41

συνεπιθῇ τῷ χρόνῳ, μηδὲ διαφθείρῃς τὰ Περσῶν λείψανα. 141.4 Πόλεις ἐγείρειν σοι πρεπωδέστερον ἢ καταλύειν τὰς κεκμηκυίας. Γενοῦ πολιστὴς ἢ τῷ προσθεῖναί τι τοῖς οὖσιν ἢ τῷ φυλάξαι τὴν οὖσαν. Μὴ ἀνάσχῃ μέχρι τῆς σῆς ἀρχῆς εἶναι πόλιν, καὶ μετὰ σὲ μηκέτ' εἶναι· μηδὲ δοῦναι πονηρὸν τῷ χρόνῳ διήγημα, λαβεῖν ἀριθμουμένην ἐν πόλεσιν, καὶ καταλιπεῖν χωρίον ἀοίκητον τήν ποτε πόλιν ὄρεσι καὶ κρημνοῖς καὶ ὕλαις μόναις γνωριζομένην.» 141.5 Ταῦτα μὲν ποιείτω καὶ λεγέτω πρὸς τὴν σὴν φιλανθρωπίαν ἡ τοῦ πλάσματος πόλις. Ἡμῶν δὲ ὡς φίλων δέξαι παραίνεσιν· σωφρονίσαι μὲν θέλησον τοὺς ἐξημαρτηκότας εἰς τὸ πρόσταγμα τῆς σῆς ἐξουσίας, ὑπὲρ γὰρ τούτου οὐδὲν θαρροῦμεν, εἰ καὶ μὴ ἀπὸ κοινοῦ σκέμματός φασιν εἶναι τὸ θράσος, ἀλλὰ μειρακίσκων τινῶν ὁρμὴν ἀλόγιστον· 141.6 τὸ πλεῖον δὲ τῆς ὀργῆς συγχωρῆσαι καὶ λογισμῷ χρήσασθαι μείζονι· μητρὸς ὑπερήλγησαν νεκρουμένης, οὐκ ἤνεγκαν πολῖται καλεῖσθαι καὶ εἶναι ἀπόλιδες, ἐμάνησαν, παρηνόμησαν, ἀπέγνωσαν τῆς ἑαυτῶν σωτηρίας, ἔκφρονας αὐτοὺς τὸ παράδοξον τοῦ πάθους ἐποίησεν. Ἆρ' οὖν διὰ τοῦτο χρὴ μηδὲ εἶναι πόλιν τὴν πόλιν; Μηδαμῶς, ὦ θαυμάσιε, μὴ τοῦτο ἐπιγράφῃς. 141.7 Ἀλλὰ τίμησον μὲν πάντας πολίτας καὶ πολιτευτὰς καὶ ἀξιωματικοὺς ἱκετεύοντας· πάντων γὰρ οἴου τὴν συμφορὰν ὁμοίως ἅπτεσθαι, καὶ εἰ τῷ μεγέθει τῆς σῆς ἐξουσίας ἐφησυχάζουσιν, οἷον ὑποβρύχια στένον τες. 141.8 Τίμησον δὲ τὴν ἡμετέραν πολιάν, οἷς δεινὸν εἴ ποτε τὴν μεγάλην πόλιν ἔχοντες, νῦν μηδὲ πόλιν ἔχοιμεν, καὶ θηρίων οἰκητήριον γένοιτο μετὰ τὴν σὴν ἀρχὴν ὅ τε ναὸς ὃν ἠγείραμεν τῷ Θεῷ καὶ ἡ περὶ τοῦτον ἡμῶν φιλο καλία. 141.9 Οὐδὲ γὰρ εἰ ἀνδριάντες κατενεχθήσονται, τοῦτο δεινόν, εἰ καὶ ἄλλοις δεινόν· μηδὲ περὶ τούτων νομίσῃς ἡμῖν εἶναι τὸν λόγον, οἷς περὶ τὰ κρείττονα ἡ σπουδή, ἀλλ' εἰ συγκατενεχθήσεται τούτοις πόλις ἀρχαία καί τι λαμπρὸν ἐνεγκοῦσα, ζώντων ἡμῶν καὶ ὁρώντων τῶν παρὰ σοὶ τιμωμένων καί τινα ἰσχὺν ἔχειν νομιζομένων. Ἀλλ' ὁ μὲν περὶ τούτων λόγος τοσοῦτος. 