100

γεγενῆσθαι· καί ὅτι ἐν αὐτῷ νῦν κέκρυπται ἡ ζωή ἡμῶν, ἐν τῷ Θεῷ φανερωθησομένη ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ.

Ψυχαῖς συζυγίας: Αἱρετικοί τινες τότε γεγόνασιν, ὡς οἱ περί Σίμωνα τόν μάγον καί τούς σύν αὐτῷ, οἵ τινες αἰθέριον ἔφασκον, εἴ γε καί ἄρα ἔσεσθαι σῶμα ταῖς ψυχαῖς. Ἰστέον δέ ὅτι καί Ὠριγένης τό αὐτό φησιν ἕν τινι τῶν αὐτοῦ συγγραμμάτων· ἐν ἄλλοις δέ καί αὐτό παντελῶς ἀπαρνεῖται, πᾶσαν σωματικήν φύσιν εἰς ἀνυπαρξίαν χωρεῖν δογματίζων. Ἀνάγνωθι Μεθοδίου τοῦ ἁγίου μάρτυρος καί Ὀλυμπίου Ἀδριανουπόλεως ἐπισκόπου τῆς Λυκίας τά κατ' αὐτοῦ ὑπ' αὐτῶν περί ἀναστάσεως γραφέντα, καί Ἀντιπάτρου τοῦ Βόστρων ἐπισκόπου, καί μαθήσῃ τήν μυθώδη αὐτοῦ καί ἀλλόκοτον ληρωδίαν.

Καί μακαριωτάτην: Ταῦτά φησιν αἰνιττόμενος, οἶμαι, Παπίαν τόν Ἱεραπόλεως τῆς κατ' Ἀσίαν τότε γενόμενον ἐπίσκοπον, καί συνακμάσαντα τῷ θείῳ εὐαγγελιστῇ Ἰωάννῃ. Οὗτος γάρ ὁ Παπίας ἐν τῷ τετάρτῳ αὐτοῦ βιβλίῳ τῶν Κυριακῶν ἐξηγήσεων τάς διά βρωμάτων εἶπεν ἐν τῇ ἀναστάσει ἀπολαύσεις, εἰς ὅπερ δόγμα μετά ταῦτα ἐπίστευσεν Ἀπολλινάριος, καθώς ἐμφαίνεται ἐν τῷ συγγράμματι αὐτοῦ, ὅ καλοῦσί τινες χιλιονταετηρίδα. Πῶς οὖν Ἀπολλιναρίου τά τοῦ ἁγίου ∆ιονυσίου συγγράμματα, κατά τούς τινων λήρους, τά ἀναιροῦντα Ἀπολλινάριον; Καί Εἰρηναῖος δέ ὁ Λουγδούνου ἐν τῷ Κατά αἱρέσεων πέμπτῳ λόγῳ, τό αὐτό φησι, καί παράγει μάρτυρα τῶν ὑπ' αὐτοῦ εἰρημένων τόν λεχθέντα Παπίαν.

Ὅταν ἐπί τό τέλος: Φρικτά καί λίαν φοβερά τά τῶν ἁμαρτωλῶν τέλη. Ἑτέροις ὀφθαλμοῖς: Ἑτέρους ὀφθαλμούς φησι τούς τοῦ νοῦ, λοιπόν

καθαρωτέρου ὄντος καί τά εἰς ἅδου σκοποῦντος καί στρεφομένου εἰς τήν προδοκίαν τῆς γεέννης, ἥν οὐ πρότερον πεπιστεύκει· διό καί δυσανασχετεῖ καί ὁδύρεται τόν θάνατον, ἐννοῶν (14Ε_424> μήποτε ἀληθεῖς ὦσιν αἱ κάτω τιμωρίαι· ὥστε καί οἱ ἁμαρτωλοί ἐν τῷ σώματι ἐγείρονται.

Β'. Συναγαγών: Περί ἱερατικῶν τελευτώντων. Εἰ δέ τοῖς εὐαγέσι: Περί μοναχῶν, δικαίων καί λαϊκῶν. Ἐν τοῖς θείοις: Σημείωσαι τι ἀναγινώσκεται καί τἰ ψάλλεται ἐπί τῶν

κεκοιμημένων μοναχῶν καί λαϊκῶν· ὁμολόγους δέ καί ταὐτοδυνάμους ὠδάς λέγει ταῖς προαναγνωσθείσαις περί ἀναστάσεως ἀψευδέσιν ἐπαγγελίαις ἄδειν τούς λειτουργούς.

Γ'. § 1. Ἰησοῦ φωταγωγοῦντος: Ὅτι πρός τόν βίον καί οἱ τόποι τῶν κεκοιμημένων.

Ὑπέρ ταύτης τῆς θείας: Ὅτι δικαιοσύνης ἐστί τό πρός τόν βίον δοῦναι καί τόν τόπον.

Εὐχήν ἱεράν: ∆ιά τί ἡ εὐχή. § 2. Αἱ δέ τῶν θεαρχικῶν: ∆ιά τί ὠδαί καί ἀναγνώσματα. Σημείωσαι δέ ὁποία

ἦν ἡ ἐπί τοῖς κεκοιμημένοις παλαιά ἀκολουθία καί τάξις. Σκόπει δέ, ὅτι νῦν: Ὅτι ἐπί τοῖς τελευτῶσιν, οὔτε οἱ ἐνεργούμενοι, οὔτε οἱ ἐν

μετανοίᾳ ἐξίασιν, ἀλλά μόνοι οἱ κατηχούμενοι, καί διά τί. Οἱ κατηχούμενοι: Οὐδέν μέν μικρόν ἐν τοῖς καθ' ἡμᾶς μυστηρίοις, ἀλλά

πάντα μεγάλα· αὐτά μέντοι, πρός ἄλληλα συγκρινόμενα, διαφοράν ἕξουσι πρός μεγαλειότητα. Τῶν γάρ δρωμένων ἐπί τοῖς τελευτῶσι μέγιστα καί ἀπαράβλητα τά τῶν θείων λουτρῶν καί φωτισμάτων καί μεταλήψεων μυστήρια· διό καί μικρά τά ἐπί τοῖς κεκοιμημένοις ὠνόμασε· πλήν οὐδέ τούτων ἄξιοι οἱ ἔτι κατηχούμενοι.

Βλαβήσονται γάρ: Ταῦτα ἀκολουθεῖ τοῖς ἐν τῇ πρός Κορινθίους πρώτῃ εἰρημένοις παρά τοῦ Ἀποστόλου περί τῶν ἀναξίως κοινωνούντων· ὧδε δέ καί περιφρονεῖν αὐτούς λέγει τῶν θείων μυστηρίων.

§ 4. Ἡ μέν οὖν εὐχή: Σημείωσαι τί εὔχεται.