem

magnisque dignam rebus eloquen-

tiam: id quod Augustinus per-

vidit diserteque arguit (3 ) , atque

res ipsa confirmat praestantissi-

morum in oratoribus sacris, qui

nomen suum assiduae Bibliorum

consuetudini piaeque meditationi

se praecipue debere, grati Deo,

affirmarunt (4) . »

cebat : (In Encycl . De Stud. S.

Script. 18 . Nov. 1893 . ) . « Haec

« propria et singularis Sacrarum

« Scripturarum virtus a divino af-

« flatu Spiritus Sancti profecta, ea

« est quae Oratori sacro auclorita-

« tem addit, apostolicam praebet

« dicendi libertatem, nervosam vi-

« ctricemque tribuit eloquentiam.

« Quisquis enim divini verbi spiri-

« tum et robur eloquendo refert ,

« ille non loquitur in sermone tan- « tum, sed et in virtute, et Spiritu « Sancto, et in plenitudine multa « (I. Thess. I. 5 ) . Quapropter it

« dicendi sunt praepostere impro-

« videque facere, qui ita conciones

« de Religione habent, et praece-

« pta divina enunciant, nihil ut

« fere afferant, nisi humanae scien-

« tiae et prudentiae verba, suis

« magis argumentis, quam divinis

« innixi. Istorum scilicet orationem

« quantumvis nitentem luminibus,

« languescere et frigere necesse

« est, utpote quae igne careat ser-

« monis Dei, eamdemque longe

« abesse ab illa, qua divinus sermo

« p o l l e t virtute: Vivus est enim « sermo Dei et efficax, et penetra- « bilior omni gladio ancipiti, et « pertingens usque ad divisionem « animae ac spiritus. (Hebr. IV. 1 2 ) . « Quamquam hoc etiam prudentio-

« ribus assentiendum est, inesse in

« sacris Litteris mire variam et

« uberem, magnisque dignam re-