84

θανάτου, κατά τόν Ἀπόστολον· ὡς ἐν Χριστῷ οὐδέν τῆς οἰκείας παραβάσεως εὗρεν· «ἁμαρτίαν γάρ (14Ε_358> οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ δόλον», ὡς Ἠσαΐας φησί. ∆ιό καί ἀδύνατον ἦν αὐτόν ὑπό τοῦ θανάτου κρατεῖσθαι, ὥς φησι Πέτρος, ἀλλ' ἀφείθη μόνος ἐν νεκροῖς ἐλεύθερος, κατά τόν ∆αυίδ.

§ 8. Τό ἄκοσμον κοσμεῖται: Ἐπειδή τό σκότος ἐστίν ὁ ρυπαρός βίος, κατά τόν Ἀπόστολον, ἀκοσμότατόν τι ὑπάρχει καί ἀνείδεόν ἐστι, οὐκ ἔχον τό εἶδος τοῦ θείου φρονήματος (ἀποσκίασμα γάρ καί ἀντίφραγμα τῆς ἀρετῆς ἐστιν), εἰκότως τῷ φωτίσματι κοσμεῖται, καί εἶδος δέχεται φωτός ὁ προσιών, τέκνον φωτός γινόμενος, καί σπέρμα τοῦ Θεοῦ, ὅ ἐστι φῶς δεχόμενος, κατά τόν θεῖον Ἰωάννην. Ἀνείδεον δέ ἐν τοῖς οὖσι τό δυσειδές ἀπεκάλεσεν οὐχί τό εἴδους πάντῃ ἀμέτοχον, ὥσπερ καί τό δύσμορφον πολλάκις ἄμορφόν φαμεν.

Ἐπιγνῶναι νοερῶς: Ἐγώ μέν ὑπολαμβάνω σκοπῷ μετριοφροσύνης, ὡς ἀγνοοῦντα δῆθεν σιωπῆσαι τόν μέγαν ∆ιονύσιον. Ὅτι μέν γάρ Πνεύματος προγνώσεως ἠξίωτο, δῆλον ἐν τῇ πρός τόν εὐαγγελιστήν Ἰωάννην ἐπιστολῇ πεποίηκεν· ὅμως τοῦτό μοι δοκεῖ σημαίνειν, ὅτι Χριστοῦ εὐωδία ὄντες πανταχῇ οἱ τοῦ θείου Πνεύματος ἠξιωμένοι, καί ἑνωθέντες αὐτῷ τῇ καθαρότητι κατά τόν Ἀπόστολον, αἰσθάνονται τῆς αὐτοῦ παρουσίας, τῷ γλώσσαις λαλεῖν ἤ προφητικόν ἔχειν χάρισμα ἤ ἰάσεις ἐνεργεῖν, καί ὅσα ἐν ταῖς Πράξεσι δηλοῦνται καί παρά τῷ θειότατῳ Παύλω. Ἄλλως· Οἱ ὡς πνευματικοί τά πνευματικά νοοῦντες καί τοῖς πνευματικοῖς συγκρίνοντες, καί τήν ἔνθεον καί πνευματικήν εὐωδίαν φησίν εἶναι Παῦλος, τούς τά εὐαγγελικά κηρύττοντας, ὡς ἐκ ζωῆς τῆς πίστεως ἡγουμένους ἐπί ζωήν τήν διά βαπτίσματος ἄφεσιν, καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος δόσιν, καί βασιλειαν οὐρανῶν δι' ἔργων θεοπρεπῶν, τῶν καί εὐωδίας νοητῆς ὄντων δηλοῦντας· ὅθεν φιάλας θυμιαμάτων μεστάς τάς (14Ε_360> εὐχάς τῶν δικαίων Ἰωάννης ὁ θεῖος ἐν Ἀποκαλύψει θεωρεῖ. ∆υσωδία δέ τοῦ διαβόλου τά τῆς ἁμαρτίας εἰσίν ἔργα, ὡς καί ἐν Ψαλμοῖς εἴρηται· «προσώζεσαν καί ἐσάπησαν οἱ μώλωπές μου ἀπό προσώπου τῆς ἀφροσύνης μου», τουτέστι τῆς ἁμαρτίας μου. ∆ιό καί ὁ Χριστός μύρον ἐκκενωθέν κεχρησμῴδηται, καί ὁσφραίνεται ὁσμήν εὐωδίας Κύριος ἐν τῇ προσφορᾷ τοῦ δικαίου Νῶε. Ἐντεῦθεν καί τό Εὐαγγέλιον «τοῖς μέν ὁσμή ζωῆς», τοῖς πιστοῖς δηλονότι, «τοῖς δέ ἀπίστοις θανάτου», ἀντί τοῦ τοῖς ἀπίστοις καί ἀσεβέσιν, ὀσμή πάλιν εἰς θάνατον γίνεται, ἐλέγχον τά ἔργα καί κατακρῖνον εἰς γέενναν, ὅν τρόπον καί τό ἐξαίρετον πάνυ μύρον κατά ταὐτόν καί ἀνθρώπους ἡδύνει καί χοίρους ἀναιρεῖ, οὐ φέροντας τήν ἄκραν εὐωδίαν. Ταῦτα πλατέως λέγει κάτω ἐν κεφαλαίῳ τετάρτῳ εἰς τό μύρον.

Ἐκ τῶν ἀποστολικῶν διατάξεων. Ἔστι τοίνυν τό μέν βάπτισμα εἰς τόν θάνατον τοῦ Κυρίου διδόμενον, τό δέ

ὕδωρ ἀντί τῆς ταφῆς, τό ἔλαιον ἀντί τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου, ἡ σφραγίς ἀντί τοῦ σταυροῦ, τό μύρον βεβαίωσις τῆς ὁμολογίας.

ΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ'

Α'. Καθηγεμόνα τελετῶν: Τόν ἅγιον Ἱερόθεον λέγει. α'. Ἱερογραφικῶς ἐκθέμενον: Τουτέστι κατά τήν ἱεράν διαγραφήν τῶν

ἐμφανῶς τελουμένων. Τό κοινόν: Κατά παράλειψιν τοῦ ὑπάρχοντός ἐστι. β'. Κοινωνία τε: Περί κοινωνίας. Ἡ τελείωσις ἐκ τῶν: Ὅτι ἀδύνατον τελεσθῆναι δίχα τῆς μεταλήψεως. Ἐν κεφαλαίῳ: Τουτέστιν ἀναγκαιοτάτῳ λόγῳ.