141.10 Οὐδὲ γὰρ εἰ πλείονα εἴποιμεν, ἰσχυρότερόν τι τῶν σῶν εὑρήσομεν λογισμῶν, οἷς ἔθνος τοσοῦτον ἄγεται, καὶ ἀχθείη γε πλείω καὶ μείζω, καὶ ἐπὶ μείζοσι ταῖς ἀρχαῖς. Ἐκεῖνο δὲ ἀναγκαῖον γνῶναι τὴν σὴν μεγαλόνοιαν περὶ τῶν προεμπεπτωκότων, ὅτι παντελῶς εἰσιν ἄθλιοι, ἀπερριμμένοι, καὶ μηδεμιᾶς ἀταξίας τοῖς ἡμαρτηκόσι κοινωνήσαντες, ὡς πολλοὶ πείθουσιν ἡμᾶς τῶν τότε παρόντων. 141.11 Πρὸς ταῦτα βούλευσαι ὅ τι ἂν συμφέρειν νομίσῃς καὶ πρὸς τὴν ἐντεῦθεν δόξαν καὶ πρὸς τὰς ἐκεῖθεν ἐλπίδας. Ἡμεῖς δὲ τὸ παραστὰν οἴσομεν, οὐκ ἀλύπως μέν, οἴσομεν δέ· τί γὰρ ἂν καὶ πράξαιμεν ἕτερον; Εἰ δὲ τὰ χείρω νικήσειεν, ἓν χαριούμεθα μόνον, τῇ ποτε πόλει ἐπιβαλούμεθα δάκρυα. 142.Τ ΤΩΙ ΑΥΤΩΙ 142.1 Εἰ καὶ ὁ πόθος τῆς σῆς συντυχίας θερμὸς καὶ ἡ χρεία τῶν δεομένων μεγάλη, ἀλλ' ἡ νόσος ἀήττητος. ∆ιὰ τοῦτο γράμμασι πιστεῦσαι ταύτην τὴν πρεσβείαν ἐθάρρησα. 142.2 Αἰδέσθητι μὲν ἡμῶν τὴν πολιάν, ἣν ᾐδέσθης ἤδη καλῶς ποιῶν καὶ πολλάκις. Αἰδέσθητι δὲ καὶ τὴν ἀρρωστίαν ταύτην ᾗ μέρος τι καὶ οἱ κατὰ Θεὸν ἱδρῶτες συνεισήνεγκαν, εἴ τι δεῖ καὶ νεανιεύσασθαι. 142.3 Καὶ διὰ τοῦτο φεῖσαι μὲν τῶν πολιτευομένων πρὸς ἡμᾶς βλεπόντων ὡς ἐχόντων ἡμῶν ἐπὶ σοῦ παρρησίαν. Φεῖσαι δὲ τῶν ἄλλων τῶν ὑπὸ τὴν ἡμετέραν φροντίδα. Καὶ γὰρ οὐδεμία ζημία τοῖς πράγμασιν ἐκ τῆς φιλανθρωπίας, ἐπεὶ τῷ φόβῳ πλείονα κατορθοῖς ἢ ταῖς τιμωρίαις ἕτεροι. 142.4 Σοὶ δὲ ἀντὶ τούτων γένοιτο τὸ τοιούτου τυχεῖν τοῦ κριτοῦ οἷόσπερ ἂν αὐτὸς γένῃ τοῖς δεομένοις καὶ ἡμῖν τοῖς πρεσβεύουσιν. 143.Τ ΤΩΙ ΑΥΤΩΙ 143.1 Τί τὸ πολλὰ παθεῖν καὶ τὸ εὖ παθεῖν τοῖς ἀνθρώποις χαρίζεται; διδάσκει φιλανθρωπίαν καὶ κλίνει τοῖς δεομέ νοις. Οὐδὲν γὰρ τοιοῦτον παίδευμα πρὸς τὸ ἐλεεῖν ὡς τὸ προλαβεῖν χρηστότητα. 143.2 Τοῦτο καὶ αὐτῷ μοι συμβέ βηκεν· ἔμαθον τὸ συμπαθὲς ἐξ ὧν ἔπαθον. Καὶ ὁρᾷς τὸ ἡμέτερον μεγαλόψυχον; αὐτὸς χρῄζων τῆς σῆς ἡμερότητος ἐν τοῖς ἐμοῖς πράγμασιν, ὑπὲρ ἄλλων πρεσβεύω καὶ οὐ δέδοικα μὴ