62

ὅσον ἐπὶ τοῖς βουληθεῖσι; Εἶτα τί; τῶν λυπούντων ἡμᾶς ἀπηλλάγμεθα. 214.3 Τούτων τί ἂν μεῖζον εὐεργετη θείημεν; Ταῦτ' οὖν ἐννοῶν καὶ αὐτὸς χάριν ὁμολόγει τῷ Θεῷ τῆς ἐπηρείας, εἰ καὶ μὴ τοῖς δράσασιν. 215.Τ ΤΩΙ ΑΥΤΩΙ 215.1 Τί δεινὸν ἡμῖν; Οὐδέν, ὅτι μὴ Θεοῦ καὶ τῶν θείων διαμαρτάνειν. Τἄλλα δέ, ὡς ἂν φέρῃ Θεός, οὕτως ἐχέτω, εἴτε διὰ τῶν δεξιῶν ὅπλων καὶ χρηστοτέρων οἰκονομεῖ τῆς δικαιοσύνης ἡμᾶς, εἴτε διὰ τῶν ἀριστερῶν τε καὶ σκαιοτέρων. 215.2 Οἶδε τοὺς λόγους τούτων ὁ τῆς ζωῆς ἡμῶν οἰκονόμος. Ἓν φοβηθῶμεν μόνον, τὸ μήτι παθεῖν ἀφιλόσοφον. 215.3 Ἐπτωχοτροφήσαμεν, ἐφιλαδελφήσαμεν, ψαλμῳδίαις ἐνετρυφήσαμεν, ἕως ἐξῆν. Οὐ συγχωρούμεθα τοῦτο· ἄλλο τι φιλοσοφήσωμεν, οὐ πενιχρὰ ἡ χάρις· ἰδιάσωμεν, θεωρήσωμεν, τὸν νοῦν καθάρωμεν ταῖς θείαις ἐμφάσεσιν, ὃ τάχα καὶ τῶν προειρημένων ὑψηλότερον. 215.4 Ἡμεῖς δὲ οὐχ οὕτως ἔχομεν, ἀλλ' ὅτι τοῦ ἑνὸς διημάρ τομεν, τοῦ παντὸς ἐκπεπτωκέναι νομίζομεν; Μὴ οὕτως, ἀλλ' ἔτι κρατῶμεν τῆς χρηστῆς ἐλπίδος· ἴδωμεν εἴ τι ἡμῖν ὑπολειπόμενον, καὶ μὴ ταὐτὸν πάσχωμεν τοῖς πώλοις, οἳ τῷ μὴ συνειθίσθαι ταῖς πτόαις πρὸς τοὺς ψόφους ἐξαγριαίνοντες τοὺς ἐπιβάτας ἑαυτῶν καταβάλ λουσιν. 216.Τ ΕΥ∆ΟΚΙΩΙ 216.1 Ὁ σύμπνους, καὶ συμπαθής· τὸ δὲ συμπαθές, καὶ γνήσιον· τὸ γνήσιον δέ, καὶ εἰς συμβουλὴν ἀξιόπιστον. 216.2 Ἐπειδὴ τοίνυν ἡμεῖς μὲν ἀρχαιότεροι τὴν εὐσέβειαν, καὶ πολλῶν καὶ ἀνδρῶν καὶ ἠθῶν ἐν πείρᾳ γεγόναμεν (πεῖρα δὲ μήτηρ συνέσεως), 216.3 ὑμεῖς δὲ οἷον πῶλοι νεοζυγεῖς, καὶ ἄρτι τῶν κατὰ Θεὸν ἀγώνων ἀρχόμενοι (τὸ δὲ ἀρχόμενον ἅπαν θερμότερον καὶ δυνατώτερον, δυναμούμενον τῇ ζέσει τοῦ πνεύματος πολλὰ μὲν κατορ θῶσαι τῶν δεόντων, πολλὰ δὲ διαμαρτεῖν ἐξ ἀγνοίας), 216.4 θέλησον, γενόμενος μέχρις ἡμῶν, καὶ ὡς γέροντας τιμῆσαι, καὶ ὡς πατέρας αἰδεσθῆναι, καὶ μεσίταις χρήσασ θαι τῆς πρὸς τὸν αἰδεσιμώτατον ἀδελφὸν καὶ συμπρεσ βύτερον ἡμῶν Σακερδῶτα διαφορᾶς, πάρεστι γὰρ καὶ αὐτός· 216.5 ἵνα τὰ πρὸς ἀλλήλους εὖ θέμενοι, καὶ τὸν ἐπίσκοπον θεραπεύσητε, καὶ τὸ σκάνδαλον τῶν πολλῶν λύσητε, καί, τὸ μέγιστον ἁπάντων, τὸν Θεὸν ἱλεώσησθε, μὴ πρᾶγμα τοσοῦτον καὶ οὕτως ἔνδοξον (λέγω δὲ τὴν σύμπνοιαν ὑμῶν καὶ τὰς κατὰ Θεὸν τοῦ βίου συνθήκας) οὕτως ἐν βραχεῖ καταλύσητε. 