83

Ταύτης ἐστί τῆς: Ἐξήγησις, τί τό δι' ἀναδόχου πρός τόν ἱεράρχην ἐλθεῖν. Σφραγίς: Τίς ἡ σφραγίς καί τίς ἡ ἀπογραφή. Πρός αὐτῷ: Ἀντί τοῦ, 'μετ' αὐτοῦ'. (14Ε_354> Συνοπαδόν: Συνακόλουθον, § 5. Ἀλλ' ἄσχετον εἶναι: Οἱονεί μηδεμίαν σχέσιν ἔχοντα πρός τήν προτέραν

ζωήν, μηδέ καταταττόμενον ταῖς διαιρέσεσι τοῦ ἑνοειδοῦς· τό γάρ ἕν ἐν πᾶσιν ἑαυτῷ ὅμοιον, καθ' ὅ ἕν· τό δέ πλῆθος, ὡς ἐν διαιρέσει ἁμαρτιῶν τυγχάνον, ἀνόμοιον.

Ἀπεκδύσασα: ∆ιά τί ἀποδύεται. Ὥσπερ ἐκπνέοντα: Σημείωσαι τί σημαίνει τό τούς κατηχουμένους ἐμφυσᾷν

τῷ διαβόλῳ. ∆ιαγγέλλουσα: Ἡ τῶν συμβόλων δηλαδή παράδοσις. Πρός τό ἕν ὁλικῆς συννεύσεως: Τήν πρός τό ἕν ὁλικήν σύννευσιν λαβέ κατά

τό τοῦ Κυρίου ρητόν εἰπόντος, «ἵνα ὦσιν ἕν», τουτέστι πρός τό ἕν ὁρῶντες, ὅπερ ἐστί τό ἀρέσκον Θεῷ· ἀνάτασιν δέ, τήν πρός τό Θεῖον ὕψωσιν τοῦ λογισμοῦ καί τῶν χαμαιζήλων ἀναχώρησιν.

Τό ἀναλλοίωτον ἴσχει: Πῶς καί πόθεν ἀναλλοίωτοι γίνονται αἱ νοεραί ἕξεις. Ἀμάλθακτον εἶναι: Ἄθελκτον, ἀθήλυντον, ἀνδρεῖον, ἀνένδοτον,

ἀπαρέγκλιτον ὑφέσει πάσῃ. Ἰστέον δέ ὡς ἐπί γυναικῶν ἀνδριζομένων ἤ ἀρρενοφανῶν εἴρηται.

Ὁρᾶς δέ τάς: Περί τοῦ ἀλείμματος. Καθ' οὕς ὑπ' ἀθλοθέτῃ: Ἐν ὑπερβατῷ ἡ σύνταξις τοῦ παρόντος χωρίου

μεταξυλογίας συντεθείσης μακρᾶς. Οὕτως οὖν συντακτέον· Καθ' οὕς ὑπ' ἀθλοθέτῃ Χριστῷ γινόμενος, τοῖς μέν ἀγῶσιν, ὡς θείοις ὁ τελούμενος ἐπιβήσεται χαίρων, καί τά ἑξῆς. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Ὡς μέν Θεός Ὡς δέ σοφός Ὡς δέ καλός Ὡς δέ ἀγαθός ἀθλοθετεῖ. νομοθετεῖ. καλλύνει τά ἆθλα. συναγωνίζεται.

(14Ε_356> Ἐπειδή ὡς Θεός: Ὅτι ὁ Χριστός Θεός ἐστι, κατά Νεστοριανῶν. Ἐπιβάς: Περί τοῦ βαπτίσματος λέγει. Τοῦ ἀθλητῶν πρώτου: Ἀθλητῶν πρῶτον τόν Κύριον λέγει, ὅς διά μόνην

ἀγαθότητα ἰδίαν, πρός τό τοῦ θανάτου ἠγωνίσατο κράτος. Ἀθλήσεσι: ∆ιά τῆς ἀλοιφῆς δηλονότι τοῦ θείου μύρου. Ἐνεργείας τε καί: Ἐνεργείας μέν τάς ἁμαρτίας καί τάς ἐμπαθεῖς ἐπιθυμίας καί

κινήσεις φησίν· ὑπάρξεις δέ τάς ἐνεργητικάς τῶν δαιμόνων φύσεις· αἱ γάρ πονηραί πράξεις οὐκ ἐν ἰδίᾳ ὑπάρξει θεωροῦνται.

§ 7. Ἐπειδή θάνατός ἐστιν: Τί ἐστι θάνατος, καί ὅτι ἕνωσίς ἐστιν ἡ σύνθεσις ἡμῶν.

Ἀφανές ἄγουσα: Τοῦτο τό ἀφανές τινες ἔφησαν εἶναι τόν ἅδην, τουτέστι τόν ἀειδῆ καί ἀφανῆ γενόμενον τῆς ψυχῆς χωρισμόν, εἰς τόπους ἀοράτους τοῖς αἰσθητοῖς.

Σωματοειδῶν ἀλλοιώσεων: Πολλάκις γάρ ἀναστοιχειοῦται οὐ μόνον εἰς σκώληκας, ἀλλά καί εἰς ἄλλα ζῶα τό σῶμα. Ὅρα δέ, ὅτι καί τήν τοιαύτην μεταβολήν ἀλλοίωσιν καλεῖ, καί ὅτι ὁ θάνατος οὐ τῆς οὐσίας ἡμῶν ἐστιν ἀνυπαρξία, καί ὅτι ἡ ψυχή ἐξιοῦσα τοῦ σώματος ἀφανής γίνεται, καί οὐκ εἱλεῖται περί τό σῶμα, ὥς τινες εἶπον, καί ὅτι ἡ κατάδυσις τοῦ ὕδατος ἀντί θανάτου καλῶς παρείληπται.

Τόν θεαρχικόν: Ὅτι θεαρχικόν θάνατον καλεῖ τήν τριήμερον τοῦ Κυρίου ταφήν, καί ὅτι τό ρῆμα ὅ εἶπεν ὁ Κύριος, «ἔρχεται ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου, καί ἐν ἐμοί εὑρήσει οὐδέν», τοῦ λόγου φησίν εἶναι. Ἄρχοντα δέ τοῦ κόσμου καί τῶν ἐν ἀνθρώποις διαβολικῶν προαιρέσεων τόν Σατανᾶν λέγει, τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