96

∆ηλαδή τῆς ἱεραρχικῆς: Ὅτι ὁ ἐπίσκοπος καί τά τῶν ὑφειμένων ποιεῖ, καί οἱ πρῶτοι τά τῶν δευτέρων καί τῶν μετ' αὐτούς ποιοῦσιν οὐκ ἀνάπαλιν δέ, οἱ δεύτεροι τά τῶν πρώτων.

Ἐγχειρεῖν ἀλαζονείαν: Ὅτι ἕκαστον χρή μή κατατολμᾷν τῶν μειζόνων. Εἰκόνες αἱ ἱερατικαί: Τίνος τύποι αἱ ἱερατικαί τάξεις, τά παρά τοῦ Θεοῦ περί

τούς ἀνθρώπους ἐνεργοῦσαι. Ἐπειδή γάρ: Περί τῶν οὐρανίων τάξεων, πῶς ὑπό Θεοῦ ἱερουργοῦνται. Β'. Ὁ μέν ἱεράρχης: Χειροτονία ἐπισκόπου, πρεσβυτέρου καί διακόνου. Ἄμφω τώ πόδε: Νῦν ἑτέρως ἐπιτελεῖται. Ἕνα τῶν ποδῶν: Ἄδηλον δέ ποῖον πόδα φησί. Καθ' ἕκαστον: Σημείωσαι, ὅτι χρή πάντας τούς ἐν τῷ ἱερατείῳ τόν

χειροτονούμενον ἀσπάζεσθαι. Γ'. § 1. Ἀνάρρησις ἱερά. Ἀνάρρησις οἰονεί κήρυξις ἐξ ὀνόματος· σφραγίζων

γάρ αὐτόν ὁ χειροτονῶν ἀρχιερεύς, ἐξ ὀνόματος φάσκει· 'Σφραγίζεται ὁ δεῖνα ἀπό πρεσβυτέρου εἰς ἐπίσκοπον ἐν ὀνόματι Πατρός καί Υἱοῦ καί ἁγίου Πνεύματος'· ὁμοίως καί ἐπί πρεσβυτέρου καί διακόνου.

Ὑπόπτωσις: Ὑπόπτωσις ἡ γονυκλισία, ἀνάρρησις δέ, ὅπερ νῦν καλοῦσιν ἐπικήρυξιν ἤ ἀνακήρυξιν.

Ἡ ἀνάρρησις: Ἡ ἐπί τῶν χειροτονιῶν ἀνακήρυξις, οἷον ἐπί τῆς τοῦ ἐπισκόπου· 'Ὑπέρ τοῦ ἁγίου πατρός ἐπισκόπου τοῦδε'. Ἐπί δέ πρεσβυτέρου· 'Ὑπέρ τοῦδε πρεσβυτέρου'. Ἐπί (14Ε_408> δέ διακόνου· 'Ὑπέρ τοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν τοῦδε διακόνου'. Τόδε ἀνάρρησίν φησιν ὅταν ἐν αὐτῷ τῷ χειροτονεῖν κηρύττῃ· 'Τόν χειροτονούμενον ἡ θεία χάρις προχειρίζεται τόνδε εἰς τόνδε'.

§ 2. Ἡ μέν οὖν: Θεωρία. § 4. Εἰς τήν ἀνδρικήν. Σημείωσαι τήν ἀνδρικήν ζωήν τοῦ Ἰησοῦ καί

θεαρχικήν ἀναμαρτησίαν. Ἀνάρρησιν: Τίς ἡ ἀνάρρησις. § 5. Οὐδέ ἀδελφόν: Ὡραῖον καί πάνυ ἀναγκαῖον καί ἀσφαλές, ὅτι οὐδέ

ἀδελφόν χωρίς Θεοῦ ἐποίει τις. Ἱεροτελεστής: Ὡς ἄνθρωπος, καί ἀρχιερεύς γένονεν ὁ Χριστός. Σημείωσαι

τοῦτο κατά Ἀκεφάλων καί Νεστοριανῶν. ∆ιό καί αὐτός. Σημείωσαι πότε ἐχειροτονήθησαν ἱερεῖς οἱ μαθηταί, καί ὅτι

Ἰησοῦς, καίτοι Θεός ὤν, αὐτός οὐκ ἐχειροτόνησεν, ἀλλ' ἐπηγγείλατο πέμπειν ἀπό τοῦ Πατρός τό Πνεῦμα τό ἅγιον, ὅτε ὡς πύριναι γλῶσσαι ἐφάνησαν αὐτοῖς.

Τελετάρχην: Τόν Κύριον κατά τήν θεότητα καλεῖ. Ὁ τῶν μαθητῶν: Ὁ ἅγιος Πέτρος δηλονότι μετά τῶν λοιπῶν, ὅτε τόν

Ματθίαν προὐχειρίσατο εἰς ἀπόστολον. Περί δέ τοῦ Θεοῦ. Σημείωσαι τί φησι περί τοῦ κλήρου τοῦ πεσόντος ἐπί

Ματθίαν, καί τί νοεῖ τοῦτον. ∆οκεῖ γάρ μοι τά λόγια: Τό ἐν ταῖς Πράξεσι τῶν ἀποστόλων λόγιον περί

τούτων ἐν μέν ἐνίοις βιβλίοις εὗρον οὕτως ἔχον· «καί ἔδωκαν κλήρους αὐτοῖς», ἐν δέ τισι, «καί ἔδωκαν κλήρους αὐτῶν». Τό μέν οὖν αὐτοῖς συναγωνίζεται τῷ νῦν εἰρημένῳ ὑπό τοῦ θείου ∆ιονυσίου, ὡς τοῦ κλήρου σύμβολόν τι δηλοῦντος, ἐξ ἀποκαλύψεως ἴσως ἤ ἐνεργήματος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πίπτοντος ἐπί τόν κληρούμενον· ὅθεν καί περί τοῦ Ἰσκαριώτου φησίν ὁ μέγιστος Πέτρος, ὅτι, «ἔλαχε σύν ἡμῖν τόν (14Ε_410> κλῆρον τῆς διακονίας ταύτης», καίτοι συνήθης ἡμῖν κλῆρος οὐκ ἦν ἐπί τῶν ἀποστόλων γεγονώς ὑπέρ Κυρίου τοῦ ἐκλεξαμένου αὐτούς.

§ 7. Ὁ δέ ἱεράρχης: Περί τοῦ ἐπισκόπου, διά τί ἐπιτίθεται μόνῳ αὐτῷ τά ἅγια Εὐαγγέλια.