217.Τ ΤΩΙ ΑΥΤΩΙ 217.1 Μετὰ τὸν πόλεμον ἡ συμμαχία· καὶ δέον βουλεύ σασθαι πρότερον, εἶτα πρᾶξαι, τὴν τάξιν ἀνεστρέψαμεν· μετὰ τὴν πρᾶξιν βουλευόμεθα. 217.2 Εἰ μὲν οὖν κολακεύειν ἔδει καὶ χείρω ποιεῖν, πολλὰς ἂν εὗρον κολακείας ὁδούς, ὅσῳ καὶ ῥᾷον τὸ πρᾶγμα καὶ πολλοῖς νῦν κατορθούμενον. Ἐπεὶ δὲ τὸ βλάπτειν οὐ πρὸς ἡμῶν, καὶ μάλιστα ψυχὴν ἔτι νεοτελῆ καὶ ἄρτι τῷ καλῷ προσβαίνουσαν, ἄκουε τἀληθῆ. 217.3 Ἀφιλόσοφος ἡ ἀρχή, καὶ κακῶς ἠγάπησάν σε οἱ θεραπεύσαντες καὶ ὑπ' ἄλλῳ προσωπείῳ τὰ ἑαυτῶν παίξαντες. 217.4 Εἰ μὲν οὖν ἀλλὰ νῦν μεταβάλοις καὶ θεραπεύσεις τὴν ἁμαρτίαν, τάχα ἄν τις ὑμῖν ἔλθοι συνού λωσις, εἰ καὶ μόγις· εἰ δ' ἐπὶ τῶν αὐτῶν μένοις καὶ τῇ κακῇ νίκῃ μέγα φρονοίης, 20Ἀλγηρὰ ἡ πληγή μου20, φησὶν ἡ θεία Γραφή, 20πόθεν ἰαθήσομαι20; ποιοῦμαι γὰρ ἐμαυτοῦ τὰ ὑμέτερα. 217.5 Καίπερ δὲ οὕτως ἔχων καὶ γράφων, εἰ τὴν συντυχίαν ποθεῖς, οὐκ ἀρνήσομαι. 218.Τ ΤΩΙ ΑΥΤΩΙ 218.1 Ἐμοὶ φίλος μέν ἐστιν, ὁμολογῶ, καὶ εἴη ὁ καλός τε καὶ ἀγαθὸς Σακερδὼς ὁ συμπρεσβύτερος, καὶ ταύτῃ μᾶλλον ὅτι σου περιέχεται. 218.2 Οὐδὲ γὰρ ἐν οἷς ᾐτιᾶτο τὸ φίλτρον ἀπέλειπεν, ἀλλ' ἀδελφικὴν μᾶλλον ἐποιεῖτο μέμψιν ἢ κατηγορίαν φιλαπεχθήμονα. 218.3 Οὐ μέντοι τοσοῦτον ἀμαθῶς ἔχω καὶ προπετῶς, ὥστε δίκην δικάζειν πρὶν ἀμφοτέρων ἀκοῦσαι (μὴ τοῦθ' ὑπολάβῃς), ὅς γε καὶ δι' αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς, ἧς κατέγνωκας ὡς θρασείας (εἰ μὴ παρέργως ταύτην ἀνέγνως), οὐ τοσοῦτόν σου καθηψάμην ὅσον τῶν ἀναπτόντων ὑμᾶς καὶ παρακερδαι νόντων ἐκ τῆς ὑμετέρας μικροψυχίας ἰδίαν ἀπόλαυσιν. 218.4 Τί οὖν ἐστιν ὃ πέπονθα; Γνοίης ἂν οὕτως. Οἱ πωλο δάμναι τοὺς πώλους γυμνάζουσι πρὸς τὰ χρώματα καὶ τοὺς ψόφους, καὶ τῶν χωρίων τὰ πρανῆ τε καὶ τὰ ὕπτια, οὐχ