44

φιλοσόφων) ἀχθῆναί τε κατά τόν Ἄρειον πάγον, καί δημηγορήσαντα, παραχρῆμά τινας ἑλεῖν καί πρός τό τῆς ἀληθείας μεταθεῖναι φῶς ἐπάγει. Καί οὕτως ὁ Παῦλος ἐξῆλθεν ἐκ μέσου αὐτῶν· τινές δέ ἄνδρες, κολληθέντες αὐτῷ, ἐπίστευσαν, ἐν οἶς καί ∆ιονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης καί γυνή ὀνόματι ∆άμαρις, καί ἕτεροι σύν αὐτοῖς.

Ἐγώ μέν οὖν οὐ μάτην ἀκούω τῶν παρά πάντας τούς πεπιστευκότας τότε διά τοῦ θείου Παύλου, μόνον τόν ἄριστον ∆ιονύσιον ἐξονομασθῆναι παρά τοῦ θεοφόρου συγγραφέως, προστεθείσης 14Ε_184 αὐτοῦ καί τῆς ἀξίας· φησί γάρ Ἀρεοπαγίτης, ἐπιβάλλω δέ μᾶλλον, ὅτι διά τε τό κατα σοφίαν περιττόν καί διά τό ἐν Ἀθηναίοις ἀνεπιλήπτου πολιτείας ἔκκριτον, μνημονευθῆναι μετά τῆς οἰκίας αὐτοῦ. Χρή δέ εἰδέναι, καθά προέφην, ὡς οὐ παντός ἀνδρός ἦν εἰς τήν ἐξ Ἀρείου πάγου βουλήν τελεῖν, ἀλλ' οἱ παρ' Ἀθηναίοις πρωτεύοντες ἔν τε γένει καί πλούτῳ καί βίῳ χρηστῶ· καί κατά τοῦθ' οἱ ἐπίσημοι καθεστῶτες ἐβούλευον εἰς τήν ἐξ Ἀρείου πάγου βουλήν· ἐκ γάρ των ἐννέα καθίσταμένων ἀρχόντων Ἀθήνησιν, τούς Ἀρεοπαγίτας ἔδει συνεστάναι δικαστάς, ὥς φησιν Ἀνδροτίων ἐν δευτέρᾳ τῶν Ἀτθίδων, ὕστερον δέ πλειόνων γέγονεν ἡ ἐξ Ἀρείου πάγου βουλή, τουτέστιν ἡ ἐξ ἀνδρῶν περιφανεστέρων πεντήκοντα καί ἑνός, πλήν ἐξ εὐπατριδῶν, ὡς ἱστορεῖ Φιλόχορος διά τῆς τρίτης τῶν αὐτῶν Ἀτθίδων. Ἔξω δέ τῆς πόλεως ἦν τό κατά Ἄρειον πάγον δικαστήριον, κληθέν οὕτω (καθ' ἅ μυθολογοῦσιν Ἀθηναῖοι) ἐκ τοῦ κατ' αὐτήν τήν ἐξοχήν τοῦ κατά τήν πόλιν ὄρους συστάντος δικαστηρίου μεταξύ Ποσειδῶνος καί Ἄρεως· ὁ γάρ Ποσειδῶν δίκην εἶπε πρός Ἄρεα κατά τούς ἀρχαίους μύθους παρ' Αθηναίοις ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ, φάσκων ἀναιρεθῆναι τόν ἴδιον υἱόν Ἁλιρρόθιον ὑπ' Ἄρεως, κἀκεῖθεν ἐξ Ἄρεως ὁ πάγος ἐκεῖνος Ἄρειος ἐκλήθη. Ἐδίκαζον οὖν Ἀρεοπαγῖται περί πάντων σχεδόν τῶν σφαλμάτων καί παρανομιῶν, ὡς ἅπαντά φησιν Ἀνδροτίων ἐν πρώτῃ, καἰ Φιλόχορος ἐν δευτέρᾳ καί τρίτῃ τῶν Ἀτθίδων.

∆ιά δέ τοῦτο ἅτε καινῶν δαιμονίων καταγγελέα τόν θειότατον Παῦλον, ὡς ἱστόρησεν ὁ φιλαλήθης Λουκᾶς, οἱ τῆς ὑπό Θεοῦ μωρανθείσης σοφίας ἐρασταί πρός τήν ἐξ Ἀρείου πάγου βουλήν ἕλκουσιν. Ἀλλ' ἐν τοῖς Ἀρεοπαγίταις τηνικαῦτα χρόνου 14Ε_186 βουλεύων, ἅτε δικαστής ἀκλινέστατος, ὁ πάμμεγας ∆ιονύσιος, ἀδέκαστον ἀπένειμε τῇ κατά τόν πνευματοφόρον Παῦλον ἀληθείᾳ τήν ψῆφον, ἐρρῶσθαι τε πολλά φράσας τῇ τῶν Ἀρεοπαγιτῶν ἀνοήτῳ σεμνότητι, τόν ἀληθῆ καί πανεπίσκοπον κριτήν ἐννοίας Χριστόν Ἰησοῦν, τόν τοῦ Θεοῦ καί Πατρός Υἱόν μονογενῆ καί Λόγον, ὅν ὁ Παῦλος ἐκήρυξεν, εὐθύς εἴχετο τοῦ φωτός· κἄν γάρ οἱ Ρωμαῖοι τότε ἐκράτουν, ἀλλ' οὖν αὐτονόμους ἀφῆκαν Ἀθήνας καί Λακεδαιμονίαν· ὅθεν ἔτι παρά Ἀθηναίοις καί τά κατά τούς Ἀρεοπαγίτας ἐπολιτεύετο. Καί τελεῖται μέν ἅπαντα τῆς σωτηριας τά δόγματα διά Παύλου τοῦ κρατίστου, παιδαγωγεῖται δέ διδασκαλικῶς ὁ ∆ιονύσιος ὑπό Ἱεροθέῳ τῷ μεγίστῳ, καθά φησιν ὁ αὐτός· εἶτα καθίσταται κατά τό φερόμενον ἐν ἑβδόμῳ βιβλίῳ τῶν Ἀποστολικῶν διαταγμάτων ὁ ∆ιονύσιος ἐπίσκοπος ὑπό Παύλου τοῦ χριστοφόρου τῶν ἐν Ἀθήνησι πιστευσάντων.

Μνημονεύει δέ τοῦ Ἀρειοπαγίτου καί ∆ιονύσιος ἀρχαῖος Κορινθίων ἐπίσκοπος, καί Πολύκαρπος ἐν τῇ πρός Ἀθηναίους ἐπιστολῇ αὐτοῦ. Ἔστι δέ τήν ὀρθότητα καί πολυμάθειαν ἀποθαυμάσαι τοῦ ἁγίου τούτου ∆ιονυσίου, τόν ἀληθῶς διά πολλῆς ἠγμένον ἐπιστήμης τῶν ἀνεπιλήπτων τῆς Ἐκκλησίας παραδόσεων, θεάσασθαί τε τά παρά τοῖς τῶν Ἑλλήνων φιλοσόφοις νόθα δόγματα πρός τήν ἀλήθειαν μετενηνεγμένα. Ἐλεῆσαι γάρ ἔστι μᾶλλον καί συναλγῆσαι τῆς ἀπροσεξίας τούς ὀλιγώρους τῆς εὐπαιδευσίας ἐξεταστάς, ὅτι τῇ σφῶν ἀμαθίᾳ συμμετροῦσι καί τάς τῶν ἑξῆς ἀνθρώπων φολομαθεῖς εὐθημοσύνας. Ἐντυγχάνοντες οἱ τοιοῦτοι συγγράμμασιν ἐνίων, καί τυχόν οὐ παρακολουθοῦντες τῇ τῶν λεγομένων διανοίᾳ, πρός ἀδιάκριτον εὐθύς ἐκφέρονται τοῦ συγγραφέως διαβολήν, καίτοι παντελῶς οὐ