99

τῷ ἑβδομηκοστῷ ὀγδόῳ τῆς δευτέρας ἑκατοντάδος κεφαλαίῳ οὕτω φησίν· 'Ἕκαστον τάγμα τῶν οὐρανίων δυνάμεων, ἤ ὅλον ἐκ τῶν κάτω, ἤ ὅλον ἐκ τῶν ἄνω, ἤ ἐκ τῶν ἄνω καί ἐκ τῶν κάτω συνέστηκε'. Καί ἐν τῷ ιθ' τῆς ε' ἑκατοντάδος λέγει οὕτως· 'Ἐξ ἀγγελικῆς καταστάσεως καί ἀρχαγγελικῆς, ψυχική κατάστασις γίνεται· ἐκ δέ τῆς ψυχικῆς, δαιμονιώδης καί ἀνθρωπίνη· ἐκ δέ τῆς ἀνθρωπίνης, ἄγγελοι πάλιν καί δαίμονες γίνονται'.

Ταῖς ὑφειμέναις: Ποία ἐστίν ἡ τῶν οὐρανίων κάθαρσις καί διακόσμησις. Ἄλλως. Ὅτι κάθαρσις τῶν οὐρανίων δυνάμεών ἐστιν ἡ ἐπί τελεωτέραν γνῶσιν ἔλλαμψις· καί σημείωσαι ὅτι προκόπτουσιν ἐπί γνῶσιν, καί ὅτι δαίμονες οὐ λέγουσι καθαίρεσθαι, διά τούς φάσκοντας καί αὐτούς ἐν τῇ παρ' αὐτῶν μυθευομένῃ ἀποκαταστάσει, σώζεσθαι μετά τῶν ἁγίων.

Οὕτω καί φωτιζόμεναι: Σημείωσαι τά περί τῶν ἀγγέλων, πῶς φωτίζονται καί τελειοῦνται.

ΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ'

Α'. § 1. Οὕτω καί πρός: Ὅτι οὐκ ἐν τοῖς αὐτοῖς τόποις ἀπάγονται οἱ

τελευτῶντες πάντες, καί περί ἀναστάσεως. Ὁλικῆς ἀναστάσεως: Τῆς μετά τοῦ σώματος δηλονότι. Αἱ μέν γάρ: Περί δικαίων λέγει. Τά δέ καθαρά τῶν: Περί ἀναστάσεως σωμάτων. (14Ε_420>

Τῶν δοξαζόντων ἀνάστασιν καί κρίσιν, οἱ μέν μετά τῶν αὐτῶν σωμάτων ἐγείρεσθαι τήν ψυχήν φασιν, ὡς οἱ Χριστιανοί·

οἱ δέ δίχα σώματος·

οἱ δέ μετ' ἄλλων σωμάτων των ξένων, καί βίον ἔχειν, οἷον νῦν.

Τῶν κεκοιμημένων, οἱ μέν εἰσι ἱεροί· οἱ δέ ἀνίεροι.

Ἑνωθέντα γάρ: Ὅτι ἑνοῦνται ταῖς ψυχαῖς τά σώματα. [Σημείωσαι δέ καί τήν ὁλικήν ἀνάστασιν]. § 2. Τῶν δέ ἀνιέρων: Περί θανάτου ἁμαρτωλῶν, καί τί νομίζουσι μετά

θάνατον γίνεσθαι οἱ Ἕλληνες, ὧν τάς δόξας ἐκτίθεται. Τούτων γάρ οἱ μέν ἀλογιστότεροι οὔτε ἀθάνατον τήν ψυχήν ὁμολογοῦσιν, ὧν ἐστι καί Βίας, οὐχ ὁ Πριηνεύς, ἀλλ' ἕτερός τις, ἀλλά θνητήν καί λύεσθαι αὐτήν, ὅν τρόπον καί τό σῶμα, καί εἰς τό μή εἶναι χωρεῖν· οἱ δέ δῆθεν αὐτῶν λογικώτεροι, καί περί ἀθανασίας ψυχῆς φιλοσοφήσαντες, ὡς Πλάτων καί οἱ τοιοῦτοι, μετά θάνατον τό μέν σῶμα οὐκ ἔτι συστήσεσθαί φασιν, ἀλλ' εἰς αἰῶνας οὐχ ὑποστρέφειν ἔτι, πρός ἤν ἔσχε σύστασιν. Τοῦτο γάρ ἐστιν ὅ φησιν εἰσάπαξ, ἀντί τοῦ μηκέτι συστησόμενον, ἐπειδή ἀνάξιον εἶναί φασι τό ὑλικόν συνδιαιωνίζειν ψυχῇ, τήν δέ ψυχήν μόνον ἀθανάτως ὑπάρχειν. Ταῦτα καί αἱρετικοί λέγουσι διαφόρως, ὡς οἱ ἀπό Σίμωνος τοῦ μάγου, καί Μενάνδρου, καί Οὐαλεντίνου, καί Μαρκίωνος, καί Μάνεντος· καί νῦν δέ οἱ ἀπό τῶν Ὠριγένους προερχόμενοι μύθων, οὐ γάρ δογμάτων. Καί ὁρᾶτε τίσι θέλουσι συναριθμεῖσθαι, καί ποίας ἀτόπους δόξας τῇ ἀμωμήτῳ τῶν Χριστιανῶν πίστει προσάπτουσιν οἱ στυγητοί παρά Θεῷ καί ἀνθρώποις εὖ φρονοῦσιν ὑπάρχοντες.

Οἱ δέ τήν σωματικήν: Τουτέστι ψυχῶν μόνων γίνεσθαι ἀνάστασιν, σωμάτων χωρίς.

Ἀρθεῖσαν ἤδη: Ὅ λέγει ὁ Ἀπόστολος ἀρραβῶνα καί ἀπόδειξιν τῆς μετά σώματος καθολικῆς ἀναστάσεως τόν Κύριον (14Ε_422> ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν